Oct 25, 2015
Lot and his Daughters, Hendrik Goltzius (1616) in the collection of the Rijksmuseum.
INTRODUCTION
This essay was adapted from two articles, originally published in Yiddish in the Forverts, dealing with questions of censorship in literature: “ ‘Indecent’ Language and Sex in Literature” (April 21, 1963) and “Why Censorship is Bad for Literature” (July 10, 1966). The typescripts of these Singer-supervised translations by Mirra Ginsburg and B. Chertoff were found among Isaac Bashevis Singer’s papers at the Harry Ransom Center. They have never been published.
Singer opens the original second essay this way: “I’ve already written on this topic, but the problem is so relevant, that it is necessary to debate the question again.” This, along with examples of other essays where Singer combined several articles into a single work, explains the motivation behind my adapting these two translations into one essay. My guide in the editorial process was Singer’s own practice of preparing English language essays and lectures from his Yiddish articles and essays — cutting away repetitions and specific examples in favor of broader ideas. Singer also tended to edit out negative formulations appearing in his original articles in favor of positively phrased arguments, heightening the rhetorical effect and clarity of his works. In preparing this essay for publication, I have attempted to apply Singer’s editorial methods and strategies — as I understand them — in order to distill these closely related “studies” on censorship into a single, coherent work, which I’ve called “Indecent Language, Sex, and Censorship in Literature.”
Like much of Singer’s work, “Indecent Language, Sex, and Censorship in Literature” has a moral underpinning. It is bound by an insistence not only on the content of linguistic expression, but on the intent with which language is used. Singer repeatedly points out that “clean” language, if it is used for evil, has as much potential to be harmful as “dirty” language does. Conversely, dirty language can be used for exalted purposes. The same is true of sex: someone who uses sex in order to draw in cheap audiences is different from someone who understands that, without sexuality, it is difficult to describe the subtleties of love and intimacy. The idea emerges that wisdom comes with knowing all aspects of human life, both good and bad. Beneath Singer’s relatively simple examples lies a rather complex assumption: that we cannot do good in the world without knowing the world’s evil. What he tries to clarify, from a variety of angles, is that language is not only the words that appear but the way they are used, and every kind of language, both clean and dirty, can be used to cause harm or to further a higher purpose. Ultimately, Singer suggests that speech has to be carefully considered, but the guardian is not a censor. It is the ethically responsible individual. — David Stromberg
Editors’ Note: We present below the full, unedited Yiddish text of the two original essays alongside the Bashevis-approved translation. As Bashevis’s editorial process involved large amounts of editing and condensing, viewing the Yiddish original and the English translation side-by-side presents obvious difficulties, with large gaps appearing between sections. We recommend selecting only one language at a time on the translation module below.
יענע וואָס שטודירן די געשיכטע פֿון ליטעראַטור בײַ פֿאַרשידענע פֿעלקער, ווייסן אַז ס׳איז געווען עפּעס אַזוינס ווי אַ „שולחן־ערוך“ פֿאַר ליטעראַטור אין פֿאַרשידענע עפּאָכן. ס׳איז, צום בײַשפּיל, געווען אַ צײַט ווען אין דער ענגלישער פּאָעזיע האָט מען נישט געטאָרט דערמאָנען קיין הונט. אַ הונט איז געווען „נישט פּאָעטיש“ גענוג מע זאָל אים דערמאָנען אין אַ ליד. אַזוינע ווערטער ווי וואַנץ, לויז, סיפֿיליס זענען געווען טריף אין אַ ריי ליטעראַטורן. איינער פֿון די מאָטיוון איז געווען דאָס, וואָס ביכער ווערן געלייענט פֿון יונגע מיידלעך און מען קאָן נישט די ריינע נשמות פֿון יונגע מיידלעך באַלעסטיקן מיט אַזוינע „אומאָנשטענדיקע ווערטער“.
