Jun 21, 2016
The opening paragraphs of “Lintsheray” in the Yiddish newspaper Der moment, August 1922.
INTRODUCTION
When Joseph Opatoshu published “Lintsheray” in the 1920s he was a young and ambitious writer who had been living in the United States for less than a decade, and publishing fiction in American forums for half that time. 1 1 In Strangers in the Land: Blacks, Jews, Post-Holocaust America (Cambridge, MA 2005) 27, Eric J. Sundquist cites an unpublished paper by Justin Cammy claiming that “Lintsheray” was first published in 1915. See Marc Caplan in “Yiddish Exceptionalism: Lynching, Race, and Racism in Opatoshu’s Lintsheray,” in Joseph Opatoshu: A Yiddish Writer Between Europe and America, ed. S. Koller et al. (Oxford: Legenda, 2013), 173 – 87. It is unclear precisely when the story was originally published, though the 1923 printing was its first appearance in book form and it had indeed appeared in Warsaw’s Der moment in August-September of 1922. Opatoshu had already gained notice among Yiddish literati for A roman fun a ferd-ganef (A Novel of a Horse Thief, 1912) and Moris un zayn zun fillip (Morris and His Son, Philip, 1912) and his story “Fun Nyu Yorker geto” (From the New York Ghetto, 1914). He also regularly published short stories in the intellectually aspirational New York newspaper Der Tog, beginning at the time of its founding in 1914. In these early works, Opatoshu explored taboo subjects of sexuality and violence, writing in a way that experimented with and expanded the aesthetic and moral bounds of modern literature. 2 2 See Josh Lambert, “Opatoshu’s Eroticism, American Obscenity” in Joseph Opatoshu: A Yiddish Writer Between Europe and America, 172 – 83. In the naturalist tradition, Opatoshu’s characters lived in bleak circumstances, and, despite all their efforts, were fated to an inevitable moral decline, often influenced by mob mentality.
“Lintsheray” first appeared in book form in Opatoshu’s collection Rase, lintsheray, un andere dersteylungen (Race, Lynching, and Other Stories 1923), which was printed in Warsaw and included pieces set in America that treated race-based conflict as an ominous presence at the heart of American society. Although he was a newcomer to America, in these stories Opatoshu did not shy away from portraying what he understood to be the complexities, injustices, and dangers of American life, in the same way that he had described similarly grim circumstances in an Eastern European context. In the stories, moments of verbal and physical violence and psychological turmoil occur when characters’ civilized, polite behavior breaks down, revealing their prejudices and hatreds together with their fearful and self-preserving animal instincts.
“Lintsheray” is the first and longest piece in the collection, and it sets the stage for Opatoshu’s grim vision of America’s instability and immorality in connection to race-based hatred and violence. He turns to the most egregious, sensational, brutal instance of American racial injustice — lynching — as a way of addressing his concerns about the human capacity for violence. 3 3 As Hasia Diner notes in In the Almost Promised Land (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1977), lynching was a topic prominently featured in the Yiddish press and was described with its bloodiest and most tragic details. It is no surprise that in a collection about racial tensions and violence in America, Opatoshu would open with lynching, which was the most prominent and gruesome example of racism and one that he would have had many opportunities to read about in the Yiddish and English press. Through his attention to the gruesome details of the hunting, torture, and burning of a black man by his fellow townspeople, Opatoshu makes an argument that violence is at the heart of modernity itself, a perspective that scholars have argued has been obscured in American literature and culture as writers have shied away from candid representations of lynching. 4 4 See Jacqueline Goldsby, A Spectacular Secret: Lynching in American Life and Culture (Chicago: University of Chicago Press, 2006).
In “Lintsheray,” Opatoshu directly relates the African American experience of violence and racism in America to the sufferings of European Jews, arguing that Jews should be uniquely sympathetic to racist violence because of their own victimization, and that anti-Jewish violence in Eastern Europe is equivalent to the violence of lynching. He furthers this parallel through imagery of lynching as crucifixion, since allegories of the Jews as Jesus on the cross had already become a common trope in Yiddish literature. 5 5 Amelia Glaser notes that Yiddish writers in America applied a preexisting modern trope linking the crucifixion to anti-Jewish violence as a metaphor for American race violence, and argues that this is part of a larger trend in which these writers widened their focus from Jews to ‘multicultural poetics’ with particular concern about American racial injustice. See Amelia Glaser, “From Jewish Jesus to Black Christ: Race Violence in Leftist Yiddish Poetry,” Studies in American Jewish Literature 34:1 (2015): 44 – 69. To Opatoshu, African Americans, like Jews, are victims of a hypocritical culture of Christianity that claims to espouse love and kindness but instead displays brutality. His text calls Jews to fight against the brutalities of American racism, if only because Jews have been and may continue to be targets of such violence themselves. Insofar as Jews in the story fail to be sympathetic to the victimization of African Americans, “Lintsheray” warns that Jewish assimilation in America is a site of moral decline, as Jews, no longer victims themselves, become potential perpetrators of the suffering of other victimized groups. 6 6 Jessica Kirzane, “‘This is How a Generation Grows’: Lynching as a Site of Ethnical Loss in Opatoshu’s ‘Lintsheray,’” Zutot 9:1 (2012): 59 – 71.
Yet as Marc Caplan has noted, despite his best efforts at drawing attention to injustice and admonishing his Jewish readers to fight racism in its most violent form, Opatoshu’s story also displays his limited understanding of — and perhaps even participation in — the brutal realities of American racism: it replicates images of African Americans as primitive, exotic, and bestial; posits that lynching, as an extralegal form of “law and order” could be circumvented if only the lynch victim were instead offered a trial through the American legal system, which he imagines, erroneously, would be fair and just; and it represents lynching as a disproportionate and brutal response to an actual crime of rape, rather than a terrorizing practice performed as a means to assert white supremacy and power over victimized black bodies. 7 7 Marc Caplan, “Yiddish Exceptionalism: Lynching, Race, and Racism in Opatoshu’s Lintsheray.” These oversights demonstrate not just Opatoshu’s limitations as a new immigrant speaking to an immigrant audience about a complex phenomenon; they also reveal the ways in which Opatoshu, in writing against American racism, nevertheless holds and perpetuates racist attitudes that circulated not only in white American culture but also in European colonialist culture, both of which were contexts in which Opatoshu participated — as an immigrant seeking to write about America, bringing with him European literary influences and ways of thinking.
Opatoshu’s use of racist imagery and ideas is glaringly, uncomfortably obvious when read today, and in this English translation. At the same time, his graphic and detailed depiction of a protagonist burning to death maintains its power to shock and horrify today’s reader. Opatoshu’s employment of these two seemingly contradictory modes of what we might today term racism and anti-racism remind today’s reader of the complexities of fighting and living within systems and cultures of injustice, in which an individual may be implicated in and reproduce deeply problematic beliefs and ideologies even while fighting against them. An individual may at once be the lonely voice decrying injustices around which the general mob of society throngs, and also stand within that mob, adding to its numbers and its power. Opatoshu’s grim and pessimistic story about the human capacity for violence and depravity may therefore serve as a reminder to new audiences that the idealized activist past of American Yiddish was situated in and often perpetuated the prejudices of its own moment. And that Jews, if they want to be moral and self-aware individuals, must be conscious of and safeguard themselves against the eventuality that they may become victims or perpetrators of hatred at any moment.
For a full PDF of the following translation (and the original Yiddish) please click here.
נישט װײַט פֿון דאָרף בױרק, צװישן באַנװלפֿעלדער, װאָס האָבן זיך געצױגן װי װײַט ס'אױג האָט געקענט כאַפּן, און אַ געדיכטן סאָסנאָװן װאַלד, דורכגעװאָרפֿן מיט סיפּרעסבײמער, איז געשטאַנען אַן אַלטע, שװאַרצע געבײַדע, געבױט פֿון קײַלעכדיקע קלעצער. די קלעצער זענען געװען צעשפּאָלטן פֿון אַלטקײט, פֿאַרשמירט מיט לײם און בהמה־מיסט און װען נישט די פּאָר הינער, װאָס האָבן זיך געבאָדן אין הײסן זאַמד, װאָלט מען געקענט מײנען אַז ס'איז אַ חורבֿה, אַז דאָ װױנט קײנער נישט. צום װאַלד צו, אױף אַ בערגל איז געשטאַנען אַ נאַקעטער דעמב אָן צװײַגן, אָן קאָרע, װוּ אַן אָדלער איז געװען אױסגעברענט. דער דעמב איז געװען אַרומגערינגלט מיט שטײנער — אַ זכר אַז דאָ האָבן אַ מאָל אינדיאַנער תּפֿילה געטאָן.
אַ מאָל, גאָר אַ מאָל האָט גענעראַל בױרק אױסגעשאָסן אין נאָמען פֿון גאָט און פֿון ענגלישן קעניג כּמעט אַ העלפֿט פֿון פֿרידלעכן שבֿט טשעראַקי און די איבערגעבליבענע האָט ער אין אַ משך פֿון יאָרן געהאַלטן אין אײן טרײַבן, ביז זײ האָבן ביסלעכװײַז פֿאַרלאָזט די געגנט און אַריבער נאָך פֿלאָרידע. דערפֿאַר האָט אים דער קעניג דערלױבט צו האַנדלען מיט שקלאַפֿן און אים געשאָנקען אַ שטיק לאַנד, די גאַנצע געגנט װאָס מען רופֿט „בלו־רידזש“. גענעראַל בױרק האָט דאָס אױפֿגעשטעלט די געבײַדע פֿון קלעצער, אַראָפּגעבראַכט אַהער צענדליקער משפּחות נעגערס צו באַאַרבעטן די ערשטע באַנװלפֿעלדער. דאָס איז נאָך געװען אין יענע צײַטן װען ס'האָט זיך נאָר געפֿאָדערט צו זײַן בײַ טאָג אַ װײַסער און בײַ נאַכט, אױב אַ װײַסער האָט נישט אַרויסגעטריבן דעם נעגער און פֿאַרנומען זײַן בעט, האָט מען פֿון אים געלאַכט אין די פֿױסטן.
נאָך דעם בירגערקריג זענען זיך כּמעט אַלע נעגערס צעלאָפֿן, זיך באַזעצט אין װײַטע שטעט און דערפֿער, װוּ מען קען זײ נישט. צװישן די, װאָס זענען געבליבן איז געװען דזשים מיט זײַנע קינדער.
די בױרקס זענען זיך ביסלעכװײַז צעפֿאָרן, אױסגעשטאָרבן און ס'גאַנצע פֿאַרמעגן איז איבערגעגאַנגען צו אַ װײַטער קרובֿה אין ענגלאַנד און װען נישט דער נאָמען פֿון דאָרף, װאָלט קײנער נישט געװוּסט אַז ס'איז אַ מאָל געװען אַ גענעראַל בױרק. די באַנװלפֿעלדער האָבן רײַכע פֿאַרמערס גענומען אין אַרענדע און דזשים איז געװאָרן אַ „פֿאָרמאַן“, געדונגען אין די אַרומיקע דערפֿער נעגערס צו דער אַרבעט.
______________________
Not far from the town of Burke, between cotton fields that stretched as far as the eye could see and a thick pine forest interspersed with cypress trees, there stood an old, black building built from rounded slabs of wood. The wooden slabs were cracked with age, covered with clay and cow manure, and if it hadn’t been for the couple of chickens who were bathing themselves in the hot sand, one could have thought that it was a ruin, that no one lived there at all. Close to the forest, on a hill, stood a naked oak tree without branches or bark, with the image of an eagle burned into it. The oak tree was encircled by stones, a reminder that Indians had once prayed there.
Once, long ago, in the name of God and the English King, General Burke shot and killed almost a half of the peaceful Cherokee tribe, and over the years he persistently drove away the survivors until one after another they left the area and went to Florida. Because of this, the King permitted him to trade in slaves and bestowed upon him a piece of land, the entire area that is called “Blue Ridge.” General Burke erected the wooden building and brought in dozens of Negro families to work the first cotton fields. This was in the days when white men were expected to keep separate from Negroes by day, and to have their way with Negro women at night. Any white man who did not throw the Negro man out of his own bed and take his place would be laughed at behind his back.
After the Civil War, almost all of the Negros scattered and settled in faraway cities and towns where no one knew them. Among those who stayed were Jim and his children.
One after the other, the Burkes moved away or died and all of their possessions were handed down to a distant relative in England. If it hadn’t been for the name of the town, no one would have known that there was once a General Burke. Rich farmers leased the cotton fields and Jim became a foreman, hiring Negros from the surrounding towns to work in the fields.
______________________
אױף דער שװעל אין שאָטן איז געזעסן אַן אַלטער נעגער. די באָרװעסע פֿיס אָנגעשטעלט װי קראָקװעס, די צו לאַנגע הענט אַרומגעפֿלאָכטן אַרום די פֿיס און די שװערע דלאָניעס מיט צעשפּרײטע פֿינגער, װי זײ װאָלטן זיך נישט געקענט פֿאַרמאַכן, האָבן דאַכט זיך אָנגערירט די ערד. ער האָט געדרימלט מיט האַלב פֿאַרמאַכטע אױגן־לעפּלעך. זײַן קורצע פּלאַטשיקע נאָז מיט די צעעפֿנטע נאָזלעכער, די קרײַזלעך אױפֿן קאָפּ, װאָס זענען געקראָכן ביז צו די ברעמען, די נאַקעטע הענט מיט די פּלײצעס, װי מיט אַ גרױער, אױסגעקראָכענער פֿעל אַרומגענומען — אַלץ האָט דערמאָנט אַן אַלטן אוראַנג־אוטאַנג.
פֿליגן, גרױס װי בינען מיט גאָלדענע בײַכער זענען געשטאַנען אױף זײַנע האָריקע הענט, אױפֿן באַװאַקסענעם שטערן, אַרום דער נאָז. זײ האָבן געשפּונען מיט די הינטערשטע און פֿאָדערשטע פֿיסלעך, געפֿלױגן הין און צוריק און געזשומעט. עס האָט אים כּמעט װי נישט געאַרט. ער האָט געחלומט פֿון יענע צײַטן װען אױף די פֿעלדער איז אַלץ געראָטן, מען האָט נישט געדאַרפֿט אױפֿהענגען אױף די פּלױטן שלאַנגען, עס זאָל רעגענען. דער נעגער האָט נישט געזאָרגט, געהאַט צו עסן ביז איבערן האַלדז — איז מען טאַקע געװען פֿרײלעך, געװוּסט אַז דער װײַסער זאָרגט פֿאַר דיר און אַז מען האָט זיך פֿונאַנדערגעשפּילט אױף דער „באַנדזשו“, איז זיך דער עולם פֿון מײַלן װײַט צונױפֿגעקומען אין מיטן פֿעלד צום טאַנץ. צײַט אָבער דעם בירגערקריג איז געװאָרן אַן איבערקערעניש. אַלץ װערט טײַערער און טײַערער, דער מענטש קען שױן באַלד נישט לעבן. דאָס יונגװאַרג איז װילד, בריקעט, האָט מער נישט מורא פֿאַר גאָט און פֿאַרן װײַסן, װיל מער נישט גײן אין שפּאַן, פֿױלט זיך… אַ מאָל האָט דער װײַסער געהאַט אַ בײַטש, האָט מען דערפֿאַר נישט געװוּסט פֿון קײן „לינטשן“... די מלחמה איז פֿאַרן נעגער געװען אַן אמתע קללה, זי האָט אָפּגעשניטן די הענט — װי דער גלח האַרפּער האָט אים אַ מאָל געזאָגט — און געהײסן זײ גײן אַרבעטן אָן דער הילף פֿון קאָפּ.
אין זײַן טעמפּן מוח האָט זיך צום טױזנטסטן מאָל איבערגעחזרט די מעשׂה װי גאָט האָט אין אָנהײב באַשאַפֿן אַ נעגער מיט אַ װײַסן און אַװעקגעשטעלט פֿאַר זײ צװײ פּעקלעך, אַ גרױס און אַ קלײנס. דעם ערשטן האָט גאָט צוגערופֿן דעם נעגער און אים געהײסן ער זאָל זיך אױסקלײַבן אַ פּעקל. דער נעגער מיט די גרױסע גײַציקע אױגן האָט אױסגעקליבן דאָס גרױסע. דער װײַסער האָט געפֿונען אין קליינעם פּעקל אַ פֿלעשל טינט מיט אַ פֿעדער, דער נעגער — אַן אַקער־אײַזן מיט אַ בראָנע. פֿון דעמאָלט אָן באַאַרבעט דער נעגער די פֿעלדער און דער װײַסער פֿירט די ביכער.
פֿון מאָל צו מאָל האָט ער אַ טרײסל געטאָן מיטן קאָפּ, צעעפֿנט ס'מױל, אַ שטשירע געטאָן מיט די אָפּגעגעסענע פֿון אַלטקײט צײן, װי ער װאָלט מיט זײ געװאָלט אָפּיאָגן אַ פֿליג און צוריק אײַנגעדרימלט.
דער אַלטער נעגער איז געװען דזשים.
פֿון װאַלד האָט זיך געטראָגן אַ שװערער ריח פֿון גומע, פֿון טערפּענטין, זיך אױסגעמישט מיטן ריח פֿון צעבליטע באַנװלפֿעלדער, װאָס איז געהאָנגען פֿאַר די אױגן װי שטיקער פּאַרע, װאָס קנױלן זיך פֿון אַ טײַך. די ריחות האָבן דעם נעגער באַרױשט, שװערער געמאַכט די אָפּגעאַרבעטע גלידער. ער האָט געעפֿנט ס'מױל, פֿאַרמאַכט דאָס לינקע אױג און מיטן רעכטן געקוקט װי די זון פֿאַרגײט. אײנזילביקע טענער פֿון פֿײגל און חיות האָבן נאָך בולטער געמאַכט די שטילקײט, זי געטראָגן און אָפּגעקלונגען איבער די ברײטע פֿעלדער װי מעשׂהלעך, אײַנגעשלעפֿערט אַלץ אַרום. די זון איז פֿאַרגאַנגען. ער איז געבליבן זיצן מיטן אָפֿענעם מױל, נאָך אַלץ געקוקט מיטן רעכטן אױג אױף דעם אָרט װוּ די זון איז פֿאַרגאַנגען און דער צער פֿון נישט װערן האָט געמאַכט זײַן פּנים טעמפּ און אומבאַהאָלפֿן.
עס האָט אָנגעהױבן טונקל צו װערן.
אין דער אָפֿענער טיר, װאָס איז געװען באַלױכטן מיט אַ מאַטן שײַן פֿון אַ לאָמפּ, איז געזעסן דזשימס עלטסטע טאָכטער, אַ מיטל־יעריקע נעגערטע, אײַנגעװיגט מיט אײן האַנט אַ קינד און מיט דער צװײטער האָט זי אַרױסגעגעסן פֿון אַ בלױער שיסל קאַלטע קוקורוזע. דאָס קינד האָט נישט געװאָלט שלאָפֿן, זיך געריסן, האָט זי אַװעקגעשטעלט אױף דער ציגלנער פּאָדלאָגע די שיסל, זיך אַריבערגעבױגן איבערן װיגל און מיט אַ דינער, קלינגענדיקער שטימע, װי פֿון אַ יונג מײדל, איז זי זיך שטיל און טרױעריק פֿאַרגאַנגען.
Go ‘long to sleep
My little baby
Mamma gone to town
Papa running roun
8
8
לײג זיך ליולינקע / מײַן פּיצל קינד./ מאַמע איז אין מאַרק אַװעק, / טאַטע װאַלגערט זיך אין שענק —- / קײנער מיטן קינד נישטאָ.
