Jun 19, 2020
אין די לעצטע װאָכן און חדשים זײַנען פֿון דאָס נײַ אױפֿגעכאַפּט און פֿאַרשפּרײט געװאָרן אין דער פּרעסע און אױף סאָציאַל־מעדיאַ װידעאָס װאָס װײַזן קליפּ־און־קלאָר פּאָליצײ־מאָרד פֿון אַפֿראָ־אַמעריקאַנער. װי אַן אָפּרוף דעראױף זײַנען אױפֿגעשװוּמען מאַסן־פּראָטעסטן אין צענדליקער אַמעריקאַנער שטעט און שטעטלעך – און אױך אין די דאָזיקע פּראָטעסטן האָט זיך געפֿילט דער דרוק פֿון פּאָליצײיִשן גװאַלד. אַרום און אַרום זײַנען די אַלע געשעענישן אַ טײל פֿונעםפֿענאָמען „בלעק לײַװס מעטער“ (אַפֿראָ־אַמעריקאַנער לעבנס זײַנען נישט הפֿקר), צװישן די װיכטיקסטע באַװעגונגען פֿון אונדזער תּקופֿה. איך האָב דאָ צונױפֿגעזאַמלט קורצע מחשבֿות פֿון זיך און צוויי ייִדן־אַקטיװיסטן באַטײליקטע אין די פּראָטעסטן.
In recent weeks and months, videos clearly showing police murders of Black people in America have spread through social media and have once again reawakened the public. In response, mass protests emerged in dozens of American cities and towns—and these very protests were met with police violence. All of these events were part of the broader phenomenon of “Black Lives Matter,” one of the most significant social movements of our times. I have compiled several short reflections by myself and two other Jewish activists who took part in the protests.
Zackary Sholem Berger’s Account
דעם 1טן יוני, נאָך אַ טאָג װידעאָ־װיזיטן מיט פּאַציענטן, בין איך געפֿאָרן מיט מײַן 12-יאָריקן בחור און 16-יאָריקער בחורטע צו דאַונטואַן־באַלטימאָר. דאָרט האָבן באַלטימאָרער יוגנט (הײַ־סקול־סטודענטן, צװישן זײ מײַן טאָכטערס אַ חבֿרטע) אױסגעפֿירט אַ היפּשן עולם, אַ 20,000 מענטשן, װאָס האָט לײַדנשאַפֿטלעך אָבער גוט אָרגאַניזירט, מיט לאָזונגען, שילדן, מאַסקעס און װאַרמקײט, אַרײַנגעזאָגט אין דער פּאָליצײ און מאַרשירט לטובֿת אַן אַנדער מין שטאָט: װוּ מיליטערישע כּוחות באַקומען נישט קײן 500 מיליאָן דאָלאַר אַ יאָר זיך צו איזדיִעקעװען איבער אַפֿראָ־אַמעריקאַנר. געװען אַזױ פֿיל באַטײליקטטע, אַז מע האָט פֿאַרנומען אַ הױפּט־שאָסײ.
דער מאַרש האָט זיך געענדיקט בײַם פּאָליצײ־הױפּט־קװאַרטיר. מײַנע קינדער האָבן מיט מיר מיטגעשריגן און מיטגעשפּרײַזט. און װען מיר האָבן זיך געלאָזט אין װעג אַרײַן אַהײם, האָט מײַן זון אַ זאָג געטאָן, „כ׳האָב געװאָלט בלײַבן אױף דער גאַנצער זאַך....“
On June 1st, after a day of video appointments with patients, I drove to downtown Baltimore with my twelve-year-old son and sixteen-year-old daughter. There, young people from Baltimore (high school students, one of them my daughter’s friend) made up a large crowd, around 20,000 people. They were well organized with slogans, protest signs, and masks, and they passionately shouted at the police as they marched for the sake of a different kind of city: a city in which militant forces would not receive 500 million dollars a year to mistreat its Black residents. There were so many protesters that they took over the interstate.
The march ended at the police headquarters. My children marched and shouted with me. And when we left for home, my son said, “I wanted to stay for the whole thing…”
Translation by Jessica Kirzane.