אין אונדזער צײַט, ווען יונגע מיידלעך לייענען אָפֿן די ווערק פֿון הענרי מילער און ענלעכע אַזוינע ביכער, וואָס שוויבלען און גריבלען מיט ווערטער, וואָס מען באַנוצט אין קאַזאַרמעס – זעט אויס דער דאָזיקער מאָטיוו קאָמיש און נאַיִוו. יונגע מיידלעך ווייסן הײַנט צו טאָג דאָס זעלבע וואָס אַלטע סאָלדאַטן. זייערע נשמות זענען אָפֿט נישט אַזוי ריין און נישט אַזוי אומשולדיק. אַ סך פֿון זיי שטודירן מעדיצין און ווערן נישט דערשראָקן ווען זיי קומט אויס צו פּאַלמעסן אַ טויטן מאַנסביל. דאָס יונגע מיידל פֿון אונדזער צײַט האַלט זיך מער נישט פֿאַר קיין רויז, פֿאַר קיין מלאך און וויל נישט מע זאָל זי באַשיצן פֿאַר די ברוטאַלע פֿאַקטן פֿון לעבן. נו, אָבער עס זענען געבליבן אַזוינע טאַטעס און מאַמעס וואָס מיינען נאָך אַלץ אַז זייערע טעכטער זענען צאַרטע בלימעלעך. ווען אָט די טאַטעס און מאַמעס וואָלטן געהאַט מאַכט, וואָלטן זיי אײַנגעפֿירט אַ שטרענגע צענזור און אויסגערייניקט די ליטעראַטור פֿון אַלץ וואָס זיי האַלטן פֿאַר „שונד“ און „שמוץ“.
אייניקע וואָלטן אַפֿילו געהאַט חשק אַ קאַפּעלע צו צענזורירן דעם תּנ״ך. יאָ, דער תּנ״ך איז פֿול מיט „אומאָנשטענדיקע“ געשיכטעס. נעמט, צום בײַשפּיל, די געשיכטע ווי לוטס טעכטער שיכּורן אָן זייער טאַטן און באַשלאָפֿן אים איינע נאָך דער אַנדערער. דאַן די מעשׂה ווי מע נאַרט אָפּ יעקבֿן בײַ נאַכט און מע גיט אים לאהן אַנשטאָט רחלען. דאַן די מעשׂה ווי מע פֿאַרגוואַלדיקט דינהן און יעקבֿס זין מאַכן אַ פּאָגראָם איבער דער שטאָט שכם ווען די מאַנסלײַט זענען קראַנק, ווײַל זיי האָבן זיך אַלע געמלעט. נו, און וואָס איז מיט דער געשיכטע ווי דוד המלך זעט בת־שבֿען זיך וואַשן אויפֿן דאַך און ער שיקט אַוועק איר מאַן אויפֿן פֿראָנט און נעמט צו זײַן ווײַב? און וואָס איז מיט דער געשיכטע ווי אַמנון פֿאַרגוואַלדיקט זײַן שוועסטער תּמר? יאָ, כ׳האָב פֿאַרגעסן די געשיכטע ווי יהודה מיינט, אַז זײַן שנור איז אַ זונה און לאָזט איר איבער אַ משכּון.
דער תּנ״ך איז פֿול מיט געשיכטעס פֿון סעקס און מאָרד און זאַכן ווערן אָנגערופֿן בײַם נאָמען.
מע מוז צוגעבן, אַז דער נײַער טעסטאַמענט, די עוואַנגעליע (וואָס שלום אַש האָט געהאַלטן, אַז זי איז געשריבן געוואָרן מיט רוח־הקודש), איז אין פֿאַרגלײַך מיט אונדזער תּנ״ך אַ צענזורירט בוך. די עוואַנגעליע איז צוגעשניטן פֿאַר יונגע מיידלעך. אָבער מאָדנע, גראָד יענע פֿרויען, וואָס האָבן דיך אויפֿגעצויגן אויפֿן תּנ״ך, אונדזערע באָבעס און עלטער־באָבעס, זענען געווען צניעותדיקע פֿרויען. דער תּנ״ך האָט זיי נישט פֿאַרדאָרבן.