Left nobody with the baby
אַ נעגערל פֿון אַ יאָר אַכט, װאָס איז געלעגן אױסגעצױגן אין מיטן דער פּאָדלאָגע אױפֿן בױך, געבלעטערט אַ ביבל מיט בילדער, האָט געלאָזט ליגן דאָס בוך, זיך צוגעשאַרט אױף אַלע פֿיר צו דער שיסל און מיט די פֿינגער זיך גענומען פּאַקן די קוקורוזע אין מױל אַרײַן.
אַ געלע קאַץ, װאָס איז געשלאָפֿן צופֿוסנס דעם קינד האָט זיך איבערגעצױגן און פּלוצלונג אַריבערגעשפּרונגען דער נעגערטע איבערן קאָפּ. זי האָט זיך איבערגעשראָקן, אױסגעשפּיגן און נאָכגעשיקט דער קאַץ אַ קללה. זי האָט באַמערקט װי איר ייִנגל שלינגט די קוקורוזע, האָט זי אױפֿגעהערט װיגן ס'קינד און זיך צעשריגן שלינגענדיק די װערטער מיט אַ צעצויגענעם ניגון׃
— פֿרעד, שטעל שױן אַװעק די שיסל! האָסט נישט געהאַט דײַן פּאָרציע, פֿרעסער דו? היט זיך פֿרעד כ'זאָל זיך נישט צוכאַפּן צו דיר! דײזי און דײַנאַ האָבן געדאַרפֿט אַװעקשטאַרבן, אַלע גוטע קינדער שטאַרבן און אַזאַ שלאַק האָט צװײ מאָל געפּאָקט און דאָס לעבט! װאָס שטשירעסטו מיט די צײן? גײ בעסער און באַגיס די בלומען!
דאָס נעגערל האָט געשמײכלט פֿון אײן אױער צום צװײטן, זיך באַלעקט מיטן רױטן צינגל, גענומען אַ קרוג מיט װאַסער און באַגאָסן די בלוטיקע געראַניום־בלומען, װאָס זענען געװען צעשטעלט איבער אַלע פֿענצטער אין ערדענע טעפּ, אין הילצערנע קעסטלעך. ער האָט אַװעקגעשטעלט די קרוג, געבליבן שטײן אין מיטן שטוב, געקוקט אַ װײַלע אױף דער רױטער אַפֿישע פֿון אַ צירק, װאָס איז געהאָנגען אױף דער װאַנט, געריסן די אױגן, נישט געװוּסט װאָס צו טאָן מיט זיך און זיך צעגענעצט. ער האָט זיך אַרױסגעשאַרט פֿון שטוב, די מוטער זאָל נישט באַמערקן, און זיך געזעצט לעבן זײדן אױפֿן טרעפּל.
די קאַץ איז אױסגעװאַקסן, גענומען דרײען מיטן עק, זיך רײַבן אַרום דזשימס באָרװעסע פֿיס, װוּרטשען. פֿרעד האָט געכאַפּט אַ פֿליג נאָך אַ פֿליג און זײ אונטערגעטראָגן דער קאַץ. די קאַץ האָט פֿאַרריסן ס'קעפּל, זיך געקרעקט און זײ געשלונגען לעבעדיקערהײט. אַ צופֿרידענע האָט זי זיך באַלעקט, זיך אַרומגעװאַשן מיט דער צונג, מיט דער לאַפּקע און זיך אױסגעצױגן לעבן דזשימס פֿיס.
— פֿרעד — האָט דער זײדע זיך איבערגעצױגן און געשמײכלט צום אײניקל — װײסטו פֿאַר װאָס אַ קאַץ װאַשט זיך אַרום נאָכן עסן? כ'רעד דאָך צו דיר, װאָס כאַפּסטו פֿליגן?
— כ'הער זײדע!
— „װעל“, װען אַ קאַץ האָט ס'ערשטע מאָל געכאַפּט אַ מױז האָט די מױז אַזױ געזאָגט׃ „מיך אַרט נישט װאָס דו גײסט מיך אױפֿעסן, ביסט שטאַרקער, האָסט מיך געכאַפּט — עס! אָבער דאַרפֿסט מיך נישט באַלײדיקן! בײַ לײַטן פֿירט זיך, אײדער מע גײט עסן, װאַשט מען אָפּ די הענט, ס'פּנים, און דו — גאָרנישט! געכאַפּט און גײסט גלײַך עסן מיט דײַנע שמוציקע הענט!“ „ביסט גערעכט — האָט די קאַץ געזאָגט — װאַרט דאָ צו ביז כ'װעל זיך אײַנװאַשן“. און אַז די קאַץ האָט זיך אַרומגעװאַשן איז שױן די מױז נישט געװען. פֿון יענעם טאָג אָן טרױט זי קײנעם נישט, עסט זיך פֿריִער אָן און דערנאָך װאַשט זי זיך אַרום, כי, כי, כי, אַ פֿאַלש באַשעפֿעניש אַ קאַץ! הער זיך אײַן, פֿרעד, האָסט געגעבן די קראָליקעס עסן? — האָט דער זײדע פֿאַרענדיקט מיטן זעלבן ניגון.
— יאָ, זײדע.
— טאָ גײ טאַקע שלאָפֿן!
— בוקערט איז דאָך נאָך נישט געקומען פֿון דער אַרבעט?
— ער אַרבעט געװיס „אָװער־טײַם“.
די אָנגעגליטע ערד האָט זיך געקילט, אָנגעפֿילט די לופֿט מיט אַ װאַרעמקײט, װאָס האָט געטריקנט אין האַלדז, געקלעפּט די אױגן. אױפֿן זאַמדיקן װעג האָבן זיך באַװיזן עטלעכע שאָטנס, געשפּרונגען אײנער אין צװײטן אַרײַן. באַלד צעשװוּמען און זיך צוריק באַװיזן.
— מען קומט דאַכט זיך פֿון פֿעלד, האַ? — האָט דער אַלטער אָנגעשטעלט אַן אױער — זאָל דאָס זײַן בוקערט?
— זײדע, דאָס איז נישט בוקערט — האָט פֿרעד אָנגעכאַפּט דעם זײדן פֿאַר דער האַנט — דאָס קומט אָן דער שעריף מיט נאָך עטלעכע מענטשן.
— װער, דער שעריף? — האָט דער אַלטער זיך אױפֿגעשטעלט מיט אַ קרעכץ, הכנעהדיק געװאַרט ער זאָל אונטערקומען און גענומען רופֿן די טאָכטער — קיטי, קיטי, װאָס זאָגסטו, װאָס דער שעריף קומט צו אונדז אַזױ שפּעט, האַ?
אַן איבערגעשראָקענע איז קיטי געשטאַנען מיט דער שיסל אין בײדע הענט. זי האָט זיך געדרײט, נישט געװוּסט װאָס צו טאָן מיט זיך, נישט געװוּסט װי אַזױ פּטור צו װערן פֿון דער שיסל, מיט אַ מאָל זי אַ האַסטיקן שטעל אַװעק געטאָן אױף דער פּאָדלאָגע און איז אַרױס.
On the doorstep in the shadows sat an old Negro. His bare feet stretched out like rafters, his long arms entwined around his legs, and his hard palms touched the ground, the fingers spread so wide it seemed his hands could not shut. He daydreamed with half-closed eyelids. His flat nose with its bulging nostrils, the curls on his head that crawled down toward his eyebrows, his naked arms and shoulders that looked as though they were covered in a shabby, graying hide—all of this made him look like an old orangutan.
Flies as large as yellow-bellied bees stood on his hairy hands, on his overgrown forehead, and around his nose. They rubbed their front and back legs together, flew here and there and buzzed. It hardly bothered him at all. He was dreaming about the days when the farming had always been successful and they didn’t have to hang snakes on the fences so that it might rain. Then, the Negro didn’t have to worry, he was up to his neck in food—and people were truly happy, knowing that the white man took care of all of their worries, and when you played your heart out on the banjo, people would come from miles away to gather in the middle of the field and dance. But since the Civil War, everything was different. Everything became more and more expensive; soon a person wouldn’t be able to live at all. Young people now were wild; they rebelled and no longer had fear of God or the white man, and they didn’t want to keep up the pace, they were lazy . . . Back then the white man had a whip, but no one had ever even heard of “lynching” . . . For the Negro, the war was really a curse. As the priest Harper once said to him, the war had cut the hands off from the head and had told them to go to work on their own.
In his dull mind for the thousanth time the story repeated of how in the beginning God created a Negro and a white man and lay before them two packs, a large one and a small one. God first called out to the Negro and told him to choose a pack. The Negro with the big greedy eyes chose the large one. The white man found in his small pack a bottle of ink and a pen, the Negro an iron plow with a harrow. From that time on, the Negro has worked the field and the white man has taken care of the books.
From time to time he shook his head, opened his mouth and grinded his old, worn-away teeth, as though he were trying to chase away a fly, and then returned to his reverie.
The old Negro’s name was Jim.
A heavy smell of rubber and turpentine from the forest blended with the scent of the blooming cotton field. It hung before the eyes like a column of steam coming up from a river. The fumes intoxicated the Negro and made his overworked limbs heavy. He opened his mouth, closed his left eye, and with his right eye watched the setting sun. The monosyllabic tones of birds and animals made the silence seem even more pronounced, it carried itself and resounded over the wide fields like a bedtime story, lulling everything nearby to sleep. The sun set. He stayed seated with his mouth open, looking with his right eye at the place where the sun had gone down, and the pain of its disappearing left his face dull and helplessly clumsy.
It began to get dark.
Jim’s oldest daughter, a middle-aged Negress, sat rocking an infant with one hand and eating cold corn from a blue bowl with the other in the open door, which was lit by the dim shine of a lamp. The infant didn’t want to sleep and it fussed. She put the plate down on the brick floor, bent over the cradle and with a thin ringing voice like that of a young girl, she quietly and sadly sang:
Go ‘long to sleep
My little baby.
Mama gone to town
Papa running roun’
Left nobody with the baby!
A little Negro about eight years old was laying stretched out on his belly in the middle of the floor paging through a Bible with illustrations. He put down the book, made his way on all fours to the bowl and started to stuff the corn into his mouth with his fingers.
A yellow cat that had been sleeping at the child’s feet stretched and suddenly jumped up over the Negress’s head. Startled, she spat and cursed at the cat. She noticed how her son was devouring the corn, stopped rocking the infant and hollered out these words in a slow sing-song voice:
“Fred, put away the bowl! Haven’t you had enough, you greedy boy? Careful, Fred, that I don’t catch you! Daisy and Dinah died, all of the good children die, and this rascal gets the pox twice and lives! Why are you grinning like that? Go water the flowers instead!”
The boy smiled from ear to ear, licked himself with his red tongue, took a pitcher of water and poured it over the red geraniums sitting in earthen pots in wooden boxes at all the windows. He put away the pitcher and stood in the middle of the room, looking at an eye-catching red poster of a circus that was hanging on the wall. He didn’t know what to do with himself and yawned. He snuck out of the house so his mother wouldn’t notice and he sat himself down on the step next to his grandfather.
The cat reappeared and started to flick its tail and rub itself against Jim’s feet, purring. Fred caught one fly after another and gave them to the cat. The cat raised its head, bit at them and then swallowed them alive. Satisfied, she licked herself, washing herself with her tongue and her paw, and stretched herself out next to Jim’s feet.
“Fred,” the grandfather stretched and smiled to his grandson, “Do you know why a cat washes itself after it eats? I’m talking to you—why are you catching flies?”
“I’m listening, grandpa!”
“Well, when a cat caught a mouse for the first time, the mouse said, ‘It doesn’t bother me that you are going to eat me up, you are stronger and you caught me, so eat! But don’t insult me! Respectable people wash their hands and faces before eating and you do nothing of the sort! You caught me and now you get straight to eating me with your dirty hands!’ ‘You’re right,’ the cat said, ‘Wait here until I finish washing myself,’ and by the time the cat had finished washing itself, the mouse wasn’t there any longer. From that day on, she doesn’t trust anyone, she eats first and then washes herself. Ha, a cat is a crafty creature! Listen, Fred, did you feed the rabbits?” the grandfather finished in the same tone he’d used to tell the story.
“Yes, grandpa.”
“So go to sleep, then!”
“But Bookert isn’t back from work yet.”
“He must be working overtime.”
The glistening earth had cooled and filled the air with a warmth that dried the neck and stuck to the eyes. On the sandy road one could see several shadows jumping into one another. As soon as they blurred they would separate again.
“It seems like they’re coming from the field, huh?” The old man took a look—“Do you think that’s Bookert?”
“Grandpa, that’s not Bookert.” Fred took hold of his grandfather’s hand. “That’s the sheriff headed this way with some other people.”
“Who, the sheriff?” the old man stood up with a grunt, waiting patiently for the sheriff to arive, and he called to his daughter, “What do you think it means, Kitty, that the sheriff is coming to us so late, huh?”
Terrified, Kitty stood with the bowl in both hands. She paced, not knowing what to do with herself, not knowing what to do with the bowl. She hastily put the bowl on the floor and came outside.
“69 Lynching Victims in the Past Year” — A Headline from Der morgn zhurnal, January 3, 1916.
פֿאַר דער שטוב איז געשטאַנען דער שעריף, נישט קײן הױכער יונגער־מאַן, דאַר און בייגיק, װי ער װאָלט געװען געמאַכט פֿון שטאָלענעם דראָט. די שטיװל מיט די געפּאַסטע כאָלעװעס זענען געװען װײַס פֿון שטױב און אױפֿן אָרעם האָט ער געטראָגן אַ ביקס. מיט אים זענען געשטאַנען דרײַ מיטל־יעריקע פֿאַרמערס.
— גוט איװנינג, דזשים! — האָט דער שעריף אים װױלעריש באַגריסט.
— גוט איװנינג, קעפּטען! — האָט דזשים זיך פֿאַרנײגט און געװיזן אױף דער אָפֿענער טיר — אָנגעלײגטע געסט!
— הער זיך אײַן דזשים — איז דער שעריף צוגעגאַנגען נענטער — מיר זענען געקומען װעגן „ביזנעס“... די זאַך איז די, אױב װילסט נישט ס'דאָרף זאָל „לינטשן“ בוקערטן, טאָ גיב אים אונדז גלײַך אַרױס, פֿאַרליר קײן צײַט נישט! ס'גאַנצע דאָרף קען יעדע מינוט אָנקומען, הערסט?
די נעגערטע האָט זיך געצלמט און געציטערט. נאָך מײדלװײַז װען זי האָט געװאַשן בײַ אַ פֿאַרמער װעש, װוּ אַ זילבערנער לעפֿל איז פֿאַרלױרן געגאַנגען, האָט דער פֿאַרמער מיטן װײַב אױף איר אַזױ געשריגן, געסטראַשעט צו שמײַסן, אױב זי װעט זיך נישט מודה זײַן, אַז פֿון גרױס שרעק איז בײַ איר ס'לשון אָפּגענומען געװאָרן. פֿון דעמאָלט אָן האָט זי זיך געשראָקן פֿאַר יעדן װײַסן. איצט, אױסהערנדיק דעם שעריף, האָט זי זיך אין גאַנצן געװאָרפֿן און פֿון צו פֿיל שרעק געקריגן קוראַזש און זיך פֿאַרגאַנגען מיט אַ ניגון׃
— טײַערער, װאָס רעדט איר? װאָס האָט מײַן בוקערט געטאָן? אַזאַ שטילער, ער טשעפּעט קײן פֿליג נישט, מײַן אָרעמער „באָי“.
— בוקערט האָט אַ שעה צוריק פֿאַרשלעפּט מעקלורס טאָכטער… מען האָט זי קױם אָפּגעמינטערט… מעקלור לױפֿט אַרום מיט אַ געלאָדענער ביקס, װי אַ משוגענער, רופֿט יונג און אַלט מען זאָל אים העלפֿן נעמען דאָס געזעץ אין די אײגענע הענט. איר װײסט װאָס דאָס הײסט?
די מוטער מיטן זײדן האָבן געװוּסט װאָס דאָס הײסט, געװוּסט אַז דער רויִקער בוקערט האָט נקמה גענומען פֿאַר זײַן שװעסטער, די פֿערצן־יעריקע רעגינע, װאָס מעקלור האָט פֿאַרפֿירט. פֿאַרלױרענע האָבן זײ זיך איבערגעקוקט, אומבאַהאָלפֿן געװיגט מיט די קעפּ און געשװיגן.
— װאָס שװײַגסטו, דזשים? — איז דער שעריף צוגעשטאַנען — זאָג מיר װוּ ער איז, כ'גיב דיר מײַן ערנװאָרט, אַז נאָך הײַנט פֿיר איך אים אַװעק נאָך אַטלאַנטע, ער זאָל קריגן גערעכטיקײט, אַז נישט װעלן זײ אים „לינטשן“!
— בוקערט איז נאָך נישט געקומען פֿון דער אַרבעט — האָט דער אַלטער געענטפֿערט, און געמאַכט אַ מינע װי ער װאָלט איבערגעלעבט פֿיזישע יסורים — דו קענסט מיך, אַז כ'זאָג נישט קײן ליגן.
— װאָס דען, אמת זאָגסטו? — האָט זיך אַ פֿאַרמער אָנגערופֿן — אַפֿילו דעמאָלט װען ס'װעט זיך הערן דאָס לעצטע בלאָזן פֿונעם שופֿר, װעט אַ נעגער זאָגן „אָמן“ נאָך דעם גלחס דרשה און בשעת־מעשׂה מאַכן „קליאָק, קליאָק“ צו זײַן שכנס הינער! מיר קענען אײַך!
די נעגערטע איז געפֿאַלן דעם שעריף צו די פֿיס און זיך צעװײנט שפּיציק, װי אַ הונט װאָלט געװויעט׃
— װאָס װיל מען פֿון אונדז, אומגליקלעכע?... מעקלור האָט פֿאַרפֿירט מײַן אײנציקע טאָכטער, נאָך אַ קינד, אַ פֿערצן־יעריק קינד און גײט אַרום פֿראַנק און פֿרײַ… און מײַן בוקערט אַזאַ שטילער…
— װאָס װעט העלפֿן אײַער געװײן — האָט דער שעריף זיך אַרױסגעדרײט פֿון אירע הענט — געדענקט, גיט אים בעסער איבער אין מײַנע הענט אױב איר װילט נישט דער המון זאָל אים לינטשן!
דזשים האָט אַרױסגעבראַכט די ביבל און זי געװיזן דעם שעריף׃
— איר גלײבט מיר נישט, איר גלײבט נישט קײן נעגער, גוט! אַ נעגער איז נישט באַגלײבט, אַ מאַן איז נישט באַגלײבט און אַפֿילו אַ װאָלקן אױך נישט! אַ װאָלקן זאָגט פֿיל מאָל צו אַז ס'װעט זײַן אַ רעגן און ס'רעגנט נישט! איז דזשים גערעכט?
— גערעכט!
— אָבער די ביבל — האָט דזשים עס אונטערגעטראָגן דעם שעריף — די ביבל איז באַגלײבט, דער ביבל גלײבט יעדער, װײַל דאָס געדרוקטע װאָרט איז אמת — שװער איך דיר, דו קענסט דאָך דזשימען, װען דו ביסט נאָך אַזאַ קלײנער געװען האָב איך דיך אױף די הענט אַרומגעטראָגן, אמת?
— אמת!
— שװער איך דיר בײַ דער ביבל, אַז בוקערט איז נאָך הײַנט נישט אַהײמגעקומען, װי איך בין אַ קריסט! גלײבסט מיר? אױב נישט, זענען די טירן אָפֿן, גײ און זוך!