Sara Feldman’s Account
זונטיק דעם 7טן יוני
6.30
טויזענטע מענטשן אַרום אונדז שרײַען מיט געפֿיל. דאָס רובֿ טראָגנן מאַסקעס, אָבער אַ מינאָריטעט טועןזײ אויס. עס זעט אױס װי אַ מין אָנדענק־פּאַראַד דורך די באָסטאָנע גאַסן. דעם מאַרש באַגריסן אָנקוקערס אױף באַלקאָנען, הינטער שפּיטאָל־פֿענצטער, בײַ אָרטיקע געשעפֿטן, אין פּאַרקן, אין די פאָרגעענגען. די סאָציאַל־דערװײַטערונג האָט אונדז דעפּרימירט: מיר װילן זײַן צוזאַמען, אַ קהילה װאָס קעמפֿט צוזאַמען. אַלײן אין דער הײם קעמפֿט מען קעגן דעם װירוס, און צוזאַמען אויף די גאַסן, קעגן אַן אַנדערן רוצח: דער פּאָליצײיִשער מלוכה און איר ברוטאַליטעט. אַ מאָל װערט די גאַס ענגער, און די אָפּשטאַנדן צװישן מענטשן װערן נעלם. דעמאָלט האָב איך יסורים, ס׳איז דאָך אַ פּאַנדעמיע, אָבער דער ציל איז צו שיצן מענטשן פֿון אַן עלטערער מכּה. די געשרײַען װײַזן אָן, אַז די פּאָליצײַ מאַכט איז אויך אַ פּאַנדעמיע, און דערפֿון איז דער שטאָט נימאס.
נאָך 9.00
אין גרויסן פּאַרק, לעבן סטײט־הויז, איז מען אָנגעקומען. מע זעט נישט וויפל פּראָטעסטירערס גענוי. פּלוצלינג צינדן טויזנטע מענטשן אָן די מאָבילקע־לאַמטערלעך און הײבן זײ אויף, אויף צו פֿאַרגעדענקען די קרבנות. װײַט פֿון די ציװיליסטן שטעלט אַוועק אַ גרופּע פּאָליציאַנטן אַ צוים אַרום דעם עולם. אַ קרײַזעלע קריסטן טוען תפֿילה לעבן אונדז. מיטן מיטװױנער מײַנעם הײב איך אָן אַװעקצוגײן. שמעק איך עפּעס װאָס דערמאָנט מיר אין טרערנגאַז, װאָס די פּאָליצײַ האָט דעם לעצטן זומער גענונצט אויף דער קאָנטער־מאַניפֿעסטאַציע בשעת אַ פֿאַשיסטישן פּאַראַד. אָבער איך בין נישט זיכער, אַז דאָס איז גאַז. נאָך עטלעכע מינוט הײבן אָן מענטשן אַנטלויפֿן פֿונעם פּאַרק. מען זאָגט, אַז די פּאָליצײַ ניצט טרערנגאַז און פֿירט זײערע אויטאָס אַרײַן אין דער מאַסע. אַ בחור זיצט אויף דער ערד און די גאַסן־מעדיקערס שװענקען אים אויס די פֿאַרװײנטע אויגן. ביציקליסט־פּאָליציִאַנטן פֿירן אָפּ אַ גרופּע פּראָטעסטירערס אין אַ געסעלע, זאָגט דער מיטװוינער, ״ס׳איז אַ פּאַסטקע! פֿון דאַנען קען מען נישט אַרויסגײן!״ ער זאָגט פֿאַרויס, אַז זײ װעלן קומען פֿון אַ צװײטן ריכטונג און די פּראָטעסטירערס נישט אַרויסלאָזןמיר פֿאַרקערעװען זיך און זעען פֿון דער װײַטנס, אַז אויף אונדזער װעג טראגט זיך אַ פֿאַליע לײַכטנדיקן טרערנגאַז געמישט מיט די קאָלירן פֿון די פּאָליצאײַ־אויטאָ ליכט. גײען מיר צום שיידװעג.
Sunday, June 7
6:30
Thousands of people around us, most of them wearing masks, and a minority of them removing their masks, cry out passionately. It’s like a memorial parade through the streets of Boston. Onlookers greet the parade from balconies, behind hospital windows, from local businesses, parks, and traffic jams. Social distancing has deprived us; we want to be together, a community that fights together. Alone in our homes we fight the virus, and together in the streets we fight another killer: the police state and its brutality. From time to time the streets become crowded and the distance between individuals disappears. In those moments I am concerned, it’s a pandemic after all, but our goal is to protect people from an older plague. The cries show that the power of the police is also a pandemic, and the city can’t take it anymore.
After 9:00
We arrive at a large park beside the statehouse. I can’t tell how many protesters are here. Suddenly, thousands of people turn on their cell phone flashlights and raise them in memory of the victims [of police brutality]. Away from the civilians, a group of police officers sets up a barrier around the crowd. Next to us, a small group of Christians prays together. My roommate and I start to leave. I smell something that reminds me of the tear gas that the police used last summer on the counter-protesters during a fascist parade. But I’m not sure it’s gas. A few minutes later, people are running from the park. They say the police are using tear gas and driving their cars into the crowd. A young man sits on the ground and street medics flush his eyes. Police on bicycles lead a group of protesters into a side street and my roommate cries, “It’s a trap! There’s no way out from there!” He predicts that the police will come toward them from the other direction to keep them from getting away. We turn and in the distance we see a misty cloud of tear gas illuminated by the colored lights of police cars covering the road we have to take. We approach the intersection.