דער תּלמוד האָט זיך אויך נישט געהיטן אָנצורופֿן זאַכן בײַם נאָמען. אָפֿט האָט אַפֿילו דער תּלמוד אַרײַנגעטײַטשט סעקס אין ווערטער פֿון תּנ״ך, וואָס זעען אויס אין פֿלוג אומשולדיק. איך וואָלט דאָ ציטירט עטלעכע אַזוינע אויסטײַטשונגען, אָבער די דאָזיקע ציטאַטן וואָלטן שאָקירט די לעזער וואָס קענען ניט קיין תּלמוד. וואָס איז ריכטיק וועגן תּלמוד, איז אויך ריכטיק וועגן מדרש און די קבלה־ספֿרים. עס איז אַ פֿאַקט אַז די קעגנער פֿון דער קבלה האָבן געמאַכט געוואַלדן, אַז די קבלה־ספֿרים זענען פֿול מיט ניבול־פּה.
עס איז אינטערעסאַנט אָנצוּווײַזן, אַז אַ צאָל משׂכּילים האָבן ביטער קריטיקירט די פֿרומע ייִדן פֿאַר וואָס זיי לאָזן זייערע קינדער לערנען אַזוינע גמרות ווי כּתובות. די משׂכּילים האָבן געטענהט אַז מע פֿאַרסמט די מוחות פֿון אונדזערע קליינע קינדער מיט געשיכטעס וועגן סעקס. אָבער נישט דער תּנ״ך, נישט די גמרא כּתובות (און אַנדערע גמרות), נישט דער מדרש און נישט די קבלה פֿון אַר״י האָבן קאַליע געמאַכט די ייִדישע נשמות. קאַליע געוואָרן זענען גראָד יענע ייִנגלעך און מיידלעך וואָס זענען געגאַנגען אין די גימנאַזיעס. וווּ מע האָט זיי געפּאַשעט מיט געשיכטעס וועגן בלימעלעך און זומער־פֿייגעלעך.
Every epoch has its own rules for literature. There was a time, for example, when the word “dog” could not be used in English poetry. “Dog” was not sufficiently poetic. One of the arguments in favor of censoring words was that books were read by young girls, and their pure souls should not be exposed to “indecent” expressions. Today, when young girls know as much as veteran soldiers, this argument appears ridiculous. The young girl today no longer regards herself as a delicate flower or a disembodied angel, and does not wish to be protected against the rude facts of life. Nevertheless, there are still some who would, if they had their way, establish a strict censorship and purge literature of everything they consider to be “vulgar” and “dirty.”
Such “guardians of morality” would even willingly censor the Bible. Indeed, the Bible is full of “indecent” stories. Take, for instance, the story of Lot’s daughters, who got their father drunk and took turns in cohabiting with him. Or the story of how Jacob was deceived at night and given Leah instead of Rachel. Or the story of the rape of Dinah and the revenge of Jacob’s sons, who laid waste to the city of Shechem while its men were disabled after circumcision. Or the story of King David, who saw Bathsheba bathing herself on the roof and sent her husband into battle in order to take away his wife. Or the story of how Amnon ravished his sister Tamar. Or, again, the story of how Judah mistook his daughter-in-law for a harlot and left her his pledge. The Talmud attributed sexual meanings to words in the Old Testament which seem altogether innocent—as did the midrash and kabbalah. Indeed, many critics of the kabbalah have cried that the kabbalistic books are full of obscenities.
It may be interesting to recall that Jewish advocates of secular enlightenment bitterly criticized the religious Jews, complaining that their children’s minds were being poisoned with tales about sex. Yet none of the holy books corrupted Jewish souls. On the contrary, it was the boys and girls who attended the gymnasiums, where they were fed tales of bees and flowers, who were too often corrupted. Our forebears never considered publishing a “clean” Bible for children. They studied the laws concerning sex, perversions, murder, and leprosy already at the tender age of six or seven.