— כ'גלײב דיר, כ'גלײב דיר ,דזשים — האָט דער שעריף זיך בעסער אָנגעטאָן די ביקס אױפֿן אָרעם — דער עיקר, מען דאַרף קריגן בוקערטן, אױב איר װעט האָבן אַ שפּור װוּ ער געפֿינט זיך, לאָזט מיר גלײַך װיסן, איר הערט? גוט־בײַ!
— אַ גוטע נאַכט!
— האָט רחמנות אױף מײַן „באָי“, אױף מײַן אָרעמען בוקערט! — האָט די מוטער זיך אַ בייג געטאָן צום שעריף.
דער שעריף האָט װױלעריש אַ מאַך געטאָן מיט דער האַנט צו די פֿאַרמערס און אַלע פֿיר האָבן זיך געלאָזט אין װעג אַרײַן. ביסלעכװײַז זענען זײערע טריט אָפּגעשטאָרבן, פֿאַרזונקען אין װײכן זאַמד. פֿון מאָל צו מאָל האָבן זיך אַ שאַר געטאָן איבערן װעג עטלעכע שאָטנס, זיך צונױפֿגעגאָסן מיט די בײמער, מיט די בלעטער און די שטילקײט האָט געשראָקן, פֿאַרקװעטשט אונטערן האַרץ ביז צו טרערן.
— זײ װעלן אים לינטשן — האָט די מוטער געכליפּעט — מײַן אָרעמער „באָי“. פֿאַר װאָס קומט עס אונדז? פֿאַר װאָס? כ'האָב זיך אָבער בײַ אים געבעטן ער זאָל פֿאַרשװײַגן! כאָטש אין אמתן האָט די װײַסע בעסטיע אומגליקלעך געמאַכט אונדזער רעגינען, מעקלורן מײן איך… גאָט זאָל אים באַצאָלן…
— דײַן װײנען, טאָכטער, װעט דיר גאָרנישט העלפֿן — האָט דזשים זיך אָנגערופֿן — איצט דאַרף מען זיך זען מיט בוקערטן און אים הײסן אָפּציִען, װען כ'בין נישט אַזױ אַלט װאָלט איך געגאַנגען. נישט גוט צו זײַן אַלט, נישט גוט, די בײנער קנאַקן װי דורכגעגעסענע רײפֿן אַרום אַ פֿולער פֿאַס, כי, כי, כי,...
— קום זונדל — האָט די מוטער אָנגעכאַפּט פֿרעדן פֿאַר אַ האַנט און אין גאַנצן געציטערט — קום, לאָמיר גײן ראַטעװען בוקערטן!
— לאָז אײַך גאָט העלפֿן — איז דער זײדע אַראָפּגעגאַנגען פֿון די טרעפּלעך, נאָכגעקוקט דער טאָכטער מיטן אײניקל ביז זײ זענען פֿאַרשװוּנדן, און זיך קײן אָרט נישט געקענט געפֿינען.
ער האָט אױסגעמיטן צו קוקן צום װאַלד צו, װוּ די פֿינצטערניש, װי אַ טיפֿער אָפּגרונט, האָט אַלץ אײַנגעשלונגען. ער האָט אױפֿגעהױבן די אױגן צום אױסגעשטערנטן הימל, זיכער געװען אַז עמעצער קוקט פֿון דאָרט אַרונטער, זעט, אַז אַ גרױסע עוולה װערט באַגאַנגען קעגן זײַן הױז.
ער האָט זיך צוריק געזעצט אױף דער שװעל, געטראַכט אַז די הינער שלאָפֿן שױן לאַנג און אים ציט נישט הײַנט צום בעט.
פֿון װאַלד, פֿון די פֿעלדער זענען אָנגעקומען שאָטנס, זיך געלײגט איבערן זאַמדיקן װעג. די לבֿנה האָט געװאָרפֿן שטיקער ליכט און די אָפּגעהאַקטע בײמער האָבן אױסגעזען פֿון דער װײַטנס װי מענטשן און חיות.
דער אַלטער נעגער האָט צוריק אױפֿגעשטעלט די פֿיס װי קראָקװעס, זײ אַרומגעגאַרטלט מיט די הענט און געקוקט פֿאַר זיך. ער האָט געזען װי שטערן פֿאַלן אין געדיכטן װאַלד, צװישן פֿעלדער, און אין זײַן אַלטן מוח האָט זיך עפּעס אַ צינד געטאָן. ער האָט זיך דערמאָנט, װי אין חלום, װי מען האָט בײַ אים יונגערהייט צוגענומען ברידער און שװעסטער, װי מען האָט זײַן פֿאָטער געשמיסן. די בײַטש איז געפֿלױגן איבערן לײַב מיט אַ פֿײַף, זיך אײַנגעגעסן אין בלוט און אַן אײַנגעבױרענע שרעק, װאָס מעגלעך זײַנע אורעלטערן האָבן איבערגעלעבט אין די אַפֿריקאַנער װעלדער, װען זײ זענען געקראָכן אױף אַלע פֿיר, זיך אױסבאַהאַלטן נישט צעריסן צו װערן פֿון אַ װילדער חיה — די זעלבע שרעק האָט זיך גענומען װעקן אין אים, די שרעק מען זאָל זײַן בוקערטן נישט אױפֿהענגען. ער האָט אָנגעהױבן צו ציטערן, געפֿילט װי הענט און פֿיס װערן בײַ אים אָפּגענומען, קענען זיך נישט געפֿינען קײן אָרט, װי ער װאָלט געװען צוגענאָגלט צו דער שװעל. ער האָט געזען װי חיות און פֿײגל קומען אָן פֿון װאַלד, פֿון די פֿעלדער, שאַרן זיך איבערן זאַמדיקן װעג, רוקן זיך צו אים נענטער, נענטער… אין די אױערן קלינגט, װי דאָס זשומען פֿון ים־שקעטעלעך… די קולות װערן העכער, העכער… באַלד װעלן זײ אים אַרומרינגלען, צערײַסן אױף שטיקער…
ער האָט זיך אַ ריס געטאָן, געפֿילט אַ קאַלטן און שטעכיקן שױדער איבער אַלע גלידער, װי אײנער װאָס קוקט דעם טױט אין די אױגן, און איז גיך אַרײַן אין שטוב.
ס'קינד האָט געװײנט. ער האָט צוגעהאַקט די טיר, װי ער װאָלט זיך געװאָלט באַהאַלטן פֿאַר עמעצן, און עס גענומען אײַנװיגן. ס'קינד האָט געװײנט, געריסן צום זײדן די הענטלעך. ער האָט עס פֿאָרזיכטיק אַרױסגענומען און עס צוגעטוליעט צו זיך. ס'איז אַנטשװיגן געװאָרן. דזשים האָט געשפּרײַזט איבערן צימער, געקוקט דעם אײניקל אין די אױגן און אונטערגעברומט מיט אַ טרױעריקן קלױסטער־ניגון׃
God delibered Daniel from the lions’ den
Jonah from the belly of the whale
An’the Hebrew Children from the Fiery Furnace
?An’why not every man
My Lord delibered Daniel
My Lord delibered Daniel
My Lord delibered Daniel
9
9
גאָט האָט אױסגעלײזט דניאלן פֿון לײבנגרוב, / יונהן פֿון דעם װאַלפֿישס בױך, / און די צדיקים פֿון דעם קאַלעך־אױװן — / און פֿאַר וואָס זאָל ער דען אונדז נישט אויסלייזן? / מײַן גאָט האָט אױסגעלײזט דניאלן, / פֿאַר װאָס זאָל ער מיך נישט אױסלײזן?
?Why can’t He deliber me
______________________
The sheriff, a young, not very tall man, thin and lithe, as though he was made out of steel wires, was standing in front of the house. His boots and narrow pantlegs were white with dust and he carried a gun over his arm. With him stood three middle-aged farmers.
“Good evening Jim!” The sheriff greeted him casually.
“Good evening Captain!” Jim bowed and gestured to the open door, “Come right in!”
“Listen, Jim,” the sheriff came closer to him, “We’re here for business. The point is that if you don’t want the town to lynch Bookert, give him to us right away, and don’t waste any time! The entire town could be here any minute, do you hear?”
The Negress crossed herself and quivered. She had not heard such screaming since she was a child. As a girl she had done laundry for a farmer. Once, when a silver spoon went missing, the farmer and his wife had yelled at her, threatening to whip her if she didn’t admit to the theft, and in her terror she could not speak. Since then she had been afraid of every white person. Now, hearing the sheriff, she trembled, but somehow through her terror she managed to gather her courage and said tunefully, “Mister, what are you saying? What did my Bookert do? He’s so quiet that he wouldn’t hurt a fly, my poor boy.”
“An hour ago Bookert forced himself on McClure’s daughter . . . She barely survived . . . McClure is running around with a loaded gun like a madman calling out to young and old to help him take the law into his own hands. Do you know what that means?”
The mother and the grandfather knew what that meant, they knew that the peaceful Bookert had taken revenge for his sister, the fourteen-year-old Regina, who McClure had his way with. Bewildered, they exchanged glances, helplessly shaking their heads in silence.
“Why don’t you say something, Jim?” the sheriff insisted. “Tell me where he is, I give you my word of honor that this very day I will take him to Atlanta, so that he can get a fair trial, otherwise they’ll lynch him!”
“Bookert hasn’t come back yet from work,” the old man answered and grimaced as though in pain. “You know that I wouldn’t tell a lie.”
“What, then you’re telling the truth?” a farmer called out “Even when the final horn blows and the endtime comes, a Negro will still say ‘Amen’ to the preacher’s sermon while clucking to his neighbor’s hens! We know what you’re about!”
The Negress fell to the sheriff’s feet and cried out sharply like a dog howling, “What do they want from poor people like us? McClure forced himself on my only daughter, who was only a child, a fourteen-year-old girl, and he gets away with it free as a bird . . . and my Bookert, such a quiet young man . . . ”
“How will crying help you?” The sheriff wrenched himself from her hands. “Remember, it is better to give him over to me if you don’t want the mob to lynch him!”
Jim took out the Bible and showed it to the sheriff.
“You don’t believe me, you don’t believe any Negro, fine! A Negro is not trustworthy, a man is not trustworthy, and even a cloud is not trustworthy! A cloud says many times that it will rain and it doesn’t rain. Right?”
“Right.”
“But the Bible,” Jim carried it to the sheriff, “the Bible is trustworthy, everyone believes the Bible because the printed word is the truth. I swear to you—you have known me since you were a child and I carried you in my arms, isn’t that true?”
“True.”
“I swear to you on the Bible that Bookert hasn’t yet come home today, as I am a Christian! Do you believe me? If not, the doors are open, go and look for yourself!”
“I believe you, I believe you, Jim. The sheriff readjusted the gun on his arm. “The point is that we have to get Bookert. If you have an idea of where he might be let me know right away, you hear? Goodbye.”
“Good night, Sheriff.”
“Have mercy on my boy, my poor Bookert.” The mother bowed to the sheriff.
The sheriff roguishly waved his hands to the farmers and all four headed down the row. Slowly their steps died away, sinking into the soft sand. From time to time, one could see their shadows appearing and then blending in with those of the trees and the leaves. The silence was frightening, it gripped their hearts and brought them almost to tears.
“They are going to lynch him,” the mother sobbed, “my poor boy, why did this happen to us? Why? I begged him to stay quiet, even though that white beast ruined our Regina, of course talking about McClure . . . God should make him pay for this . . . ”
“Daughter, your crying won’t help anything,” Jim said, “now we have to find Bookert and tell him to run. If I weren’t so old I would go. It isn’t good to be old, it isn’t good, your bones creak like rusted hoops around a full barrel.”
“Come my son.” The mother took Fred’s hand and shook from head to toe —“Come, let’s go save Bookert!”
“God help you.” The grandfather climbed down the steps and watched after his daughter and grandson until they disappeared and no sign of them remained, but still couldn’t settle down.
He avoided looking toward the forest where the darkness, like a deep abyss, devoured everything. He raised his eyes to the starry sky, sure that someone was looking down on him from there, and seeing that a great wrong had been done to his house.
He returned to his seat on the doorstep and thought about how the hens had already been sleeping for a long time but he wasn’t interested in going to bed.
Shadows approached from the fields and the forests, laying themselves down over the sandy road. The moon threw down streams of light and the jagged, bare trees looked, from far away, like people and animals.
The old Negro once again laid his legs out in front of him like rafters, folded his arms around them, and looked ahead. He watched how the stars fell into the thick forest, between the fields, and something lit up in his old brain. He remembered, as though in a dream, his brothers and sisters being taken away from him, his father getting whipped when he was young. The whip flew over his flesh with a whistle and mired itself in blood and he felt the same inherited fear that his ancestors might have felt in the African forest, crawling on all fours, hiding so as not to be torn to shreds by a wild animal. The same fear was awakened in him now, a fear that they might hang Bookert. He began to shiver, felt his arms and legs going numb, and didn’t know what to do with himself. He felt as though he were nailed to the doorstep. He saw the animals and birds coming in from the forest, from the fields, stalking across the sandy road, crawling closer and closer . . . His ears were ringing like the hum of a seashell . . . The voices grew louder, louder . . . soon the animals would surround him and tear him to pieces.
Suddenly he stood and felt a cold, sharp shudder move through his limbs, as though he had stared into the eyes of death. He quickly went into the house.
The baby was crying. He carefully closed the door as though he were hiding from someone and started to rock the cradle. The baby cried and stretched its little hands to its grandfather. He carefully picked it up and held it close. The child grew silent. Jim paced around the room, looking his grandchild in the eyes and murmured a mournful hymn:
God delibered Daniel from the lion’s den,
Jonah from the belly of the whale,
An’ the Hebrew children from the Fiery Furnace,
An’ why not every man?
My Lord delibered Daniel,
My Lord delibered Daniel,
My Lord delibered Daniel,
Why can’t He deliber me?
______________________
“Negro Lynched in Virginia by a Mob of 2,000” — headline from Der morgn zhurnal, August 4, 1921.
אַרום מעקפּעטריקס סאַלון און ליװיס אײַזן־געשעפֿט האָט זיך געטומלט. כּמעט דאָס גאַנצע דאָרף איז דאָרט געװען פֿאַרזאַמלט. מען איז געגאַנגען פֿון סאַלון אין אײַזן־געשעפֿט אַרײַן, אײַנגעקױפֿט קױלן, שרױט, אױסגעטױשט אַלטע ביקסן אױף נײַע, געזאָגט מבֿינות. דאָס יונגװאַרג אין גרױע פֿלאַנעלענע העמדלעך מיט איבערגעלײגטע קעלנער, רױטע דרײַעקיקע טיכלעך אַרום די העלדזער, װי „קאַובאָיס“ אַרומגעגאַרטלט מיט שטריק װאָס מען פֿאַרװאַרפֿט אױף װילדע פֿערד, זענען געשטאַנען אין קופּקעס, זיך געהאַלטן אין אײן װעטן און ס'האָט אױסגעזען דער עולם קלײַבט זיך אױף געיעג.
אַ יונג האָט געהאַלטן אױף אַ קײט אַ האָריקן יאַגדהונט, גרױס װי אַ װאָלף, װאָס איז נישט אײַנגעשטאַנען אױף אַן אָרט, זיך געדרײט, מיטגעשלעפּט זײַן בעל־הבית און דער אַרומיקער עולם האָט זיך אַלץ אָפּגערוקט.
— מײַן עצה איז — האָט דער יונג געהאַלטן דעם קאָפּ צום עולם און אין גאַנצן האָט ער זיך טריטװײַז נאָכגעשלעפּט נאָכן הונט — מײַן עצה איז, מען זאָל גלײַך אַרױסשיקן אַ פּאַרטיע אױף יענער זײַט װאַלד. אין פֿאַל ער װעט אַרױס, זאָלן זײ אים פֿאַרשטעלן דעם װעג!
— ער װעט נישט אַרױס פֿון װאַלד — האָט זיך אַ צװײטער אָנגערופֿן.
— ביסט אַזױ זיכער?
— געװיס בין איך זיכער! מיר האָבן געלאָזט װיסן אַלע פֿאַרמערס, װאָס װױנען אַרום און אַרום. זײ װעלן האַלטן אױג.
— ער װעט זיך שױן פֿון אונדזערע הענט נישט אַרױסדרייען! — האָט אַ יונג בחורל מיט אַן אַלטער ביקס, װאָס ער האָט קױם געשלעפּט אױף די פּלײצעס, זיך װױלעריש אָנגערופֿן צו אַ מײדל.
— װאָס זאָגט איר צו דזשאַנען מיט זײַן האַרמאַט? — האָט זיך אײנער געװיצלט אױפֿן בחורלס חשבון אַז ס'מײדל זאָל הערן.
— האַ, דזשאַן? כ'װעט, ער איז אַ יונג אַ ריזיקאַנט!
— מעגסט עס נאָך אַ מאָל זאָגן — האָט ס'בחורל זיך פֿאַרלױרן פֿאַרן מײדל און זיך שטײַפֿער אַװעקגעשטעלט.
— הײבט נישט אָן מיט דזשאַנען, ער האָט אַ מאַשין!
— װער הײבט מיט אים אָן? כ'זאָג נאָר אַז דער ניגער קען אַזאַ פּאַרשױן, װי דזשאַן, צוזאַמענלײגן און פֿאַרשטעקן ערגעץ אין אַ זײַטיקער קעשענע.
דער עולם האָט געלאַכט.
— װוּ רעכנט איר באַהאַלט ער זיך, דער ניגער? — איז אײנער אונטערגעקומען.
— ער זיצט געװיס אין די זומפּן!
— נאָ סער!
— ביסט אַזױ זיכער אַז נישט?
— און דו ביסט זיכער אַז יאָ?
— כ'האָב מורא אַז מיר װעלן מוזן אַרומרינגלען דעם װאַלד!
— טאָ אױף װאָס װאַרטן מיר?
— טאַקע, אױף װאָס װאַרטן מיר?
— אױפֿן שעריף!
— זע, פֿרענק — האָט אַ מײדל זיך אָנגערופֿן — ברענגט אים אַ לעבעדיקן!
— און אַז מיר װעלן אים ברענגען אַ טױטן?
— אַלץ אײנס! אַ ניגער האָט סײַ װי סײַ קײן נשמה נישט!
— נעמט מיך מיט — איז אונטערגעקומען אַ מײדל אין אַ װײַסער לױזער בלוזע, די האָר פֿאַרבונדן מיט אַ טיכל, װי זי װאָלט גרײט געװען זיך צו זעצן אױף אַ פֿערד.
— לאָז טאַקע מעטאַ מיטפֿאָרן!
— בעסער אַז נישט — האָט זיך איר ברודער אַרײַנגעמישט — איר װײסט דאָך, באָיס, אַז אַ לײדי פֿאָרט מיט, קען מען נישט זײַן פֿרײַ. בין איך נישט גערעכט?
— גערעכט!
— גערעכט!