Translation by Jessica Kirzane.
Anthony Russell’s Account
די פּראָטעסט־לופֿט אױף ייִדיש שמעקט בפֿירוש מיט אַן אַנדער טעם און אָרט, די גאַסן פֿון „אין אַלע גאַסן“ זײַנען באַזונדערע גאַסן, די פּאָליצײ אין „דאָלױ פּאָליצײ“ רעדן אױף רוסיש; די באַריקאַדן אין „באַריקאַדן“ זײַנען געפֿאַרבט אױף דער סעפּיאַ פֿון ייִדישן לאָדזש. לאַנגע יאָרן זינגען מיר צוזאַמען די דאָזיקע לידער מיט אַזאַ ענערגיע, אַזאַ זעץ. דאָס אַלץ צוגעהאָלפֿן דורכן פֿאַקט, אַז די פּאָליצײ האָבן געהערט אַ קײסער װאָס איז לאַנג שױן אַראָפּגעװאָרפֿן געװאָרן.
הײַנט אָבער ,זײַנען די באַריקאַדן אין די אַמעריקאַנער גאַסן, די פּאָליצײ רעדט ענגליש. פֿרעג איך דערפֿאַר, צוזאַמען מיט דוד עדלשטאַטן, „פֿאָלק, װער װעט דיך איצט באַפֿרײַען, װוּ איז ער, דער שײנער העלד?“ טאָמער מיר האָבן געזונגען יענע לידער אַפֿילו מיט אַ ברעקל כּװנה, זײַנען מיר מחויבֿ, װי די שליחים פֿון אַ געשיכטע פֿון פּראָגרעסיװן ייִדישן פּראָטעסט, צו שטיצן אונדזערע שכנים און חבֿרים אין דער קאַמף קעגן דעם סיסטעמאַטישן ראַסיזם אין אונדזער קהילה, אונדזער לאַנד און אין אונדער צײַט. הײַנט זײַנען מיר אַלע קרבנות פֿון צװײ אײנצײַטיקע קרענקען װאָס װעלן נישט פֿאַרשװוּנדן װערן פֿון צװישן אונדז אָן אַ סאָלידאַרישקײט פֿון ציל און אַקציע װאָס איז געװען דער שטאָלץ פֿון אונדזער געשיכטע, אונדזערע לידער און אונדזער קיום.
שטיץ אונטער די װאָס האָבן באַשלאָסן צו פּראָטעסטירן, שטיץ זײער רעכט צו פּראָטעסטירן מיט אַ נדבֿה, מיט געלט פֿאַר קױציע; שטעל זיך אין פֿאַרבינדונג מיט אַפֿראָ־אַמעריקאַנער אָדער נישט־װײַסע פֿון דײַנע קהילות אױסצוגעפֿינען װי אַזױ צוצולײגן אַ האַנט אָפּצושאַפֿן אַ לאַנגע נאַציאָנאַלע געשיכטע פֿון באַדריקונג, אָרעמקײט און טױט – דאָ אין לאַנד װוּ דו װױנסט.
The air of protest in Yiddish has the distinct feeling of another time and place; the streets of “In Ale Gasn” are particular streets; the police in “Hey Hey, Daloy Polistey” speak Russian; the barricades of “Barikadn” are from a sepia-toned image of Jewish Lodz. For many years, we have sung these songs together with a unique energy, a particular kind of éclat assisted by the fact that these police are adherents of a tsar who was toppled long ago.
But today, the barricades are in American streets, the police speak English; today, with Dovid Edelshtat, I ask, “People, who will free you now, /Where is he, the beautiful hero?” If we have ever sung these songs with even the briefest moment of intention, we have a responsibility, as the custodians of a history of progressive Jewish protest, to support our neighbors, our friends and our family in the struggle against systemic racism and white supremacy in our communities, our country, and our time. Presently, we are all victims of two simultaneous plagues that will not depart from our midst without a solidarity of purpose and action that have been the pride of our history, our songs and our continued existence.
Help those who have made the choice to protest, support their right to protest by contributing to funds for bail, and reach out to people of color in your communities in order to find out how to best give a hand in turning back a long national history of oppression, poverty, and death in the country in which you live.
Anthony Russell self-translated this text.