אונדזערע זײדעס און עלטער־זיידעס האָבן געהאַט אַ ריכטיקן אינסטינקט און אַן אמתע טראַדיציע וועגן דערציִונג. ס׳איז זיי קיין מאָל נישט אײַנגעפֿאַלן אַרויסצוגעבן אַ „ריינעם“ חומש פֿאַר קינדער ווי מע טוט עס הײַנט. אונדזערע אור־עלטערן האָבן שוין צו זעקס אָדער זיבן יאָר געלערנט דינים וועגן סעקס, פּערווערזיעס, מאָרד, צרעת, און אַלע אַנדערע פּלאָגן. אונדזערע עלטער־באָבעס האָבן חתונה געהאַט אַזוי פֿרי ווי צו נײַן און צען יאָר. דער באַרימטער שלמה מײַמון דערמאָנט אין זײַנע זכרונות, אַז זײַן ווײַב וואָס איז אַלט געווען וועלכע נײַן יאָר צו דער חתונה, האָט מער געוווּסט וועגן געשלעכט פֿון אים וואָס – אויב איך מאַך ניט קיין טעות – איז אַלט געווען אַ יאָר עלף. יאָ, אַמאָליקע ייִדן האָבן נישט געציטערט פֿאַר דער ווירקלעכקייט און דאָך האָבן זיי אַרויסגעבראַכט הייליקע דורות. פֿאַרקערט, די אויסגעלאַסנקייט איז געקומען צו ייִדן צוזאַמען מיט דער השׂכּלה און מיט אירע אומשולדיקע און באַבלימלטע קינדער־ביכלעך, וווּ מע האָט באַשיצט די „רײנע“ נשמה פֿון קינד.
דער ביטערער אמת איז, אַז נישט קינדער און נישט יונגע מיידלעך האָבן אַזוינע ריינע נשמות. נאָך עפּעס: קינדער קריגן אינפֿאָרמאַציע, הויפּטזעכלעך, פֿון דער גאַס, פֿון חבֿרים. מע קאָן ניט פֿאַר קיינעם נישט פֿאַרשטעלן דעם אמת.
נישט געקוקט אויף אַלע צענזאָרן און פּוריטאַנער, איז די וועלט־ליטעראַטור און אַפֿילו די וועלט־פּאָעזיע קיין מאָל נישט געווען „ריין“ אין דעם זין ווי עס פֿאַרלאַנגען די היפּאָקריטן. נישט שעקספּיר, נישט געטע, נישט זשאַן־זשאַק רוסאָ, נישט באַלזאַק. נישט פּושקין, פֿלאָבער, זאָלאַ, מאָפּאַסאַן, סטרינדבערג האָבן צענזורירט זייערע מײַסטערווערק. אויב מע זאָל אַרויסנעמען פֿון דער ליטעראַטור סעקס און מאָרד, וואָלט נישט געבליבן קיין ליטעראַטור. קיינער האָט נישט געקאָנט אין פֿאַרמלחמהדיקן רוסלאַנד פֿאַרהיטן די באַרישניעס נישט צו לייענען קופּרינס „יאַמאַ“, אַ בוך וואָס שילדערט שאַנדהײַזער. אָדער די דראַמאַטישע דערציילונגען פֿון גאָרקין. נו, און דאָסטאָיעווסקי האָט אויסגעמיטן מאָרד און סעקס? עס איז אמת, אַז טייל שרײַבער זענען ווייניקער גענייגט צו שילדערן סעקס און מאָרד און אַנדערע מער. אָבער קיין שום ערנסטער שרײַבער וואָלט נישט געפּרוּווט בינדן אין קייטן זײַן מוזע, זײַן טאַלאַנט.
אין דער ייִדישער ליטעראַטור, צום בײַשפּיל, איז שלום־עליכם נישט געווען גענייגט צו שילדערן סעקס. ער איז געווען אַ בעל־הבתּישער ייִד, אַ גוטער מאַן, אַ גוטער פֿאָטער, און האָט מסתּמא ווייניק געוווּסט וועגן אַזוינע זאַכן. דאָס זעלבע איז ריכטיק וועגן ביאַליקן. נו, אָבער שלום אַש האָט אין זײַן „גאָט פֿון נקמה“ געשילדערט אַ שאַנדהײַזל. ענלעכע שילדערונגען האָט ער אין „אָנקל מאָזעס“, „מאָטקע גנבֿ“, „גאָטס געפֿאַנגענע“, און אַ ריי אַנדערע. ז. שניאור, י.י. זינגער, אַ.מ. פֿוקס, עוזר וואַרשאַווסקי, אפֿרים קאַגאַנאָווסקי האָבן נישט געציטערט פֿאַר קיין „דראַסטישע“ סצענעס.