מעקלור, דעם קרבנס פֿאָטער, אַ נידעריקער פֿאַרמער מיט צו ברײטע פּלײצעס, אַ רױטער קאַרק מיט באַקן, װאָס דערמאָנען אין פּאָפּלעקציע, איז געגאַנגען פֿון אײן קופּקע צו דער צװײטער, געטראָגן אַן אָנגעלאָדענע „װינטשעסטער“ אױפֿן רעכטן אָרעם, געשלעפּט יעדעס מאָל אַ צװײטן אין סאַלון און זיך נישט אױפֿגעהערט צו קלאַפּן אין האַרץ אַרײַן׃
— מײַן אָרעמע קערי… מײַן אָרעם קינד… אָ, װען איך קריג די בעסטיע אין מײַנע הענט אַרײַן! זעט, באָיס, מיר זאָלן אים נאָך הײַנט כאַפּן. כ'װיל גערעכטיקײט פֿאַר מײַן מײדל, פֿאַר מײַן קערי… כ'װעל אײביק געדענקען, קײן מאָל נישט פֿאַרגעסן, װאָס איר האָט געטאָן פֿאַר מיר! מײַן אָרעמע קערי, מײַן אָרעם קינד…
דער שעריף איז אָנגעריטן אױף אַ קלײן, פֿלינק פֿערדל. דער עולם האָט אים אַרומגערינגלט. ס'איז געװאָרן שטיל. דער שעריף האָט אַ צי געטאָן זײַן בײגיקן קערפּער, העכער געװאָרן און געבליבן שטײן אױף די טרעטערס פֿון זאָטל. ער האָט אױפֿגעהױבן אַ האַנט און גערעדט מיט אַ זיכערער שטימע׃
— פֿרײַנד און שכנים! דער, װאָס װעט כאַפּן דעם נעגער אַ לעבעדיקן װעט קריגן פֿון גאָװערנער פֿופֿציק דאָלאַר און אַ מעדאַל!
— הורײ! האָט דער עולם זיך צעשריגן.
— איך אַפּעליר צו אײַך אין נאָמען פֿון גאָװערנער, איר זאָלט נישט נעמען דאָס געזעץ אין אײַערע אײגענע הענט. זאָגט איר מיר צו?
— אָל־רײַט! — האָבן זיך דאָ און דאָרט געהערט אײנציקע שטימען.
— איצט, באָיס, פֿאַרלירט נישט קײן צײַט, זאָטלט אָן אײַערע פֿערד און מיר װעלן זיך טרעפֿן בײַ דער „סעמעטערי“, אָל־רײַט?
— אָל־רײַט!
אין אײַלעניש האָט זיך דער עולם צעשאָטן אין אַלע זײַטן. מעקלור מיט עטלעכע יונגען זענען געבליבן שטײן בײַם סאַלון.
— ער מעג זיך אײַנרעדן, דער שעריף, אַז מיר װעלן אים איבערגעבן דעם נעגער! — האָט אַ יונג זיך אַ בײזער געטאָן.
— ער װעט לאַנג װאַרטן!
— װאָס דאַרפֿט איר שױן רעדן — האָט מעקלור זיך אַרומגעקוקט און צװײדײַטיק געשמײכלט — לאָמיר אים נאָר כאַפּן! קומט אַרײַן, באָיס — האָט ער געװיזן אױף דער אָפֿענער טיר פֿונעם סאַלון — מיר װעלן אָפּשװענקען די פֿײַפֿלעך װעט זײַן מזלדיקער!
מיסטער ליװי האָט זיך געדרײט צװישן עולם, געזוכט זײַן צװאַנציק־יעריקן זון. ער איז אַרײַן אין סאַלון און פֿון דאָרט אים אַרױסגעפֿירט׃
— דו װעסט נישט פֿאָרן!
— כ'װעל יאָ פֿאָרן!
— און איך זאָג אַז נישט! אַ ייִד דאַרף זיך נישט מישן!
— און אַז ס'װעט טרעפֿן מיט מײַן שװעסטער? — האָט דער זון זיך געקאָכט.
— װאָס דאַרפֿסטו קלערן װאָס עס װעט טרעפֿן? ס'װעט נישט טרעפֿן! ס'װעט נישט טרעפֿן! אָבער ווען מען װעט דערלױבן אַזאַ שיכּור, װי מעקלור, ער זאָל אַלײן קענען װערן „דזשאָדזש“ (ריכטער), פֿאַרזיכער איך דיך אַז מען װעט הײַנט לינטשן אַ נעגער און מאָרגן אַ ייִד!
— מען האָט נאָך קײן ייִד נישט געלינטשט!
— װײסט כאָטש װאָס זײ גײען טאָן? — האָט דער פֿאָטער זיך געקלאַפּט מיט פֿיר פֿינגער איבערן שטערן.
— זײ גײען לינטשן דעם נעגער!
— איז דאָס בײַ דיר גאָרנישט? לינטשן אַ מענטשן איז בײַ דיר גאָרנישט? נו שװײַג שױן כאַמוליע, שװײַג! קום שױן אין שטוב אַרײַן! נו, װאָס שטײסטו װאָס, קום! — האָט דער פֿאָטער אים אַ שלעפּ געטאָן פֿאַר אַן אַרבל.
דער זון האָט געטראַכט אַז דער פֿאָטער איז אַ „גרינהאָרן“ און אַן אױפֿגערעגטער אים נאָכגעגאַנגען. אַז דער פֿאָטער איז צוגעקומען צום געװעלב, האָט ער זיך געכאַפּט, אַז דער זון איז פֿאַרשװוּנדן. ער האָט געקוקט אױפֿן לײדיקן פּלאַץ, װוּ עס האָט זיך אַ װײַלע צוריק אַזױ געטומלט און װי אײנער װאָס קען זיך נישט העלפֿן, האָט ער אַ מאַך געטאָן מיט די הענט׃
— אַמעריקאַנער קינדער! ס'װאַקסט אַ דור!
______________________
Around McPatrick’s saloon and Levi’s hardware shop there was a great commotion. Almost the whole town was gathered there. They went from the saloon into the hardware shop and bought bullets and buckshot, traded their old guns for new ones, and traded expert advice. Young people in gray flannel shirts with their collars turned down and small red bandanas tied into triangles around their necks like cowboys, belted with lassos for capturing wild horses, stood in clusters, placing bets with one another. One could see that they were readying themselves for a hunt.
A young man held a chain attached to a hairy hunting dog, as large as a wolf, who couldn’t stand in one place but turned every which way, pulling along his owner as the crowd backed further away.
“I say,” the young man said, holding his head up to the crowd while he was being dragged by the dog, “I say we send a party to the other side of the forest right quick. If he tries to get out of the forest, his way will be blocked!”
“He won’t get out of the forest,” a second man called out.
“You sure?”
“Damn sure! We told all of the farmers who live hereabouts. They’ll keep an eye out.”
“He won’t get away,” a boy with an old gun that he could barely carry on his shoulders shouted boastfully to a girl.
“What do you think of John’s cannon there?” someone joked at the boy’s expense so that the girl would hear. “Who, John? He’s a real daredevil!”
“You can say that again.” The boy lost his nerve in front of the girl and stood up stiffly.
“Don’t start with John, he has a car!”
“Who’s starting with him? I’m just sayin’ that the nigger could fold up a pretty boy like John here and stuff him in his side pocket.”
The company laughed.
“Where do you think the nigger is hiding?” one of them jumped in.
“He must be in the swamps!”
“No sir!”
“Are you so sure that he isn’t?”
“And are you so sure that he is?”
“We’re going to have to surround the forest!”
“So what are we waiting for?”
“Yea, what are we waiting for?”
“For the sheriff.”
“Hey Frank,” a girl called out, “Bring him back alive!”
“And what if we bring him back dead?”
“It’s all the same. A nigger doesn’t have a soul anyway!”
“Take me with you,” asked a girl in a loose white blouse, her hair tied up in a bandana as though she were ready to sit on a horse.
“Yea, let Meta ride with us!”
“Better not,” her brother cut in, “you know, boys, that if a lady rides along we won’t be free to do what we need to do, right?”
“Right!”
“Right!”
McClure, the victim’s father, a short farmer with broad shoulders, a red neck, and red cheeks, which made him look like he was about to have a stroke, went from one group to another carrying a loaded Winchester on his right arm, each time bringing someone new into the saloon with him and all the while beating his chest: “My poor Carrie . . . my poor child . . . when I get my hands on him, that beast! See boys, we have to catch him today. I want justice for my daughter, for my Carrie . . . I will always remember, I will never forget what you have done for me! My poor Carrie, my poor child . . . ”
The sheriff rode up on a small swift horse. The crowd surrounded him. It grew quiet. The sheriff straightened his lithe body, making himself taller, and stood up in the stirrups of the saddle. He held up his hand and spoke with a confident voice: “Friends and neighbors! Whoever catches the Negro alive will receive a reward of fifty dollars and a medal from the Governor.”
“Hooray!” the crowd shouted.
“I appeal to you in the name of the Governor: do not take the law into your own hands. Do you promise me?”
“All right!” said a few voices here and there.
“Now boys, don’t lose any time, saddle your horses and we will meet by the cemetery, alright?
“All right!”
In a hurry the crowd dispersed to all sides. McClure and several young men stayed standing by the saloon.
“He’s fooling himself if he believes we’ll give the Negro over to him!” one of the young men said with a growl.
“He’ll be waiting a long time!”
“Why are you still talking?” McClure looked around and smiled ambiguously. “Let’s just catch him already! Come on boys!” He gestured to the open door of the saloon, ”Let’s wet our whistles a little bit to bring us some luck!”
Mr. Levi wandered among the crowd, looking for his twenty-year-old son. He went into the saloon and brought his son out.
“You will not ride with them!”
“Yes I will.”
“And I say no! A Jew shouldn’t get involved.”
“And what if it was my sister?” replied the son in a rage.
“Why do you need to think about ‘what if’? It won’t happen! It won’t happen! But if we permit a drunk like McClure to be the judge, you can be sure that today they will lynch a Negro and tomorrow it will be a Jew!”
“They’ve never lynched a Jew before!”
“But do you know what they are going to do?” The father tapped his forehead with four fingers.
“They’re going to lynch the Negro.”
“And that’s nothing to you? Lynching people is nothing to you? So be quiet, angry man, be quiet and come into the house. Why are you just standing there? Come!” The father grabbed him by his sleeve.
The son thought his father was a greenhorn and followed him angrily. But when his father got to the store, he realized that his son had disappeared. He looked at the empty square which had been so busy a short while ago, and helplessly waved his hand. “American children! This is how a generation grows!”
______________________
ס'איז געװאָרן טונקל, טונקעלער. די רײַטערס האָבן געיאָגט זײערע פֿערד, כּמעט געשװיגן. דאָס פֿאָרן אין אײנעם, דער אימפּעט, די הינט װאָס האָבן זיך געיאָגט אױף אַפֿריִער, זיך צוזאַמענגעקנױלט, זיך צעשאָטן צװישן די פֿעלדער מיט בילערײַ — דאָס אַלץ האָט פֿאַרטריבן דעם קלענסטן שרעק, צוגעגעבן קוראַזש. דער עולם האָט פֿאַרגעסן אַז בוקערט איז אַ ריז, הײבט אױף מיט די פּלײצעס אַן אָנגעלאָדענעם װאָגן מיט הײ, אַז ער אַלײן קען אין אַ געשלעג לײַכט פֿאַרטיק װערן מיט פֿינף, זעקס מענטשן. יעדער האָט זיך געזען דעם העלד — װי ער כאַפּט דעם נעגער, דער שעריף באַדאַנקט אים, טוט אים אָן פֿאַר אַלעמען אין די אױגן דעם מעדאַל.
אַ פֿולע לבֿנה האָט אַרױסגעפֿירט די בײמער פֿון װאַלד, זײ צעלײגט איבערן זאַמדיקן װעג, זײ איבערגעשטעלט, זיך געשפּילט מיט די בלעטער װי מיט פֿײגל. דאָ און דאָרט זענען אױסגעװאַקסן מענטשן, הױכע, ברײטבײניקע, מיט ביקסן אין די הענט. די אָטעמס בײַ די רײַטערס זענען געװאָרן אָפּגעהאַקט, די קניִען שטײַף, זיך געקלאַמערט צו די פֿערדישע בײַכער — האָבן די פֿערד זיך אַ צי געטאָן, פֿאַרבײַגעלאָפֿן. שטומע, נישט צופֿרידענע װאָס ס'איז געװען בײמער, האָבן די רײַטערס זיך נאָך גיכער געטראָגן איבערן זאַמדיקן װעג. די שאָטנס זענען געשפּרונגען אױף אַפֿריִער, געבלענדט די אױגן און די רײַטערס האָבן אונטערן טאַקט פֿון די קאָפּעטעס װײַטער געשפּונען זײערע חלומות.
מעקלור אױף אַ הױכער קאָבילע, די ביקס פֿאַרװאָרפֿן איבערן אַקסל, האָט אױסגעזען קריגעריש. דער מוח האָט זיך בײַ אים געהױבן פֿון צו פֿיל ביר, אַראָפּגעשפּאַרט ס'היטל איז אים געװאָרן לײַכטער, געפֿילט װי ער הײבט זיך אױפֿן פֿערד, װעט באַלד אַריבערשטײַגן די בײמער. ער האָט נישט אױפֿגעהערט צו רעדן מיט זיך, געשאָלטן, געברױכט די גרעבסטע װערטער, הנאה געהאַט פֿונעם געדאַנק אַז ער שנײַדט בײַם נעגער אַ גליד נאָך אַ גליד, דערצײלט װי ער האָט געשטיקט דעם נעגערס שװעסטער, װי זי האָט זיך געצאַפּלט אונטער זײַנע הענט, און ער האָט זיך געטרײסט אַז מיט פֿײַער װעט ער קריגן פֿאַר זײַן טאָכטער גערעכטיקײט.
אַ רײַטער האָט צוגעלײגט אַ פֿינגער צום קאָפּ און געװיזן אױף מעקלורן׃
— ער האָט אַריבערגעכאַפּט!
— ער איז באַקנאַקט!
— װאָס גיט איר חבֿרה, װען מיר קריגן איצט אַ פּאָר יונגע נעגערטעס אַה־ה! — האָט אַ צװײטער אַ קװעטש געטאָן מיט אַן אױג.
— זײ שמעקן נישט, נאָר װאָס אמת איז אמת, צו זײ קען זיך קײן אײן װײַסע נישט פֿאַרגלײַכן, זײ ברענען!
פֿון װאַלד האָט זיך געטראָגן אַ פֿאַרבענקט געשרײ, װי פֿון אַ פֿאַרשפּאַרטער קו, װען מען נעמט בײַ איר צו ס'קעלבל.
— װאָס איז דאָס פֿאַר אַ געשרײ? — האָט זיך אײנער געפֿרעגט.
— דאָס איז אַזאַ פֿױגל!
— אַ הירש שרײַט!
— נײן דאָס שרײַט אַ נעגער נאָכן טױט!
— אַ נעגער?
— יאָ, נאָכן טױט װאַלגערט זיך אַ נעגער אום אין זומפּן, אין װעלדער, ביז די נשמה װערט בײַ אים װײַס…
— אַ נעגער האָט דען אַ נשמה?
קײנער האָט נישט געענטפֿערט. דאָס געשרײ איז געװאָרן העכער, געקומען פֿון פֿאַרשידענע זײַטן, אַז ס'איז אַזש קאַלט געװאָרן. די רײַטערס האָבן זיך פֿעסטער אַרײַנגעזעצט אין די זאָטלען און שטומע, פֿאַרטראַכטע זיך געטראָגן אין דער נאַכט.
בײַם װאַלד האָבן זײ זיך אײַנגעטײלט צו פֿינף אין אַ פּאַרטיע און זיך געלאָזט אין פֿאַרשידענע װעגן, אַזױ, אַז זײ זאָלן אַרומרינגלען די זומפּן פֿון אַלע זײַטן. זײ זענען געריטן פּאַמעלעך, זיך יעדע װײַלע אָפּגעשטעלט, זיך אײַנגעהערט צום בילן פֿון די הינט, פֿון מאָל צו מאָל האָט זיך דערהערט אַ בילערײַ, פֿאַרשטיקט און אָפּגעהאַקט, װי דאָס קול װאָלט זיך צעבראָכן אָן די בײמער. אין די זומפּן האָבן זשאַבעס געשאָלטן, אַ װײַלע אַנטשװיגן געװאָרן און נאָך מיט מער עקשנות זיך צעקװאַקעט, װי זײ װאָלטן געװאָלט אױפֿװעקן אַלע באַשעפֿענישן פֿון װאַלד. װען נישט װען האָט זיך אַ פֿױגל צעשריגן, אױפֿטרײסלענדיק די לופֿט מיט די פֿליגל אַז ס'איז אומהײמלעך געװאָרן. דאָס פֿאַרבענקטע געשרײ, װי פֿון אַ קו, װען מען נעמט בײַ איר צו ס'קעלבל, האָט זיך געטראָגן פֿון פֿינצטערן װאַלד, און דאָס נישט װיסן פֿון װאַנען און פֿון װעמען ס'קומט האָט נאָך מער פֿאַרשאַרפֿט די שרעק, אונטערגעזאָגט, אַז באַלד װעט פֿון דאָרט, פֿון דער געדיכטער פֿינצטערניש, אַרױס אַ פֿאַרשאָלטענע נשמה, אַ שװאַרצע, װי די נאַכט, און זײ פֿאַרשטעלן דעם װעג, פֿאַרפֿירן. האָבן טײל זיך געצלמט און אַנדערע, אום צו מאַכן זיך קוראַזש, האָבן געפֿײַפֿט און געשפּיגן. מען איז געריטן אַ שעה, צװײ. דאָס שטילע רײַטן האָט אָנגעהױבן צו דערעסן, און װאָס מער ס'האָט דערעסן, אַלץ גרעבער זענען געװאָרן די רײד, אַלץ אָפֿטער די קללות אין דער װעלט אַרײַן. קײנער האָט מער נישט געטראַכט װעגן די פֿופֿציק דאָלאַר, װעגן מעדאַל, װעגן דעם, אַז מען האָט פֿאַרפֿירט אַ װײַס מײדל. דער פֿאַרדרוס, אַז מען דאַרף זיך שלעפּן איבער אַ נעגער אַ גאַנצע נאַכט, האָט איבערגעשטײַגט אַלץ, אָפּגעטעמפּט דאָס קלענסטע געפֿיל, און װען זײ כאַפּן אים איצט, װאָלטן זײ אים צעריסן אױף שטיקער.
דער שעריף מיט זײַנע דרײַ שװאָגערס האָבן געשניטן צו די זומפּן, אָפּגעמאַכט, אַז אױב זײ װעלן אים כאַפּן, װעלן זײ אים גלײַך איבערטאָן און אָפּשיקן נאָך אַטלאַנטע. ער װעט זײ װײַזן, די פֿאַרמערס, אַז ס'עקזיסטירט אַ געזעץ, װאָס מען דאַרף אָפּהיטן, װעט זײ װײַזן, צו װאָס אַ שעריף איז אין אַ דאָרף!
דאָס בילערײַ איז געװאָרן שטאַרקער, בײזער, ווי די הינט װאָלטן זיך געװאָרפֿן אױף עמעצן. מעקלור מיט זײַנע חבֿרים זענען אַראָפּ פֿון די פֿערד, גענומען גײן נאָכן בילן. אין װאַלד איז געװען אַזױ פֿינצטער, אַז מען האָט נישט געקענט זען אױף קײן צװײ אײלן פֿון זיך. אַ מענטש האָט זיך געקענט באַהאַלטן הינטער אַ בױם, און מען װאָלט אים נישט באַמערקט, דערצו נאָך אַ נעגער, האָבן זײ געהאַלטן „שײַנװאַרפֿערס“.
הינטער אַ בױם זענען געשטאַנען צװײ איבערגעשראָקענע מענטשן, זיך אָפּגעטריבן מיט צװײַגן פֿון די הינט, װאָס האָבן זיך געװאָרפֿן אױף זײ.
מעקלור האָט צוגעשטעלט זײַן „שײַנװאַרפֿער“ צום פּאָרל און זיך אײַנגעקוקט׃
— אַ, דו ביסט עס, פֿאַרשאָלטענע מאַלפּע! זאָג װוּ בוקערט איז, אַז נישט הענגען מיר דיך אױף מיט דײַן קלײנעם באַסטאַרד אױף דעם בױם, װוּ דו שטײסט!
— כ'װײס נישט, — האָט די נעגערטע געציטערט.
— אַז זי װײסט נישט, װאָס שלעפּט זי זיך אַרום אין װאַלד די פֿאַרשאָלטענע? — האָט זיך אײנער אָפּגערופֿן.
— פֿאַרװאַרפֿט איר דעם שטריק אױפֿן האַלדז, װעט זי זאָגן.
— כ'בין אים אַלײן געגאַנגען זוכן — האָט זי זיך צעװײנט.
— זאָגסט? — האָט אײנער פֿאַרװאָרפֿן דעם שטריק אַרום איר האַלדז.
פֿרעד האָט זיך געפּלאָנטערט אַרום מעקלורס פֿיס, אים געקושט, געװײנט׃
— לאָזט אָפּ מײַן מאַמע, מײַן מאַמע…
— לאָז זי אָפּ, די מכשפֿה, װעט זי װיסן, די פֿאַרשאָלטענע סוקע, אַז מיר װײַסע זענען קײן מערדער נישט! — איז מעקלור אונטערגעגאַנגען צו דער נעגערטע און אַװעקגעשלעפּט דעם יונג מיטן שטריק — װער פֿון אײַך האָט סמאָלע?
— איך!
— װעלן מיר זײ אױספּוצן אין פֿעדערן און אַהײמשיקן!
זײ האָבן די מאַמע מיטן קינד אױסגעטאָן , אױסגעשמירט אין סמאָלע, אָנגעשטעקט פֿעדערן און מיט אַ פֿײַפֿערײַ, פּאַטשערײַ זײ גענומען טרײַבן מיט די הינט. און װאָס העכער די הינט האָבן געבילט, געװאָלט, דאַכט זיך, איבערשרײַען דאָס געװײן פֿון דער נעגערטע מיטן קינד, אַלץ שאַרפֿער און דורכדרינגענדיקער האָבן זײ געקלאָגט, געװויעט װי הונגעריקע סאָװעס.
די לבֿנה איז אַפֿערגעשװוּמען פֿון אונטער אַ װאָלקן, געװען גלײַכגילטיק צום געװײן פֿון דער דערנידעריקטער און באַלײדיקטער מוטער, צו דעם פֿאַרקװעטשטן הערצל פֿון קינד, װאָס האָט פֿאַר קײנעמס זינד נישט געליטן.
די מוטער האָט גענומען דאָס ייִנגל אױף די הענט. אים געקושט, באַרויִקט און געגאַנגען מיט אים אַהײם. זי האָט פֿאַרגעסן אין זיך, געװען גלײַכגילטיק װאָס זי איז נאַקעט, נישט געהערט װי דער װאַלד װעקט זיך, בלױז געזען װי זײ כאַפּן בוקערטן, פֿאַרװאַרפֿן אַ שטריק אַרום זײַן האַלדז און זיך װידער צעװײנט.
ערגעץ איז געזעסן אַ װיפּ־פּור־װיל און געצײלט׃ װיפּ־פּור, װיפּ־פּור, װיפּ־פּור־װיל!
אַן אױסגעמאַטערטער פֿון װײנען האָט פֿרעד זיך אײַנגעהערט, װי דער פֿױגל שרײַט, װי ער װאָלט זיך גערײצט מיט אים און אין די אױערן האָט געקלונגען׃
— װיפּ־פּור, װיפּ־פּור, װיפּ, װיפּ —
— שלאָג אָרעמע, שלאָג אָרעמע, שלאָג, שלאָג — — —
______________________
It grew darker and darker. The riders galloped on their horses almost in silence. The excitement of riding together with the dogs running out in front, disturbing the fields with their barking—all of this drove away the smallest hint of fear and bolstered their courage. The crowd let themselves forget that Bookert was a giant, who could drag a cart loaded with hay with his own shoulders, and could easily take on five or six people in a fight. Everyone imagined being the hero—how he would catch the Negro, how the sheriff would thank him and put the medal on him in front of everyone.
A full moon led the trees out of the forest and lay them down on the sandy path, transformed them, played with the leaves as though with birds. Here and there tall, broad-boned people with guns in their hands grew out of the shadows. The breath of the riders was short, their knees were stiff, clasped against the horses’ bellies; the horses lunged and ran along. Silent, uneasy amidst the thick trees, the riders carried themselves further over the sandy road. Their shadows jumped ahead, blinding their eyes and falling under the rhythm of the hooves the riders spun out their dreams.
McClure, riding on a tall mare with his gun slung over his shoulder, looked warlike. He was lightheaded from too much beer, taking off his hat made him feel lighterand he felt as though he was lifting off his horse and would soon be flying over the trees. He didn’t stop talking to himself, cursing, breaking out with the basest words, and feeling pleasure at the thought that he would cut the Negro limb from limb. He talked to himself about how he had choked the Negro’s sister, how she had tossed and turned under his hands, and he assured himself that he would get justice for his daughter with fire.
A rider placed a finger against his head and nodded at McClure, “He overdid it.”
“He’s drunk.”
“What would you think, boys, if we caught a couple of Negro women now, ah—hah!” Another man winked.
“They smell bad, but truth be told, no white woman can hold a candle to them, they are on fire!”
From the forest, a cry of longing sounded, as though from a cow being locked up when her calf is taken from her.
“What was that scream?” someone asked.
“That was some kind of bird.”
“A deer was calling out.”
“No, that’s how a Negro screams after he’s dead.”
“A Negro?”
“Yes, after he dies, he wanders in the swamps and forests until his soul becomes white.”
“So a Negro does have a soul?”
Nobody answered. The scream grew louder and came from different sides, and it sent a shiver through those who heard. The riders settled themselves deeper into their saddles and, sunk in thought, they silently traveled into the night.
When they reached the forest they split up into groups of five and went off in different directions so that they would be able to surround the swamps from all sides. They rode slowly, stopping every few minutes, listening for the sound of dogs barking. From time to time they heard a muffled, cut-off sound of barking, as though it had broken on the trees. In the swamps, frogs scolded, grew quiet for a while, and then croaked with more stubbornness, as though they wanted to wake up all the creatures in the forest. From time to time a bird called out, fanning the wind with its wings so that the air quivered eerily. The scream of longing that sounded like a cow whose calf is taken from her carried itself out from the dark forest. Not knowing where or from whom it had come sharpened the whispering fear that soon from there, from the darkness, a cursed soul, black as night, would emerge and stop them in their paths and overtake them. Some of them crossed themselves and others, to bolster their courage, whistled and spit. They rode for an hour or two. The quiet riding began to bother them, and the more onerous it became, the more profane their conversation became, with curses more liberally spewed. No one thought about the fifty dollars or the medal any longer, or even about how a white girl had been violated. Their frustration at spending a whole night searching for a Negro surpassed everything else, dulled down the minutest feeling. If they were to catch him now, they would tear him to pieces.
The sheriff with his three brothers-in-law made their way speedily to the swamps, figuring that if they found the Negro they would quickly clean him up and send him to Atlanta. He would show those farmers that there is a law that has to be carried out. He would show them what a sheriff is for in a town!
The barking grew stronger, angrier, as though the dogs were ready to pounce on something. McClure and his friends got down from their horses and started to follow the barking. It was so dark in the forest that you couldn’t see two feet in front of yourself. A person could hide behind a tree and no one would notice him, and especially a Negro, so they used flashlights to try to find him.
Two terrified people stood behind a tree, using sticks to drive away the dogs that were trying to attack them.
McClure cast his flashlight on the pair and stared.
“Ah, so it’s you, damned ape! Tell me where Bookert is, or we’ll hang you and your little bastard from the tree, right where you’re standing!”
“I don’t know,” the Negress answered, trembling.
“If she doesn’t know, what is she doing in the forest, damn her,” someone called out.
“Throw a rope around her neck and she’ll say something.”
“I went to look for him myself,” she cried.
“You better tell us!” someone said as he threw the rope around her neck.
Fred tangled himself around McClure’s feet, kissing them and crying, “Let go of my Mama! My Mama . . . ”
“Let her go, the witch, let the damned bitch see that we white men aren’t murderers!” McClure approached the Negro woman and pushed the man with the rope away. “Who’s got the tar?”
“I do.”
“We’ll tar and feather them and send them home!”
They stripped the mother and child, smeared tar on them and stuck feathers in it and with whistles and slaps, they drove them away with the dogs. And the dogs barked so loud that it seemed they wanted to drown out the cries of the Negro woman and her child, who cried all the sharper and more penetratingly, wailing like hungry owls.
The moon slid out from under a cloud, indifferent to the cries of the humiliated and suffering mother and the broken heart of the child who suffered for no one’s sin.
The mother carried her son in her arms. She kissed him and comforted him and went home with him. She forgot all about herself, not caring that she was naked, not paying attention to the forest waking up. She only saw how they would catch Bookert and throw a rope around his neck, and she started to cry again.
Somewhere a whippoorwill cried out “whip-poor, whip-poor- whip-poor-will!”
Exhausted from crying, Fred heard how the bird cried as if it were teasing him and his ears heard: whip the poor, whip the poor!
______________________
אין די זומפּן, װוּ אַ מענטשנס פֿוס איז זעלטן פֿאַרקראָכן און װילדע חזירים האָבן זיך געװאַלגערט, איז געלעגן צװישן קוסטן אַ זעקספֿוסיקער נעגער. ס'האָט זיך אים געדאַכט, אַן מען װײנט, אַז הינט בילן און ער איז אױפֿגעשפּרונגען. ער האָט צעעפֿנט זײַנע גרױסע, שװאַרצע אױגן, װוּ די װײַסלען זענען אַרומגעשװוּמען, װי אין געלבלעך צעשמאָלצענעם פּערל־מוטער און אַרױסגעפֿינקלט פֿון צװישן די צװײַגן, װי אױגן פֿון אַן אױסגעהונגערטער חיה.
דאָס איז געװען בוקערט. ער האָט געװוּסט, אַז ס'פּלאַץ איז זיכער און געטראַכט, אַז אױב אַפֿילו מען זאָל װיסן, װוּ ער געפֿינט זיך, װעט אױך נעמען איבער צװײ שעה, זײ זאָלן זיך אַהער פֿאַרקלײַבן. ער האָט אַ קוק געטאָן אױף דער ביקס, װאָס איז געשטאַנען אָנגעשפּאַרט אָן קוסט און אָפּגעמאַכט בײַ זיך, אַז מען װעט אים קײן לעבעדיקן נישט כאַפּן, ביז דער לעצטער קױל װעט ער זיך פֿאַרטײדיקן. ער האָט כּמעט קײן חרטה נישט געהאַט, ס'האָט אים בלױז באַנג געטאָן, פֿאַר װאָס ער האָט נישט דערהרגעט מעקלורן, געפֿילט, אַז יאָרן און אפֿשר ס'גאַנצע לעבן װאָלטן אים נישט געגעבן דאָס, װאָס ער האָט דורכגעלעבט אין דער אײנער נאַכט. אַן עוולה, אַ גרױסע עוולה איז קעגן זײַן משפּחה באַגאַנגען געװאָרן און קײנער פֿון דאָרף האָט זיך צו מאָל נישט װיסנדיק געמאַכט. נאָך מער, דאָס דאָרף האָט װי אױף צו להכעיס אױסגעקליבן מעקלורן פֿאַר אַ בעל־הבית פֿון „טשױרטש“! (קירכע).
שװאָמען מיט ברײטע, פֿלײשיקע קעפּלעך האָבן צוגעצױגן זײַן אױפֿמערקזאַמקײט. ער האָט אָן אַלעם פֿאַרגעסן, געטראַכט, אַז די שװאָמען װעט די מוטער אָפּפּרעגלען אין פּוטער און ס'מױל איז בײַ אים פֿול געוואָרן מיט וואַסער. ער האָט אָפּגעריסן אַ שוואָם, אים צעקװעטשט און זיך געװוּנדערט װאָס אַזעלעכע נאַרישקײטן קריכן אים איצט אין קאָפּ אַרײַן. ער האָט זיך דערמאָנט װי קערי האָט זיך געװערט, געדראַפּעט, געביסן, זיך געבעטן בײַ אים — — — און דערנאָך?
בוקערט איז געװאָרן אַלץ טרױעריקער, געקוקט אױף דער פֿינצטערער נאַכט און כאָטש ער האָט געגלײבט, שטאַרק געגלײבט אַז ס'איז דאָ אַ גאָט, איז ער זיכער געװען, אַז קײן װײַסער גלײבט נישט אין אים, גײט נישט אין זײַנע װעגן און מיט גערעכטיקײט קען מען אױף דער װעלט נישט פֿיל אױפֿטאָן. מעקלור נעמט צו אַלע גנבֿות און דער גלח, מיסטער האַרפּער, עסט בײַ אים יעדן זונטיק מיטאָג. און דער גלח אַלײן? אַלע װײסן אַז ער האָט אין אַטלאַנטע נאָך אַ װײַב, אַ שװאַרצע, מיט צװײ קינדער, און דאָ הערט ער נישט אױף צו פּרײדיקן, אַז נאָך צען אין אָװנט זאָל זיך קײן אײן יונגער־מאַן מיט אַ מײדל נישט געפֿינען אױף די װעגן! און די שװאַרצע? ער האָט געציטערט, געשװױרן נקמה צו נעמען. ער װעט זײ אָנלערנען, אונטערצינדן אײנס באײנס, אַװעקלאָזן ס'גאַנצע דאָרף מיט פֿײַער!
עס האָט זיך געהערט דאָס הירזשען פֿון אַ פֿערד. בוקערט האָט גענומען די ביקס, זיך אַװעקגעשטעלט צװישן די קוסטן, אָנגעשפּיצט די אױערן און געװאַרט׃ עס איז געװען שטיל. בלױז זשאַבעס האָבן געקװאַקעט אין די זומפּן, בולטער געמאַכט די שטילקײט. עס האָבן זיך גענומען הערן קולות, זיך דערנענטערט, דערנענטערט, געקומען פֿון אַלע זײַטן. דאָס קװאַקען האָט אים גערעגט, געשטערט צו הערן פֿון װאַנען די קולות קומען. ער איז געװען זיכער אַז ער האָט געהערט דאָס װאָרט „נעגער“, נישט געװוּסט צי אים האָט זיך אױסגעדאַכט, צי דער שׂונא איז טאַקע אַזױ נאָענט, און מיט אַ מאָל האָט ער פֿאַר זיך דערזען אַ הונט. דער הונט האָט זיך צוגעזעצט אױף די הינטערשטע פֿיס און זיך געקליבן אַ שפּרונג טאָן אױף אים. ער איז געװען גרײט אױסצושיסן, אינסטינקטיװ זיך אָבער געכאַפּט אַז מיטן שיסן װעט ער זיך אַלײן פֿאַרמסרן, אױסגעדרײט די ביקס, אָפּגעמאָסטן דעם הונט מיט דער הילצערנער זײַט, אַז יענער האָט פֿאַרװאָרפֿן די פֿיס און אַרױסגעלאָזט אַ כאָרכל.
ס'איז צוריק שטיל געװאָרן און בוקערט האָט געפֿילט װי ס'קלינגט בײַ אים אין די אױערן, אין מוח. ער האָט זיך אױסגעצױגן װי גרױס ער איז געװען, געקראָכן אױף אַלע פֿיר, אױפֿגעכאַפּט יעדן קלאַנג, יעדן שאָרך. די אױגן האָבן געברענט, דורכגעריסן ס'פֿינצטערניש, באַמערקט ס'קלענסטע בערגל מאָך און אין גאַנצן האָט ער דערמאָנט זײַנס אַן אורזײדע, װאָס האָט זיך געגנבֿעט אױף אַלע פֿיר אױפֿן ברעג פֿון דער קאָנגאָ, װוּ פֿינקלדיקע שלאַנגען האָבן געצישעט און געבליצט מיט זײערע גרינע אױגן פֿון צװישן די הױכע פּאַלמען.
ער האָט אָפּגעמאַכט אױפֿצוכאַפּן מיט דער ביקס אײנעם נאָכן צװײטן, נישט געבן זײַנע אָנגרײַפֿער קײן געלעגנהײט אים צו באַפֿאַלן.
עס האָבן זיך שױן געהערט די טריט פֿון די פֿערד, דאָס טאָפּטשען אין די בלאָטעס. בוקערט איז געװאָרן אומגעדולדיק, געװאַרט ס'זאָל שױן עמעצער אונטערקומען. מיט אַ מאָל האָט אַ שײַנװאַרפֿער אים פֿאַרבלענדט די אױגן, אױף אַ רגע בלינד געמאַכט. דער געדאַנק, אַז זײ האָבן אים אַ לעבעדיקן האָט אים װי פּאַראַליזירט און ער האָט פֿון שרעק אױסגעשאָסן. ס'איז נאָך געװאָרן שטילער װי פֿריִער. דער אָפּקלאַנג פֿון שאָס איז געבליבן בײַ אים אין די אױערן און ער האָט דערהערט אַ שטימע׃
— בוקערט דאָס בין איך, דער שעריף! כ'װײס דו קענסט מיך שיסן, קענסט אױך שיסן מײַנע דרײַ שוואָגערס װאָס זענען מיט מיר! װאָס װעט דיר אָבער אַרױסקומען? סוף־כּל־סוף װעט מען דיך כאַפּן. כ'דאַרף דיר נישט זאָגן מיט װאָס דאָס שמעקט — פֿאָלג מיך און גיב זיך איבער אין מײַנע הענט…
— נישט בײַם לעבן! — האָט בוקערט אים איבערגעריסן.
— כ'מײן אין די הענט פֿון געזעץ! — האָט דער שעריף װײַטער גערעדט — דאָס געזעץ װײסט נישט פֿון קײן װײַסע, און קײן שװאַרצע, בײַם געזעץ זענען אַלע גלײַך! איז אױב דו פֿילסט אַז דו ביסט אומשולדיק, װעט מען דיך באַפֿרײַען און אױב אַפֿילו װעסט זײַן שולדיק װעט מען דיר אױך דאָס לעבן שענקען, װײַל מיס מעקלור לעבט, האַ, װאָס זאָגסטו?
בוקערט איז געלעגן װי אין היץ, די רײד פֿונעם שעריף האָבן אים צעמישט, אָנגעלאָזט רױך אין קאָפּ, און דער קוראַזש איז פֿון אים אַװעק. ער האָט געפֿילט, אַז דאָס איז דער גלײַכסטער װעג, אַז אױב דער שעריף װיל, קען ער אים אַװעקשיקן נאָך אַטלאַנטע, און דאָרט איז מעגלעך ער זאָל זיך דערשלאָגן צו „קריגן גערעכטיקײט“.
— „װעל“, װאָס שװײַגסטו? האָט זיך װידער געהערט דעם שעריפֿס שטימע — גיב זיך אונטער אײדער דער עולם קומט אָן, דעמאָלט װעט זײַן שפּעט!
— טאָ שװער מיר צו — האָט בוקערט זיך אױפֿגעשטעלט — אַז דו װעסט מיך נישט איבערגעבן אין זײערע הענט!
— כ'שװער — האָט דער שעריף אױפֿגעהױבן אַ האַנט — אַז נאָך הײַנט בײַ נאַכט װעל איך דיך אָפּשיקן נאָך אַטלאַנטע!
בוקערט איז אַרױס פֿון די קוסטן. ער האָט געלאָזט שטײן די ביקס און איז אונטערגעגאַנגען צום שעריף׃
— אָט בין איך, אַרעסטיר מיך!