איך לייען איצט אַ בוך פֿון דעם אַלטן ייִדישן שריפֿטשטעלער א. ראובֿני „ירושלים אין שאָטן פֿון שווערד“, וואָס איז פֿול מיט סצענעס פֿון סעקס און אַפֿילו פּעדעראַסטיע – טאַקע אין ירושלים…
אין דער וועלט־ליטעראַטור איז מען די לעצטע יאָרן אַריבער צום אַנדערן עקסטרעם. מע שרײַבט איצט אין דער אַמעריקאַנער, פֿראַנצייזישער, איטאַליענישער ליטעראַטור זאַכן און מע נוצט ווערטער וואָס ס׳איז שווער פֿאַר אַ מענטש אין די יאָרן זיך צו זיי צוגעוווינען. מע האָט דאָרט איין מאָל פֿאַר אַלע מאָל אַלץ געכּשרט. אַפֿילו די ווערטער און אויסדרוקן וואָס ווערן גענוצט פֿון די נידעריקע עלעמענטן, פֿון גאַסניונגען און גאַסנמוידן. ס׳איז מיר אַליין שווער צו עפֿענען אַ בוך פֿון הענרי מילער אָדער פֿון די אַנדערע אַמעריקאַנער שרײַבער און שרײַבערינס (יאָ, שרײַבערינס). איך קאָן זיך עפּעס נישט צוגעוווינען צו די אַזוי גערופֿענע „פֿאָר לעטער וואָרדס“. איך אַליין וואָלט זיי קיין מאָל נישט באַנוצט.
אָבער דערבײַ גיב איך מיר אָפּ אַ חשבון פֿון וואַנען די ענדערונג איז געקומען. ערשטנס איז זי געקומען אין לעבן. אַפֿילו שולקינדער באַנוצן זיך מיט די דאָזיקע ווערטער אויף טריט און שריט. מע קאָן נישט שילדערן סאָלדאַטן, מאַטראָזן, פֿאַרמער, אַרבעטער, קינסטלער און כּמעט קיין שום שיכט פֿון דער אַמעריקאַנער געזעלשאַפֿט – און פֿעלשן דערבײַ דעם דיאַלאָג, די שפּראַך. דער שרײַבער קאָן נישט זײַן דער צענזאָר פֿון זײַנע העלדן. ער קאָן נישט פֿאַרלייקענען זייער לשון.
צווייטנס, האָט די מאָדערנע פּסיכאָלאָגיע, ספּעציעל די פּסיכאָאַנאַליטישע ליטעראַטור, אויפֿגעוויזן די גרויסע ראָל וואָס סעקס שפּילט אין לעבן, אין דענקען, אין שאַפֿן, ממש אויף יעדן געביט. מע קאָן הײַנט נישט שרײַבן וועגן דעם צוזאַמענלעבן פֿון מאַן־און־פֿרוי און אויסמײַדן די געשלעכטלעכע צוגעפּאַסטקייט אָדער נישט־צוגעפּאַסטקייט, די פּראָבלעמען וואָס זענען פֿאַרבונדן מיט זיווג. מע רעדט הײַנט אָפֿן וועגן די דאָזיקע ענינים בײַם דאָקטער, בײַם לאָיער, אויף דער סאָפֿע פֿון פּסיכאָאַנאַליטיקער. מע לערנט וועגן דעם אין אוניווערסיטעט. עס זענען אַפֿילו פֿאַראַן קורסן אויף דער טעמע פֿאַר יונגע קינדער. די ליטעראַטור קאָן זיך נישט אײַנהילן אין אַ טלית און פּראַווען הייליקע שטיק. די קינסטלערישע ליטעראַטור קאָן נישט ווערן קיין מאָנאַך, קיין נאָנע, קיין גבאיטע.
אייניקע זאָגן אַז די ליטעראַטור דאַרף בלויז שעפּן פֿון „לויטערע קוואַלן“. אָבער וווּ געפֿינען זיי זיך, די „לויטערע קוואַלן“? נישט אין אונדזער באַוווּסטזײַן און געוויס נישט אין אונדזער אונטערבאַוווּסטזײַן, נישט אויף דער וואַך און נישט אין חלום. צי איר לערנט תּנ״ך אָדער תּלמוד, מדרש אָדער קבלה, צי איר שטודירט פֿיזיאָלאָגיע אָדער פּסיכאָלאָגיע, היסטאָריע, אַנאַטאָמיע אָדער סאָציאָלאָגיע – אין ערגעץ שווימט איר נישט דורכויס אין לויטערע קוואַלן פֿון שמן־זית. סעקס און מאָרד פֿיגורירן אומעטום.