ער האָט באַמערקט װי דער שעריף האַלט אָנגעגרײט אַ פּאָר „אײַזערנע מאַנזשעטן“, איז ער געװאָרן אָנגעברוגזט און זיך געפֿרעגט׃
— דאָס גײט איר מיך שמידן?
— יעס!
— כ'האָב זיך דאָך אַלײן איבערגעגעבן, צו װאָס דאַרפֿט איר מיך שמידן?
— אַזױ פֿירט זיך!
דער שעריף האָט פֿלינק אים געשלאָסן די הענט. בוקערט האָט געזען אַז ס'קומען רײַטערס, האָט ער אַ נערװעזן דרײ געטאָן מיט די הענט, זיך דערפֿילט אומבאַהאָלפֿן און געליטן, צו װאָס ער האָט זיך אונטערגעגעבן. אַ מינוט צוריק איז ער נאָך געװען פֿרײַ, זיך געקענט אָפּרעכענען מיט יעדן פֿון זײ און איצט קען אים יעדער באַלײדיקן, שלאָגן… און ער? אים בלײַבט נאָר איבער צו שטשירען מיט די צײן, װי אַ הונט אױף אַ קײט! ער האָט זיך געכאַפּט אַז ס'איז שפּעט חרטה צו האָבן, זיך געשעמט פֿאַר די יונגען פֿון דאָרף, װאָס ער, בוקערט, װעלכער װאָלט געקענט בײַקומען פֿינף פֿון זײ, איז געשמידט און זײ אַלע זענען פֿרײַ. און דאָס װאָס ער איז געװען געשמידט האָט אים אַזױ דערשלאָגן, אַז ער אַלײן האָט זיך דערפֿילט שולדיק, ערגער פֿון די אַרומיקע, געװאַרט זײ זאָלן זיך נעמען אָפּרעכענען מיט אים, און געװען זיכער אַז ער װעט שױן פֿון די זומפּן קײן לעבעדיקער נישט אַרױס.
— אָט איז דער נעגער! אָט שטײט ער! — זענען די רײַטערס מיט געשרײען אַראָפּ פֿון די פֿערד, און אײנער האָט פֿון גרױס פֿרײד אױסגעשאָסן — הורײ פֿאַרן שעריף! הורײ! הורײ!
אײנציקװײַז זענען די רײַטערס אָנגעקומען, אַרומגערינגלט דעם נעגער, אים געװיזן די שטריק אױף װעלכע זײ װעלן אים הענגען; געשלאָגן מיט די פֿױסטן אין פּנים אַרײַן, און ער, אַ געשמידטער, אַ צעדמטער, האָט נאָך יעדן קלאַפּ געמרוקעט, מיט די אױגן דאַכט זיך געשמײכלט און געװאַרט מען זאָל אים װידער שלאָגן.
מעקלור איז אַרױפֿגעפֿאַלן אױפֿן שעריף, אים גענומען קושן, זיך צעװײנט, ער איז צוגעגאַנגען צום נעגער און אים אַ שפּײַ געטאָן גלײַך אין פּנים אַרײַן׃
— בעסטיע, איצט װעל איך זיך אָפּרעכענען מיט דיר!
ער האָט אײַנגעקװעטשט די פֿױסטן, אײַנגעבױגן דעם קאָפּ מיטן ברײטן קאַרק און װי אַ צערײצטער ביק, זיך אַ לאָז געטאָן צום נעגער. דער נעגער האָט אַ הײב געטאָן אַ פֿוס און מעקלור האָט זיך איבערגעקײַקלט.
— נעמט אים! נעמט אים! האָט זיך געטראָגן פֿון אַלע זײַטן.
דער שעריף איז אַרײַן אין דער מיט׃
— בירגער און שכנים! געדענקט איר האָט מיר צוגעזאָגט, איר האָט מיר צוגעזאָגט העלפֿן אים איבערצוגעבן דעם געזעץ אין די הענט!
— מיר זענען ס'געזעץ!
— אַ נעגער איז קײן מענטש נישט!
— אַ הונט!
— גערעכט! אַ הונט! און אַ משוגענעם הונט דערשיסט מען!
— איך אַפּעליר צו אײַך אין נאָמען פֿון געזעץ! — האָט דער שעריף נאָך העכער געשריגן — גײט אַרײַן אין מײַן לאַגע! צו װאָס בין איך דאָ? פֿאַר װאָס צאָלט מיר די רעגירונג? ס'געזעץ זאָל אָפּגעהיט װערן. איך װײס עס טוט אײַך װײ, כ'װײס אַז מעקלורס האַרץ בלוט, ער איז אַ טאַטע! מיר זענען אָבער פֿריִער פֿאַר אַלעם בירגער פֿון די „פֿאַראײניקטע שטאַטן“ און ס'געזעץ פֿון די „פֿאַראײניקטע שטאַטן“ דאַרף אָפּגעהיט װערן, אַז נישט װאָס פֿאַר אַ בירגער זענען מיר? אַז נישט װעט אײנער דעם צװײטן לעבעדיקערהײט אױפֿעסן! פֿרײַנד און שכנים! גײט אַרײַן אין מײַן לאַגע! קײנער פֿון אײַך װאָלט אױף מײַן אָרט נישט בעסער געװען! איך אַפּעליר…
— העלפֿט מיר „באָיס“— האָט מעקלור זיך אַ לאָז געטאָן צום נעגער, בײַ װעמען די אױגן זענען געװען אָנגעלאָפֿן מיט בלוט, ס'מױל אָפֿן, װי ער װאָלט מיט די שאַרפֿע צײן זיך געװאָלט פֿאַרטײדיקן.
דער שעריף האָט מעקלורן אָפּגעשטופּט, האָבן נאָך עטלעכע זיך אַ לאָז געטאָן. ס'איז געװאָרן אַ געשלעג. דער שעריף האָט געשלאָגן מיט זײַן „קלאָב“ רעכטס און לינקס, נישט צוגעלאָזט צום נעגער.
דער כּעס בײַם עולם איז געװאַקסן, פֿאַרדראָסן, פֿאַר װאָס דער שעריף נעמט זיך אָן, שלאָגט גאָר? און מיט אַ מאָל האָט זיך בײַ אײנעם פֿון אַ קלאַפּ געלאָזט ס'בלוט פֿון קאָפּ. דאָס איז גענוג געװען. מיט אַ געשרײ האָט זיך דער עולם אַ שפּאַר געטאָן צום שעריף, אים אומגעװאָרפֿן, געטראָטן מיט די פֿיס. ביז פֿאַר טאָג האָבן זײ געפּײַניקט דעם נעגער און מיט געזאַנג אים געפֿירט אין דאָרף אַרײַן.
**********
In the swamps, where men’s feet rarely step and wild boars wandered, a six foot Negro lay among the bushes. It seemed to him that someone was crying and dogs were barking. He jumped up.
He opened his big black eyes in which the whites swum around like yellowish melting mother-of-pearl and shone through the branches like the eyes of a starving animal.
This was Bookert. He knew that his place was secure and thought that if anyone should know where he was it would still take them more than two hours to get there. He looked at the gun that stood leaning against a shrub and decided that no one would catch him alive, he would defend himself with his last bullet. He had almost no regret, except that he hadn’t killed McClure. He felt that maybe not in years, maybe not in his whole life would he experience what he had in that one night. A wrong, a great injustice had been committed against his family, and no one in the village acted as though they knew anything about it. Not only that, but as if on purpose the town had chosen McClure to be the leader of the church!
Mushrooms with wide fleshy caps captured his attention. He forgot everything, thinking about how his mother would fry the mushrooms in butter, and his mouth watered. He picked a mushroom and squeezed it and was surprised by the pointless thoughts that had come into his head. He thought about how Carrie had resisted him, scratching and biting him, pleading with him . . . And then?
Bookert grew sadder, looking at the dark night and even though he believed, and believed strongly, that there is a God, he was sure that no white man believed in Him or walked in His ways and there was no justice in this world. McClure steals all kinds of things and the preacher, Mr. Harper, eats at his home for lunch every Sunday. And what about the preacher himself? Everyone knows that he has another wife in Atlanta, a black woman, with two children, and still he doesn’t stop preaching that no young man should be out with a girl after ten at night! And the blacks? He shivered and swore to take vengeance. He would show them, he would burn them out one by one. He would set the whole town on fire!
He heard the neighing of a horse. Bookert grabbed his gun and hid between the bushes, pricked up his eyes and waited. It was quiet. Only frogs croaked in the swamp, relieving the silence. He started to hear voices that drew closer and closer, coming from all sides. The croaking bothered him, prevented him from hearing where the voices were coming from. He was sure that he heard the word “Negro.” Was he imagining it or was the enemy really so close? All at once he saw a dog in front of him. The dog leaned back on its hind legs, ready to pounce on him. He was ready to shoot but stopped himself, instinctively aware that shooting would give himself away. He turned the gun around and hit the dog with the wooden side, giving it such a blow that he threw it off its feet and the dog sighed its last sigh.
It became quiet again and Bookert heard a ringing in his ears and in his mind. He stretched out his full length and crawled on all fours, noticing every sound, every rustle. His eyes burned, tearing through the darkness, noticing the tiniest hill of moss. He was just like one of his own ancestors who stole on all fours on the coast of the Congo where glittering snakes hissed and their green eyes sparkled between the tall palm trees.
He decided to get one after another of them with his gun, not giving his attackers any time to attack. He could already hear the steps of the horses, their hooves in the mud. Bookert grew impatient waiting for someone to approach. Suddenly, a flashlight shone in his eyes, blinding him for a moment. The thought that they had caught him alive paralyzed him for a moment and he shot his gun in fear. It became quieter than before. The echo of the shot stayed in his ears and he heard a voice:
“Bookert, it’s me, the sheriff! I know you can shoot me, you can also shoot my three brothers-in-law who are with me! But what will come of this? In the end they will catch you! I don’t need to tell you what that will mean—take my advice and put yourself in my hands.”
“Not as long as I’m alive,” Bookert retorted.
“I mean in the hands of the law,” the sheriff explained further, “the law doesn’t make a difference between black and white, everyone is equal before the law! So if you feel that you are innocent, they will let you go, and even if you are found guilty you will still get to keep your life because Miss McClure is alive. So, what do you say?”
Bookert lay as though he were delirious; the sheriff’s words confused him, made his head feel smoky, and his courage left him. He felt that this was the most reasonable way, that if the sheriff wants to he can send him off to Atlanta, and there it is possible that he would manage to get justice.
“Well, why don’t you say anything?” The sheriff’s voice continued, “give yourself over before the gang gets here and it’s too late!”
“Promise me,” Bookert said, standing up, “that you won’t give me over to the mob!”
“I swear,” the sheriff raised his hand, “that tonight I will send you to Atlanta!”
Bookert emerged from the bushes. He leaned his gun down and went over to the sheriff.
“Here I am, arrest me!”
He noticed how the sheriff had ready at his side a pair of handcuffs and he grew angry and asked:
“Are you going to lock me in those?”
“Yes.”
“I gave myself over to you of my own accord. Why do you need to handcuff me?”
“Because that’s how it’s done.”
The sheriff quickly locked his hands into the cuffs. Bookert saw that riders were coming and nervously twisted his hands. He felt helpless and regretted turning himself in. A minute ago he was still free and could have dealt with each one of them but now they could all hit him and humiliate him . . . and he? All he could do was grind his teeth, like a chained dog! He understood that it was too late to regret his decision and he was embarrassed to be shackled in front of the young men of the town when he could win in a fight against five of them if he were free. And being shackled hurt him so much that it made him feel as though he actually was guilty, and worse than the others. He expected them to take revenge on him, and was sure that he would not get out of the swamp alive.
“There’s the Negro! He’s standing right there!” The riders called out from their horses and excitedly fired of their guns—“Hooray for the sheriff! Hooray! Hooray!”
One by one the riders approached and surrounded the Negro. They showed him the rope that they would hang him with, hit him in the face. Shackled and bloodied, he grunted at every hit but it seemed as though his eyes smiled and waited for the next punch.
McClure ran toward the sheriff, kissed him, and burst into tears of joy. He approached the Negro and spat right in his face.
“You beast, now I will set things straight with you!”
He balled his fists, bent his head on his wide neck and went at the Negro like an incited bull. The Negro quickly kicked one of his feet and McClure rolled over in pain.
“Grab him! Grab him!” they called out from all sides.
The sheriff stepped in.
“Citizens and neighbors! Remember that you told me, you promised you would help me to give him over to the law!”
“We are the law!”
“A Negro isn’t a person!”
“A dog!”
“That’s right! A dog! And when a dog goes rabid, you shoot him!”
“I appeal to you in the name of the law,” the sheriff screamed even louder. “Imagine you were in my position. What am I doing here? Why does the government pay me? To protect the law. I know it pains you, I know McClure’s heart is bleeding. He is a father! But before everything else we are citizens of the United States and the law of the United States must be protected. If not, what kind of citizens are we? If not, we will eat one another alive! Friends and neighbors! Put yourself in my place. No one in my place would do any differently! I implore you . . . ”
“Help me, boys.” McClure started toward the Negro, whose eyes were covered in blood, his mouth open, as though he would defend himself with his sharp teeth.
The sheriff pushed McClure away and several others got involved. It became a free-for-all. The sheriff hit left and right with his club, not allowing them to reach the Negro.
The anger of the crowd grew. They were upset, why did the sheriff take his side, even hitting people? And suddenly someone who was hit started bleeding from his head. This was enough. With a yell they crowded the sheriff and threw him down, and stamped on him with their feet. They tormented the Negro until dawn and dragged him back into town, singing.
**********
אין „בױרק האָם ניוס“, װאָס דערשײַנט אײן מאָל אין װאָך, איז געװעזן אָפּגעדרוקט אױף דער ערשטער זײַט מיט גרױסע אותיות׃
הײַנט בײַ נאַכט נאָך אַ געיעג פֿון פֿינף שעה, האָט מען אין די זומפּן געכאַפּט דעם נעגער, װאָס האָט פֿאַרפֿירט מ"ר מעקלורס טאָכטער.
דער מישפּט װעט פֿאָרקומען מאָרגן, זונטיק נאָך מיטאָג, בײַם אינדיאַנער בערגל, נישט װײַט פֿונעם בית־עולם, אױפֿן זעלבן פּלאַץ, װוּ דער מערדער האָט פֿאַרשלעפּט זײַן קרבן.
מיר האָפֿן, אַז קײנער פֿון אונדזערע שכנים װעט נישט פֿאַרפֿעלן צו זײַן אָנװעזנד.
די קאָמיטע.
באַלד, נאָך מיטאָג, האָבן די פֿאַרמערס אָנגעהױבן צונױפֿצופֿאָרן זיך אַרום דעם אינדיאַנער בערגל. געקומען זענען זײ משפּחהװײַז. קורצע, ברײטבײניקע סקאָטלענדער, מיט אַרומגעשױרענע בערדלעך און אָן װאָנצן, װאָס האָט זײ געמאַכט אױסזען, אַז זײ האַלטן זיך בײַם פֿונאַדערניסן; בײנערדיקע ענגלענדער, גלאַט געראַזירט, מיט פֿאַרקװעטשטע ליפּן; אַלטע דײַטשן מיט „אָנקל סעמס“ אױף די גאָמבעס, מיט זײער פּלאַטדײַטש, װי זײ װאָלטן איצט אַריבערגעקומען; עטלעכע איטאַליענער, „דזשאָנק־פּעדלערס“ (הענדלער מיט אַלטװאַרג) האָבן אָנגעפּאַקט אין זײערע שמאָלע װעגעלעך די װײַבער מיט די קינדער, אָנגעהאָנגען װיפֿל גלעקלעך זײ האָבן נאָר געהאַט און פֿאַרפֿאָרן מיט אַ געפּילדער; סלאַװן, װאָס האָבן געאַרבעט בײַם פּאַקן פּאָמעראַנצן, זענען אָנגעקומען אין זײערע הײמישע בגדים. רעפּאָרטערס פֿון די אַרומיקע פֿאַמיליען־בלעטלעך זענען אָנגעפֿאָרן אױף זײערע װעלאָסיפּעדן, חוצפּהדיק און װױלעריש געלאָפֿן צװישן עולם, פּאַפּיר אין דער האַנט און גענומען נאָטיצן. מיט „האַלאָ פּראָפֿעסאָר“ האָבן זײ אַרומגערינגלט דעם געװעזענעם אַפּטײקער, אַ זקן מיט װײַסע האָר ביז איבער די אַקסלען, מיט אַן אָפּגעשאָסענעם הוט אַלאַ דזשאָרדזש װאַשינגטאָן, און צופֿרידענע פֿאַרצײכנט, אַז דאָס איז שױן די דרײַסיקסטע לינטשערײַ, װאָס דער „פּראָפֿעסאָר“ האָט אױף זײַן לעבן בײַגעװױנט. מיטן זאַמדיקן װעג איז אָנגעקומען דער שוסטער פֿון דאָרף, אַ מגושמדיקער ייִד. ער איז געװען פֿאַרשטױבט, דערשװיצט, זיך געאײַלט און דערמאָנט, אַז פּונקט אַזױ פֿאַרשמײַעט האָט ער געדאַרפֿט זײַן אין דער אַלטער הײם, װען ער איז געלאָפֿן נאָך דער השכּמה זען װי מען מושטירט ס'מיליטער.
מענטשן װאָס האָבן זיך כּמעט נישט געקענט צונױפֿרעדן, זיך אױסגעמיטן ס'גאַנצע לעבן, זיך פֿײַנט געהאַט, האָבן מיט אַ מאָל אַװעקגעװאָרפֿן אַלע פֿאָראורטלען, זיך מער נישט געטײלט אין אַמעריקאַנער, דײַטשן, איטאַליענער און סלאַװן, פֿאַרגעסן אין דעם אײנצלנעם, װי ער װאָלט גאָרנישט עקזיסטירט און זיך פֿאַראײניקט. דאָס איז די װײַסע ראַסע זיך געקומען אָפּרעכענען מיט דער שװאַרצער.
דער עולם איז געװאָרן אַלץ גרעסער, זיך צעלײגט אַרום דעם בערגל, געװאָרן אומגעדולדיק װי אין אַ צירק, אײדער די סצענע עפֿנט זיך, און אָנגעהױבן צו אַפּלאָדירן.
עס איז געװען הײס. די באַנװלפֿעלדער זענען געשטאַנען פֿאַרשטױבטע, די צעבליטע קעפּלעך געבױגן צו דער ערד. באַרג־אַראָפּ האָט זיך געצױגן די סעמעטערי (בית־עולם), אַרומגעצױמט מיט אַ װײַסן שטײנערנעם פּלױט, די קבֿרים װאָס זענען געלאָפֿן אין גלײַכע שורות, האָבן פֿון דער װײַטנס זיך דערנענטערט, די ברײטע שטײנער האָבן אױסגעזען װי אָפּגעקאַלכטע הײַזלעך און די װײַסע צלמים איבער זײ האָבן דערצײלט װעגן רחמנות, װעגן געקרײצטן גאָט, װאָס רופֿט צו זיך די שװאַכע.
— מען פֿירט אים! מען פֿירט אים! — האָט זיך געהערט פֿון אַלע זײַטן.
דער עולם איז אױפֿגעשפּרונגען, זיך גענומען שטופּן נענטער צום בערגל, זיך געשטעלט אױף די שפּיץ פֿינגער.