Despite all censors and puritans, world literature and poetry have never been “pure.” Shakespeare, Goethe, Jean-Jacques Russeau, Balzac, Pushkin, Flaubert, Zola, Maupassant, Strindberg—none of them censored their masterpieces. If sex and murder were to be removed from literature, there would be no literature left. No one in prerevolutionary Russia could have prevented young ladies from reading Aleksandr Kuprin’s The Pit, a novel dealing with life in brothels, or Gorky’s candid tales. Did Dostoevsky avoid murder and sex? In Jewish literature, Sholem Asch laid the scene of his God of Vengeance in a brothel, and similar themes are found in Uncle Moses, Motke the Thief, God’s Captives, and other works. Nor did Zalman Shneur, I. J. Singer, A. M. Fuchs, Oser Warszawski, or Efraim Kaganowski hesitate to describe “crude” scenes in their works. True, some writers have been less prone to depictions of sex and murder than others. But no serious writer would attempt to shackle his talent.
In recent years, French, Italian, and American writers use words that men of an older generation cannot easily accept or get used to. Once and for all, everything has been declared permissible, including expressions used at the lowest rungs of society, by thieves and pimps and prostitutes. This was brought about by changes in life itself. Even schoolchildren use these words at every step. It is impossible to write about soldiers, sailors, artists, or almost any other group of modern society and falsify their speech. The writer cannot set himself up as the censor of the language of his characters.
Modern psychology and, specifically, psychoanalysis have also shown the important role of sex: in life, in thought, in creative activity, and virtually in every other area of existence. It is impossible today to depict a romance and ignore sexual compatibility or incompatibility, problems connected with sexual behavior, or intimate aspects of the relationship between the principle characters. All these matters are openly discussed with doctors, lawyers, and on psychoanalysts’ couches. They are studied at universities. There is sex education for children. Literature cannot wrap itself in a prayer shawl and play the saint.
Some people still maintain that literature must drink only from “pure springs.” But where are they to be found—these “pure springs”? Not in our consciousness, and certainly not in dreams. Whether we pore over the Bible or the Talmud, the midrash or the kabbalah, whether we study physiology or psychology, history, anatomy, or sociology—in none of these can we escape the phenomenon of sex and murder. Our sages taught us how to avoid building our happiness on another’s misfortune, and the man who studies their writings constantly encounters the problems of sex, murder, robbery, and every kind of brutality. The purest sources themselves are full of these dark elements. It is impossible to fight Nazism and Stalinism without knowing their crimes. Modern man has stopped shielding his small children. Science has come to the same conclusion as did the kabbalists: that man cannot learn to know God without confronting Satan.
די העכסטע לערע פֿון אַלע לערעס איז: ווי אַזוי נישט צו בויען דאָס אייגענע גליק אויף יענעמס אומגליק. און יענער וואָס לערנט די דאָזיקע לערע (וואָס איז אין ברייטסטן זין פֿון וואָרט תּורה) מוז כּסדר קומען אין באַרירונג מיט פֿראַגן וועגן סעקס, מאָרד, גנבֿה, גזלה, און יעדן סאָרט ברוטאַליטעט. די לויטערע קוואַלן אַליין זענען פֿול מיט די דאָזיקע אומלויטערע ענינים. מע קאָן נישט באַקעמפֿן נאַציזם און סטאַליניזם נישט קאָנענדיק אַלע זייערע מיאוסקייטן.
דער מאָדערנער מענטש היט מער נישט זײַנע טעכטער און ער ווייסט, אַז ער קאָן זיי נישט פֿאַרהיטן פֿון וויסן דעם אמת פֿון לעבן. ער האָט אַפֿילו אויפֿגעהערט היטן זײַנע קליינע קינדער פֿון דערוויסן זיך די פֿאַקטן וואָס זענען אַזוי וויכטיק פֿאַר יעדן. נאָך עפּעס. אין אַ קינסטלערישער שילדערונג פֿון סעקס קאָן זײַן מער לויטערקייט און מער דערהויבנקייט ווי אין די לאַנגווײַליקע רייד פֿון יענע וואָס האַקן אַ טשײַניק וועגן רעליגיע, נישט האָבנדיק וועגן דעם קיין שום חוש. אמתע רעליגיע איז ענג פֿאַרבונדן מיט דעם אמת פֿון לעבן.