בוקערט איז געגאַנגען גלײַך, געקוקט פֿאַר זיך, װי ער װאָלט קײנעם נישט געזען. ער האָט אױסגעזען צו זײַן רויִק. נאָך אין דער זעלבער נאַכט, װען ער האָט זיך איבערגעגעבן דעם שעריף און מען האָט אים אַהײמגעבראַכט אַ צעבײַלטן, אַ צעהרגעטן, איז אים באַפֿאַלן אַ שװערע מרה־שחורה. ער האָט אױפֿגעהערט צו ציטערן, זיך מער נישט געבעטן מען זאָל אים שענקען דאָס לעבן, געװען גלײַכגילטיק צו די אַרומיקע, נישט געענטפֿערט אױף זײערע פֿראַגן. שעהען איז ער געזעסן אַ פֿאַרטראַכטער און אַז ער האָט שױן יאָ עפּעס אַרױסגעזאָגט, איז דאָס נישט געװען דאָס, װעגן װאָס ער האָט געטראַכט, נאָר עפּעס אַ נאַרישקײט, װאָס עס איז אים גאָר נישט אָנגעגאַנגען. דער אײנציקער װעמען ער האָט געענטפֿערט איז געװען דער גלח. ער האָט זיך געפֿילט בעסער אין זײַן קעגנװאַרט, אים געבעטן ער זאָל אים לײענען, װי מען האָט געקרײצט יעזוסן. און אַז דער גלח האָט געלײענט איז די מרה־שחורה אַװעק און זײַן פּנים האָט געגלאַנצט מיט אַזאַ פֿעטער שװאַרצקײט, אַז עס האָט אױסגעזען, אַז אױב מען װעט אײַנשנײַדן די הױט, װעט רינען שװאַרץ בלוט. איצט, אַז ער איז צוגעקומען צום בענקל האָט ער זיך אָפּגעצלמט, געװאָרפֿן אַ בליק אױפֿן עולם און די רויִקײט פֿון זײַן פּנים איז פֿאַרשװוּנדן. ער האָט כּמעט אַלעמען דערקענט, אין אײן רגע אָנגערופֿן צענדליקער נעמען, זיך געװוּנדערט מיט װעמען דער פּאָסטמײַסטער שטײט. אַ, ער קען אים, האָט נאָר פֿאַרגעסן זײַן פֿאַמיליע, איצט די לעצטע װאָך האָט זיך דער מאַן געקױפֿט אַ נײַע „מאַשין“ (אויטאָמאָביל), באַצאָלט דרײַ טױזנט דאָלאַר. בוקערט האָט זיך נישט געקענט באַפֿרײַען פֿון דעם פֿאַרגעסענעם נאָמען, װי פֿון אַ פֿאַרעקשנטער פֿליג, געזען פֿאַר זיך דעם דרײַ־טױזנט־דאָלאַרדיקן אויטאָמאָביל, געזען די גאַס און דאָס הױז, װוּ דער מאַן האָט געװױנט, זיך אָבער נישט געקענט דערמאָנען זײַן נאָמען; געליטן דערפֿון, זיך װײַטער אָנגעשטרענגט װי דאָס װאָלט געװען די װיכטיקסטע זאַך, װאָס האָט אים איצט אינטערעסירט.
די מענטשן װאָס האָבן בוקערטן געבראַכט, האָבן זיך געהאַלטן אין אײן פּאָרען. זײ האָבן אַראָפּגענומען פֿון אויטאָמאָביל קײטן, שטריק, אַן אײַזערנע שטאַבע, געפֿלאָכטענע קאָשיקלעך מיט נאַפֿט.
— װוּ איז האָלץ? — האָט אײנער געפֿרעגט.
— טאַקע, װוּ איז האָלץ? — איז אַ צװײטער געבליבן שטײן מיט אַ צעעפֿנט מױל.
— לאָז עמעצער צופֿאָרן צום װעלדל און ברענגען!
— איצט גײן פֿאָרן?
— װעט מען פֿאַרשפּעטיקן?
— מאַכט עס שנעל, חבֿרה!
פֿינף יונגען זענען אַרױף אױף אַן אויטאָמאָביל און מיט אַ פֿײַף פֿאַרשװוּנדן.
די שׂימחה איז אָפּגעריסן געװאָרן. דעם עולם האָט דערעסן צו קוקן אױפֿן נעגער, זיך אײנציקװײַז גענומען צעזעצן אין שאָטן, אַרױסגענומען „סענדװיטשעס“ און געגעסן.
— איך װאָלט זיך מיט אים נישט געװאָלט טרעפֿן אײנער אַלײן בײַ נאַכט! — האָט אײנער געװיזן אױף בוקערטן.
— דו מײנסט װײַל ער איז אַזױ הױך, מוז ער זײַן שטאַרק?
— װי שװאַך ער איז װאָלט איך געגעבן אַ פֿינפֿערל זאָלסט אים אַרױסרופֿן אױף אַ „פֿײַט“!
— האַ, האַ, דער נעגער װאָלט אַזעלכע פֿינף װי דו בײַגעקומען!
— ס'װעט זײַן אַ שװערער „דזשאַב“, באָיס!
— װאָס, אים אָפּצובראָטן? — האָט זיך אײנער צעלאַכט.
— בײַ אַ גוט פֿײַער װעט פֿון אים אין צװאַנציק מינוט קײן זכר נישט בלײַבן!
— כ'װעט, אַז ס'װעט נעמען איבער אַ האַלבע שעה!
— אין װיפֿל?
— צװײ צו אײנס!
— אָל־רײַט!
— און דעם שעריף האָבן זײ גוט צוגעקלאַפּט, האַ? — האָט אײנער אַרײַנגעװאָרפֿן.
— ער ליגט צו בעט.
— גוט אַזױ!
— ער האָט שױן געהאַט צו פֿיל פֿעפֿער אין דער נאָז!
— װעט פֿאַרזאָגן אַ צענטן זיך אָנצונעמען פֿאַר אַ נעגער!
— װאָס װעלן מיר זיך דאָ פּרעגלען; קומט זיך צוזעצן הינטערן בױם, דאָרט איז קילער!
— האַלאָ הערי, װוּ איז דער טאַטע? — האָט דער שוסטער אַ קלאַפּ געטאָן ליװיס בחורל איבער דער פּלײצע.
— קענסט נישט מײַן אַלטן? ער איז צעדרײט! כ'האָב הײַנט געהאַט אַן „אַרגומענט“ מיט אים! — האָט הערי געשמײכלט — ער סטראַשעט אונדז איבערצולאָזן אין בױרק און אַלײן װעט ער זיך באַזעצן אין ניו־יאָרק צװישן ייִדן! לױט אים דאַרף מען ס'גאַנצע דאָרף לינטשן, נישט דעם נעגער, װי געפֿעלט דיר? האַ, האַ, האַ!
— װאָס מײנסטו? — האָט דער שוסטער אַרױסגערוקט דעם שטײַפֿן קאַפּעליוש און געװאָרן פֿילאָזאָפֿיש — צו פֿאַרברענען אַפֿילו אַ שװאַרצן דאַרף מען האָבן אַ לבֿ! נאָר גױים קענען עס!
— ביסט אַזאַ גרינהאָרן װי מײַן אַלטער! — האָט הערי אים אַ לאַך געטאָן אין פּנים אַרײַן.
דער שוסטער האָט אַרױפֿגעלײגט אױף העריס קאָפּ זײַן צעיוירענע האַנט, אַז יענער האָט זיך אַזש פֿון אומבאַהאָלפֿנקײט אײַנגעבױגן, אים אָנגעקוקט מיט ביטול, גאָרנישט געענטפֿערט און פֿאַרשװוּנדן צװישן עולם.
— אַ גרינהאָרן — האָט הערי נאָכגעקוקט.
— ער רעדט מיט „סעקסטאָן“ — האָט זיך עמעצער אָנגערופֿן.
— װער, דער נעגער?
— װאָס װיל ער?
— איך װײס נישט.
— ער װיל מען זאָל אים געבן אַ ביבל.
— פֿאַרן טױט װערן זײ פֿרום.
— מען זאָגט, אַז דער גלח איז בײַ אים געװען אַ גאַנצע נאַכט.
— ער דאַרף אונדז דאַנקבאַר זײַן — באַלד װעלן מיר אים שיקן אין גן־עדן אַרײַן.
בוקערט האָט אַנידערגעקניט און אױפֿן קול גענומען לײענען פֿון „הײליקן דזשאַן“. דער עולם װאָס האָט געהאַלטן אין איין שפּאַסן, איז געװאָרן נײַגעריק, אױפֿגעהערט צו טומלען און זיך אײַנגעהערט. בוקערטס שטימע װאָס האָט אין אָנהײב געציטערט, איז געװאָרן זיכער, העכער געקלונגען איבערן פֿעלד.
„. . . און איך האָב געזען װי אין הימל האָט זיך אַ טיר געעפֿנט, און די ערשטע שטימע, װאָס האָט גערעדט צו מיר האָט געקלונגען װי פֿון אַ טרומפּײט, װאָס רעדט צו מיר און זאָגט׃ „קום אַרױף צו מיר און איך װעל דיר װײַזן זאַכן, װאָס װעלן געשען שפּעטער . . . “
עס איז געװאָרן שטיל װי בײַ אַ גאָטעסדינסט. דער עולם איז געשטאַנען אױף די שפּיץ נעגל, זיך אײַנגעהערט און פֿאַר די אױגן האָט זיך געבלײכט אַ פֿאַרגליװערטע סעמעטערי, װוּ די װײַסע צלמים האָבן געצאַמט און אָפּגעטעמפּט דעם קלענסטן פֿאַרלאַנג. די עלטערע פֿאַרמערס האָבן זיך שלעכט געפֿילט, אױסגעמיטן אײנער דעם צװײטנס בליק. בוקערטס שטימע האָט געקלונגען אַלץ העכער און קלאָרער, די אױגן געװענדט צום הימל װי אַ הײליקער, אַזױ האָבן געמוזט אױסזען די ערשטע קריסטן װען זײ זענען געשטאַנען פֿאַר די שײַטער־הױפֿנס.
דער עולם האָט מיט אַ מאָל זיך גענומען אַרומקוקן, פֿאַרגעסן אָן בוקערטן און אײנער האָט גענומען פֿרעגן דעם צװײטן׃
— װאָס איז דער מער? װאָס איז דאָרט?
צװישן דעם עולם איז געשטאַנען אַ נידעריקער מאַן, װעמענס אױפֿגעהויבענע פֿױסטן האָבן זיך בלױז אַרױסגעזען און זײַן שטימע האָט געקלונגען טעמפּ און פֿײַכט, װי פֿון אַ קבֿר אַרױס׃
— קריסטן זײַט איר? אױב איר זײַט קריסטן, איז אַ חרפּה צו זײַן אַ קריסט, בין איך קײן קריסט נישט!
דער עולם האָט אױפֿגעציטערט. די אױגן זענען געװען שטאַר, די מײַלער צעעפֿנט, און אין גאַנצן האָבן זײ אױסגעזען װי פֿון װײכן לײם אױסגעקנאָטן און יעדע האַנט װאָלט געקאָנט די מאַסן בייגן, איבערקנעטן.
דער אויטאָמאָביל מיט האָלץ, װאָס האָט זיך באַװיזן אױפֿן זאַמדיקן װעג איז גענוג געװען, אַז דער נאָר װאָס אײַנגעדרעמלטער פֿאַרגעניגן צו פּײַניקן אַ שװאַכערן, זאָל זיך צוריק אױפֿװעקן און פֿון אַלע זײַטן האָבן זיך געהערט קולות.
— װאָס װיל ער, דער „יענקי“?
— װער דאַרף אים דאָ?
— לאָז ער גײן נאָך באָסטאָן!
— װען נישט די פֿאַרדאַמטע יענקיס װאָלט צו דעם אַלעם נישט געקומען!
— זײ האָבן באַפֿרײַט די נעגערס — לאָזן זײ זיך משדך זײַן מיט די שװאַרצע!
דערװײַל איז אָנגעלאָפֿן דער אויטאָמאָביל, מען האָט גענומען קלאַפּן די שטאַבע טיף אין בערגל אַרײַן, געקלאַפּט מיט שװערע האַמערס, װאָס האָבן פֿאַרהילכט די װערטער פֿון „הײליקן דזשאַן“. די שטאַבע האָט מען אָנגעלײגט מיט שטײנער, צעלײגט דאָס האָלץ און אַ האַלב טוץ מענטשן זענען אונטערגעגאַנגען צו בוקערטן.
— פֿאַרטיק?
בוקערט האָט זיך פּאַמעלעך אױפֿגעשטעלט, זײ אָנגעקוקט װי ער װאָלט נישט געװאָלט פֿאַרגעסן זײערע פּנימער, גענומען רײַסן פֿון „הײליקן דזשאַן“ אַ בלאַט נאָך אַ בלאַט, זײ געטײלט דעם אַרומיקן עולם.
אַ שױדער איז בײַ אַלעמען דורך, געפֿילט, אַז װען עמעצער שטעלט זיך איצט פֿאַר אים אײַן װאָלט זיך בײַ קײנעם קײן האַנט נישט געהױבן, זײ װאָלטן זיך צעפֿאָרן אַהײם.
אַ שװערע, דריקנדיקע שטילקײט האָט זיך געלײגט איבער אַלעמען. דאָ און דאָרט, האָבן זיך אײניקע פֿאַרמערס דורכגעשטופּט מיט די עלנבױגנס צװישן עולם, פֿון פֿאַרדרוס געשאָלטן, געשפּיגן און זיך געלאָזט גײן אַהײם. אַנדערע זענען פֿאַרשװוּנדן מיט זײערע אויטאָמאָבילן. דאָס האָט געװירקט אױפֿן עולם, אים געמאַכט נערװעזער. די אָנפֿירער האָבן עס דערפֿילט, זיך איבערגעשראָקן, אַרומגערינגלט בוקערטן, װי זײ װאָלטן מורא געהאַט מען זאָל אים נישט אַרױסרײַסן, און אָנגעכמורעטע צוגעשטאַנען צו אים׃
— פֿאַרטיק?
בוקערט האָט װידער אַנידערגעקניט, אַ װײַלע תּפֿילה געטאָן, געקוקט אױף אַ קלײן װערעמל, װאָס איז געקראָכן לעבן זײַנע קניִען, עס אַװעקגעשאַרט, װי ער װאָלט מורא געהאַט מען זאָל עס נישט צעטרעטן און אַ רויִקער זיך אױפֿגעשטעלט. ס'האָט אױסגעזען, אַז ער באַגרײַפֿט נישט װאָס שטײט אים פֿאָר. ער איז צוגעגאַנגען צום בענקל, זיך אָנגעשפּאַרט מיט די פּלײצעס אָן דער אײַזערנער שטאַבע, שטום און גלײַכגילטיק געקוקט אױפֿן עולם, אױף די מענטשן װאָס פּאָרען זיך אַרום אים.
אַ האַלב טוץ מענטשן האָבן אים צוגעבונדן צו דער שטאַבע, געדרײט און געקניפּט שטריק און קײטן אַרום זײַן קערפּער אַזױ, אַז ער איז געבליבן שטײן בײַ דעם אײַזן װי אַן אױסגעהאַקטער. מען האָט אים אַרומגעלײגט מיט שטיקער האָלץ, טרוקענע צװײַגן און אַלץ באַגאָסן מיט נאַפֿט.
דער עולם האָט זיך אַ שפּאַר געטאָן פֿון די פּלעצער, געװאָלט בעסער זען, אַרױפֿגעקראָכן אױף בײמער, אױף אויטאָמאָבילן. טאַטעס האָבן אױפֿגעהױבן די קינדער, מענער האָבן געהאַלטן זײערע װײַבער אױף די אַקסלען און מיט אײַנגעהאַלטענע אָטעמס געװאַרט װאָס ס'װעט געשען.
מעקלור, אָנגעטאָן יום־טובֿדיק, איז אונטערגעגאַנגען מיט װירדע און נישט אױפֿגעהערט איבערצוחזרן׃
— כ'דאַנק גאָט, װאָס ער האָט מיר געהאָלפֿן קריגן גערעכטיקײט פֿאַר מײַן אָרעמער טאָכטער! כ'דאַנק גאָט —
בוקערטס אױסגעלאָשענע אױגן האָבן זיך אַ צינד געטאָן, ס'בלוט האָט זיך אַ שפּאַר געטאָן אין די שלײפֿן, אין קאָפּ איז געװאָרן לופֿטיקער, האָט אים אַזאַ ליכטיקײט אַרומגענומען, אַז ער האָט אַרומגעכאַפּט דעם גאַנצן עולם. אָן אַ צאָל געשעענישן האָבן זיך אָפּגעצײכנט אין אײן רגע, אַלע אַזױ בולט קלאָר, מיט אַלע קלײניקײטן און הינטער די קלײניקײטן האָט זיך געצױגן, װי אין חלום, אַ פֿאַרװײטיקטע בלײכקײט, אַרױסגעקוקט פֿון צװישן די געשעענישן, װי פֿון אַ באַהעלטעניש, אײַנגעקרעמפּט דאָס האַרץ און יעדעס מאָל אײַנגערױמט׃ קערי, קערי…
מעקלור האָט אָנגעצונדן אַ שװעבל און עס צוגעטראָגן צו די צװײַגן.
— או־אַ… — איז דורך אין דער לופֿט, װי אַ װינט װאָלט געװײעט, און דער עולם האָט זיך נענטער אַ שפּאַר געטאָן.
איבער אַ רגע האָט זיך בלױז געזען אַ בלױ פֿלעמל. באַלד האָט דער נאַפֿט זיך צעפֿלאַקערט, פֿונקען האָבן זיך צעשאָטן, האָלץ האָט גענומען קנאַקן. אין אײן אױגנבליק האָבן זיך בוקערטס הױזן אָנגעכאַפּט און ס'האָט זיך געהערט אַ סמאַליע פֿון פֿלײש. ער האָט צו מאָל קײן קרעכץ געטאָן.
די פֿלאַמען זענען פּאַמעלעך געקראָכן איבער זײַנע קלײדער, פֿונקען האָבן זיך אַ שפּאַר געטאָן פֿון אַ געדיכטן, גרױען װאָלקן רױך. בוקערט האָט אַ דרײ געטאָן דעם קאָפּ און אין זײַן צונױפֿגעקאָרטשעט, פֿאַרװײטיקט פּנים איז געװען עפּעס אַ מילדקײט. מיט אַ מאָל האָט ער זיך גענומען קאָרטשען הינטער די שטריק, זיך אַ צי געטאָן, עטװאָס אַװעקגערוקט דעם קאָפּ פֿון װאַקסנדיקן פֿײַער און צום ערשטן מאָל זיך צעשריגן׃
— אױ, מײַן גאָט! מענטשן לאָזט מיך אָפּ! כ'האָב אײַך עפּעס צו זאָגן, כ'בעט אײַך לאָזט מיך אָפּ, אױ, מײַן גאָט…
מיט פֿאַרקװעטשטע פֿױסטן, די װײַס־שרײַענדיקע צײן אײַנגעביסן אין די ליפּן, װאָס האָבן אױסגעזען װי אַ פֿאַרבלוטיקטע װוּנד, האָט ער זיך געדרײט, געקאָרטשעט, באַװױגן מיט יעדן גליד, מיט יעדן מוסקל, געקרעכצט. ער האָט זיך צעשריגן מיט אױפֿטרײסלענדיקע קולות. די מוסקלען אױף די הענט, אױף דער ברוסט האָבן זיך אָנגעצױגן ביז צום פּלאַצן; די אױגן, בלוטיקע, זענען געקראָכן פֿון קאָפּ און די געשרײען זענען פֿאַרהילכט געװאָרן פֿון װילדן המון׃
— מען דאַרף מיט אַלע אַזױ טאָן!
— אַ לעסאָן. (אַ לעקציע)
— ער װעט שױן מער קײן װײַס מײדל נישט באַפֿאַלן!
— פֿילסט? — האָט אײנער אַ שניף געטאָן און זיך באַלעקט.
— אַה־ה, טאַקע!
— סמאַליעט!
— אַ חזיר!
מעקלור איז געװען באַרױשט, זיך געװאַקלט פֿון גליק. ער האָט אַראָפּגעװאָרפֿן דעם ראָק, זיך גענומען קלאַפּן מיט די פֿױסטן אין דער ברוסט, לײַכט אַפֿערגעװאָרפֿן די פֿיס און הײזעריק געזונגען. דער עולם האָט אונטערגעכאַפּט, אַן עלטערער קצבֿ האָט זיך אים געװאָרפֿן אין די אָרעמס. זײ האָבן זיך געקושט, זיך אױסגעצױגן אױף דער ערד און זײערע צעהיצטע קערפּערס האָבן זיך געקאָרטשעט אױפֿן גראָז. דער עולם איז געװאָרן װילד, זיך אַרומגעכאַפּט, געשריגן, װי ער װאָלט מיט אַ מאָל זיך געװאָלט באַפֿרײַען פֿון עפּעס פֿרעמדס, װאָס איז געהאָנגען װי אַ קײט אַרום זײַנע פֿיס און ס'האָט אױסגעזען, װי דאָס געצן־דינערײַ האָט נאָך אַ צװײ־טױזנט־יאָריקן שלאָף, זיך צוריק אױפֿגעכאַפּט אינעם מענטשן, נעמט נקמה פֿאַר די אױסגעצערטע קערפּערס, געשמיסענע לײַבער, װיל אױסרײַסן מיטן װאָרצל די דורות פֿון צוריקגעהאַלטנקײט. האָט מען דעם געקרײצטן גאָט, װאָס האָט מיט דעם כּישוף־װאָרט „רחמנות“ צעבראָכן די אַלטע געטער, זיך געראַנגלט מיט אױסגעלאַסנקײט און זינד, צוריק אַרױפֿגעזעצט אױף דער שטאַבע און זי אונטערגעצונדן.
בוקערטס געשרײען זענען געװאָרן שװאַכער, װי די כּוחות װאָלטן אים פֿאַרלאָזן. דער קאָפּ, װי פֿאַרחלשט איז געלעגן אױף דער ברוסט. ער האָט נישט געשאָלטן, בלױז געקרעכצט און זיך געבעטן׃
— מענטשן, האָט רחמנות, דערשיסט מיך! מענטשן…
קײנער האָט זיך נישט צוגעהערט.
פּלוצלונג האָט דער שטריק, װאָס איז געװען אַרום די אַקסלען און דער ברוסט, זיך איבערגעברענט און נאָכגעלאָזט. די קײט האָט זיך אַראָפּגעגליטשט פֿון די אָרעמס און ער האָט זיך אױסגעגלײַכט, געשטעלט עטלעכע טריט און זיך אַ ריס געטאָן. שטיקלעך ברענענדיקע קלײדער זענען געפֿאַלן דאָ און דאָרט.
דער װילדער המון האָט עס נישט דערװאַרט און זיך אָפּגערוקט אױף צוריק. אַ שרעק, אַז דער ברענענדיקער ריז קען יעדע מינוט זיך באַפֿרײַען און אַרײַן צװישן עולם, האָט יעדן אַרומגענומען. די פֿרױען און קינדער האָבן אָנגעהױבן שרײַען, זיך געשאַרט צו די מענער.
די קײט אַרום די פֿיס האָט בוקערטן צוריקגעהאַלטן. מיט צעשפּרײטע הענט, אין גאַנצן אין פֿלאַמען, האָט ער זיך אַ לאָז געטאָן צום המון, זיך איבערגעקײַקלט און געבליבן ליגן אָן אַ זײַט פֿון פֿײַער. דער קאָפּ איז געלעגן נידעריקער װי די פֿיס.
פֿאַר אים איז ביסלעכװײַז אַלץ אָפּגעשטאָרבן, צעשװוּמען, בלױז אין די אױערן האָט טעמפּ געקלאַפּט, װי מען װאָלט געשמידט מיט שװערע האַמערס שטיקער בלײַ, דאָס קלאַפּן האָט זיך דערװײַטערט, דערװײַטערט, גענומען שװימען פֿאַר די אױגן װי פֿײַערדיקע רינגען, אים אַרומגעװיקלט. ער האָט דערזען די מוטער איבער זיך, מיט אַן אומגעהײַערער שנעלקײט גענומען מיט איר פֿליִען, די פֿלאַמען נאָך אים. ער האָט געעפֿנט דאָס רעכטע אױג, געזען װי מענטשן שטײען מיט די פֿיס אַרױף און אַ װײַלע געבליבן אַזױ ליגן. די פֿלאַמען האָבן אים אײַנגעהילט, געקנאַקט װי מען װאָלט אױף זײ געגאָסן אײל און די לופֿט איז פֿול געװען מיט סמאַלינעס.
דער המון איז זיך פֿונאַנדערגעפֿאָרן. אַרום דעם צעברענטן פֿײַער, װאָס האָט זיך דאָ און דאָרט צעפֿלאַקערט אױף אַ רגע און געזונקען, האָבן זיך יונגען אַרומגעדרײט, געשאַרט מיט שטעקנס אין אַש, געזוכט פֿאַר אַ זכר, װער אַ צאָן, װער אַן אָפּגעברענטן בײן, — די קומענדיקע דורות זאָלן זען, אַז זײערע פֿאָטערס זענען געװען בראַװע אַמעריקאַנער.
די זון האָט זיך גענומען זעצן. אַרום איז געװען שטיל — די שטילקײט פֿון אַ בית־עולם, װען מען פֿאַרשיט אַ פֿרישן קבֿר און די יללות הענגען נאָך אין דער לופֿט. פֿון װאַלד זענען אָנגעפֿלױגן קראָען, געשפּרײַזט מיט צעעפֿנטע שנאָבלען אַרום דעם טליִענדיקן בערגל, געקראַקעט און געװאַרט, ס'זאָל אױסגעלאָשן װערן. עס האָט זיך געהערט אַ פֿאַרשטיקטע ברומערײַ, װי די ערד װאָלט אַרױסגעלאָזט די אײַנגעזאַפּטע געשרײען און קולות. און די צלמים אױף דער סעמעטערי זענען געשטאַנען פֿאַרפֿלאַמטע אונטער דער פֿאַרגײענדיקער זון — דערצײלט װעגן געקרײצטן גאָט, װאָס רופֿט צו זיך די שװאַכע.
In the Burke Home News, which came out once a week, the following was printed in large letters on the first page:
Tonight after a five-hour chase in the swamp the Negro who assaulted Mr. McClure’s daughter was caught.
The trial will take place tomorrow, Sunday afternoon, at the Indian Hill, not far from the cemetery, at the place where the murderer carried his victim.
We hope that none of our neighbors will fail to appear.
The Committee
Soon, in the afternoon, the farmers began to go together to Indian Hill. They came in whole families. Short, broad boned Scotts with trimmed beards and without moustaches, which made them look as though they were constantly about to sneeze; bony Englishmen, clean-shaven, with pursed lips; old Germans with Uncle Sam beards on their chins, speaking Plattdeutsch, as if they had just recently immigrated; several Italians, junk peddlers who packed their wives and children into narrow wagons, hung up whatever little bells they had and traveled noisily; and Slavs, who worked packing oranges and came in their native costumes. Reporters from surrounding local papers came on their bicycles. Aggressive and boisterous, they ran through the crowds, paper in their hands, and took notes. With “Hello professor!” they surrounded the retired pharmacist, an old man with white hair that went down to his shoulders and with a discolored hat reminiscent of George Washington and excitedly recorded that this was the thirtieth lynching incident that the professor had witnessed in his life. The town’s cobbler, a coarse Jew, approached in the middle of the sandy road. He was covered in dust and sweat, hurrying along, remembering how he did the same in the old country, when he ran hurriedly after his morning prayers to see the military drills/exercises.
People who almost couldn’t talk to each other, who had avoided each other their whole lives, who hated one another, threw away all of their prejudices and didn’t separate themselves into Americans, Germans, Italians, and Slavs anymore. They forgot about the individual, as though it had never existed, and united as one. The white race had come together to settle a score with the black race.
The crowd grew larger and people settled themselves around the hill. It grew impatient like in a circus before the show begins and the crowd applauds.
It was hot. The cotton fields stood covered with dust, their blossoming heads bowed to the earth. The cemetery stretched down the hill, enclosed by a stone wall. The graves ran in straight lines into the distance, the broad stones looked like whitewashed houses and the white crosses above them told of mercy, of a crucified God who calls out to the weak.
“They’re bringing him! They’re bringing him!” people called out from all sides.
The crowd jumped up and pushed themselves closer to the hill, and stood on their tiptoes.
Bookert walked straight ahead, looking forward as though he didn’t see anyone. He appeared to be calm. The same night that he gave himself up to the sheriff and they brought him home completely beaten up, a terrible depression had settled over him. He stopped shaking, stopped asking for them to spare his life, became indifferent to those around him, didn’t answer their questions. He sat for hours lost in thought and if he did say anything it wasn’t what he was thinking but some kind of foolishness that didn’t mean anything to him. The only person he responded to was the preacher. He felt better in his presence, asked him to read to him about Jesus’s crucifixion. And when the priest read to him the depression left his face and he glowed with such a full blackness that it seemed that if someone were to cut his skin, black blood would flow out. Now, as he came to the chair he crossed himself, glanced at the crowd and the calm in his face vanished. He recognized almost everyone, in an instant he recalled dozens of names. He wondered who the postman was standing with. Oh, he knew him, had just forgotten his last name. Now, just last week that man had bought a new car and paid three thousand dollars for it. Bookert couldn’t shake from his thoughts the man whose name he couldn’t remember, like it was a stubborn fly. He saw the three thousand dollar automobile, saw the street and the house where the man lived, but he couldn’t remember his name. This really bothered him, and he strained himself as though it were the thing that mattered most to him at that moment.
The people who brought Bookert were busy. They were taking chains, ropes, an iron bar, and braided baskets full of kerosene out of a car.
“Where is the wood?” someone asked.
“Yeah, where is the wood?” another man said, standing with his mouth open.
“Someone should go to the forest and get some!”
“Someone should go right now?”
“Then we’ll be late.”
“Make it fast, folks!”
Five young men climbed into the car and with a whistle they were gone.
The festivities came to a halt. The crowd had had enough of looking at the Negro and one by one they started to sit in the shade and take out sandwiches to eat.
“I wouldn’t want to meet him alone at night!” one said, pointing at Bookert.
“You mean because he’s so tall he must be strong?”
“No matter how strong or weak he is I would give you five dollars to call him out to a fight!”
“Ha, the Negro would win five from you!”
“It’ll be a hard job, boys!”
“What, to roast him?” someone said, laughingly.
“After twenty minutes on a good fire there’ll be nothing left of him!”
“I bet it’ll take over half an hour!”
“How much do you bet?”
“Two-to-one.”
“All right!”
“They really beat up the sheriff, huh?” someone added.
“He’s lying in bed.”
“He got what he deserved!”
“He was too big for his britches!”
“He’ll think twice before defending a Negro again!”
“Why are we frying out here? Let’s go sit behind a tree, it’s cooler there.”
“Hello Harry, where is your father?” The cobbler slapped Levi’s son on the shoulder.
“Don’t you know my father? He’s crazy. I had it out with him today!” Harry smiled. “He’s threatening to leave us in Burke and move to New York to be among Jews! He says that they should lynch the whole town, instead of the Negro. What do you think of that? Ha ha ha!”
“What do you mean?” The cobbler tipped his stiff hat and became philosophical, “One has to have a particular kind of heart to burn even a Negro! Only goyim could do it!”
“You’re a greenhorn like my father!” Harry laughed in his face.
The cobbler laid a swollen hand on Harry’s head, bending him down, and looked at him with scorn, saying nothing, then vanished amongst the crowd.
“A greenhorn,” Harry thought, watching as he went away.
“He’s talking to the sexton,” someone called out.
“Who, the Negro?”
“What does he want?”
“I don’t know.”
“He wants him to give him a Bible.”
“They always get religious before they die.”
“They say that the preacher was with him for a whole night.”
“He should be thanking us—we’ll send him straight to heaven.”
Bookert kneeled down and started to read the Book of Revelation out loud. The crowd which had been chatting grew curious, stopped making noise, and listened. Bookert’s voice, which shook at the beginning, grew surer and louder and resounded over the field.
“After this I looked, and, behold, a door was opened in heaven: and the first voice which I heard was as it were of a trumpet talking with me; which said, Come up hither, and I will shew thee things which must be hereafter.”
It grew as silent as a religious service. The crowd stood on the tips of their toes, listening. In front of their eyes the motionless cemetery became paler, and the white crosses fenced in and tamped down on the smallest longing. The older farmers felt bad and avoided one another’s eyes. Bookert’s voice resounded louder and clearer, his eyes turned toward the sky like a holy person, like the first Christians must have looked when they stood at the stake.
The crowd started to look around, forgetting about Bookert and they asked each other, “What’s the problem? What’s going on there?”
Among the crowd stood a short man whose raised fists were the only part of him visible and his voice sounded dull and weak, like it was coming from a grave. “You call yourself Christians? If you are Christian it is a shame to be a Christian, and I am no Christian!”
The crowd shivered. Wide eyed and open-mouthed, they looked like they were made of clay and could be easily molded and kneaded.
The car with the wood, which appeared on the sandy road, was enough to reawaken the pleasure of torturing a weaker man that had just started to fade. Voices shouted from all sides.
“What does he want, that Yankee?”
“Who needs him here?”
“Let him go to Boston.”
“If it wasn’t for the goddamn Yankees it never would have come to this.”
“They freed the Negros—let them take them in!”
In the meantime the automobile drove up, and they started to shove the iron bar into the hill, pounding heavily with hammers that drowned out the words of Revelations. They secured the rod with stones and lay the wood down. A half dozen men approached Bookert.
“Are you ready?”
Bookert slowly stood up and looked at them as though he didn’t want to forget their faces. He tore Revelations page by page and passed it out to the surrounding crowd.
A shudder went through everyone. It felt as though if only one person would stand up for him, no one else would raise a hand against him, and they would all just go home.
A heavy, oppressive silence fell over everyone. Several farmers pushed through the crowd with their elbows, cursing resentfully, spitting, and left for home. Others disappeared with their automobiles. This made an impression on the crowd, made them nervous. The leaders felt this and grew scared. They surrounded Bookert as though they were afraid that someone would tear him away from them and gloomily asked him again:
“Are you ready?”
Bookert knelt down again, prayed for a while, looked at a little worm that crawled by his knee, and raked it away as though he was afraid that he might step on it, and stood up calmly. It looked like he didn’t understand what was happening. He walked to the chair, leaned his shoulders against the iron bar, and silently looked at the crowd, indifferent to the people busying themselves around him. A half-dozen people bound him to the iron, wound and tied the ropes and chains around his body so that he remained standing on the iron like a sculpture. They laid on more wood and some dried twigs and poured gasoline over it.
The crowd pushed from their spots, wanting to see better, they climbed up trees, on top of automobiles, fathers picked up their children, men carried their wives on their shoulders and waited with bated breath to see what would happen.
McClure, dressed in his holiday best, walked down with dignity, repeating, “I thank God that he helped me to get justice for my poor daughter! I thank God—”
Bookert’s extinguished eyes lit up briefly, his blood pumped in his temples. His head became light, and this brightness held him as though he embraced the entire crowd. An infinite number of things happened all at one moment, all so boldly clear, all of the details and behind the details stretched, as if in a dream, a painful bright whiteness. It looked out at what was happening to him as though from a hiding place. It squeezed his heart and every time it pumped it whispered “Carrie, Carrie . . . ”
McClure lit a match and carried it to the kindling.
A gasp came through the air, as though a wind was blowing, and the crowd pushed closer.
For a moment all they could see was a small blue flame. Soon, the gas flickered, sparks shot out, and the wood started to crackle. In an instant, Bookert’s pants were aflame and one could smell the singeing of flesh. He didn’t make a sound.
The flames slowly crawled over his clothing, sparks pushed out through a thick gray cloud of smoke. Bookert turned his head and in his crupled, pained face there was a kind of mildness. All of a sudden he writhed behind the ropes, shuddered, pulled his head away from the growing fire and cried out for the first time, “Oh my God! People, let me go! I have something to say to you, I beg you to let me go, oh my God, my God!.. . . . ”
He clenched his fists and his white screaming teeth clamped on his lips which looked like bloodied wounds. He turned, drew himself together, pushed with every fiber, with every muscle, and groaned. He cried out with unsettling screams. The muscles of his hands, of his breast stretched until they seemed ready to collapse, his bloody eyes grew wide in his head and his cries could not be heard over those of the wild crowd.
“We should do this with all of them!”
“A lesson . . . ”
“He won’t be attacking any white girls anymore!”
“Do you smell that?” someone sniffed and licked his lips.
“Oh yeah!”
“Barbecue!”
“A pig!”
McClure was ecstatic, shaking with joy. He threw down his suit jacket and started to pound his fists against his chest, kicked his legs lightheartedly and hoarsely sang. The crowd joined him, an old butcher threw his arms around him. They kissed, stretched out on the ground, their hot bodies sprawling on the grass. The crowd grew wild, they hugged one another and screamed as though they suddenly wanted to free themselves from something unknown which clung like a chain around their feet. It was as though idolatry itself had awakened from its two thousand year sleep, awoken in the people, taking revenge for the emaciated bodies, whipped flesh, tearing out generations of restraint and civility by the roots. They took their crucified god, who with his magic word “mercy” had broken the old gods and wrestled with wantonness and sin, and set him back up on the cross and burned him.
Bookert’s cries grew weaker, like his strength was leaving him. His head lay on his chest like he had fainted. He didn’t curse, he only moaned and begged.
“People, have pity, shoot me! People . . . ”
No one paid attention.
Suddenly the rope that was around his shoulders and chest burnt through and gave way. The chain slid off of his arms and he straightened up, took several steps and pulled himself forward. Pieces of burning clothing fell here and there.
The wild mob hadn’t expected this and backed away. They were trapped by fear, afraid that the burning man could free himself at any minute and get into the crowd. The women and children started to scream and held tight to the men.
The chain around Bookert’s foot held him in place. With outspread arms, entirely aflame, he lunged toward the crowd, collapsed and lay next to the fire. His head hung lower than his feet.
Before him everything slowly died away, blended together, only his ears pounded with pressure as though someone was hitting pieces of lead with a hammer. The pounding grew more and more distant, and fiery rings swam before his eyes, winding around him. He saw his mother bending over him and with enormous speed he started to fly with her, the flames following him. He opened his right eye and saw how people stood upside down and he lay like this for a while. The flames enveloped him, crackled as though someone had poured oil on them, and the air grew full of ash.
The crowd broke up. Young men walked around the burned out fire, which still flickered here and there for a moment and then sunk down. They poked sticks into the ashes, looking for a remnant, a tooth, a piece of burned up bone, so they could show future generations that their fathers were brave Americans.
The sun began to set. It was quiet—the quiet of a cemetery when a fresh grave is covered and the mournful wailing still hangs in the air. Crows flew in from the forest and walked with open beaks around the smoldering mound, cawing and waiting for it to go out. One could hear a muffled roar as though the earth was letting out the screams and cries that had seeped into it. And the crosses in the cemetery stood in the flames of the setting sun, telling of a crucified God who calls out to the weak.