די צען געבאָט באַשטייען נישט פֿון צענזורירטע רייד באַדעקט מיט בלימלעך און רייזעלעך. איך ווייס פֿון אַ כניאָק וואָס האָט געפּרוּווט צענזורירן די צען געבאָט פֿאַר קינדער. ער האָט מורא געהאַט אַז דער „לא תנאף“ זאָל נישט אַ מאָל קאַליע מאַכן זייערע „ריינע נשמות“.
די ריינע נשמות זענען יענע וואָס זענען דורכגעגאַנגען דורך אַלע פֿײַערן און אַלע נסיונות. קיין שום אַנדער סאָרט ריינקייט און לויטערקייט איז נישט פֿאַראַן נישט אין לעבן און נישט אין דער קונסט.
פֿאַר וואָס אַ צענזור אויף ליטעראַטור איז שעדלעך
אַ סך בעל־הבתּישע מענטשן געוווינט צו אַ ליטעראַטור און אַ טעאַטער וואָס זיי האָבן באַצייכנט מער־ווייניקער ווי „ריין“ – זענען די לעצטע יאָרן שאָקירט פֿון די מיאוסע רייד וואָס מע דרוקט אין ביכער און זשורנאַלן און פֿון דעם וווּלגאַרן לשון וואָס מע הערט אין טעאַטער. איבער הויפּט שעמען זיך עלטערן פֿון טעכטער. זיי קאָנען זיך עפּעס נישט אויסמאָלן, אַז זייערע טעכטער לייענען און הערן אָט דעם סאָרט שמוץ. עס רעדט זיך דאָ, פֿאַרשטייט זיך, וואָס עס טוט זיך אין דער ענגלישער, פֿראַנצייזישער, דײַטשער ליטעראַטור און אַזוי ווײַטער.
אייניקע פֿילן, אַז מע איז באַגאַנגען אַ לײַכטזין, וואָס מע האָט אַזוי גוט ווי אַראָפּגענומען די צענזור פֿון ליטעראַטור און טעאַטער, בעת ס׳איז נאָך געבליבן אַ גאַנץ שטרענגע צענזור אויף די מוּוויס, ראַדיאָ, און טעלעוויזיע.
איך האָב שוין געשריבן אויף דער טעמע, אָבער דאָס פּראָבלעם איז אַזוי אַקטועל, אַז מע מוז די פֿראַגע דורכלופֿטערן נאָך אַ מאָל.
אַלע ווייסן, אַז עס איז נישטאָ און עס קאָן נישט זײַן קיין צענזור אויף דעם מענטשלעכן מויל. מענטשן וואָס ווילן רעדן געמיינע רייד, זאָגן ליגנס, אויסטראַכטן בילבולים, רעדן לשון־הרע און רכילות, חנפֿענען און אַזוי ווײַטער, – האָבן נישט קיין מורא פֿאַר קיין צענזור. וווּ קאָן זײַן אַ צענזאָר מיט אַן אויער פֿאַר אַלע מענטשלעכע רייד? דאָך זענען פֿאַראַן אַ סך מענטשן וואָס היטן דאָס מויל.
געמיינע פֿאַרדאָרבענע מענטשן, אונטערוועלט־פּאַרשוינען, האָבן זייער סבֿיבֿה, זייערע קוואַרטאַלן, זייערע מאַלינעס. בעסערע מענטשן היטן זיך אויס פֿון זיי. עס טרעפֿט אָפֿט, אַז אַפֿילו צווישן בעסערע מענטשן באַגייט מען די זינד וואָס זענען פֿאַרבונדן מיט דער צונג, אָבער פֿריִער אָדער שפּעטער שאַפֿט זיך אַ געזעלשאַפֿטלעכע מיינונג. מע ווייסט ווער עס איז איידל און ווער גראָב, ווער עס זאָגט ליגן און ווער אמת. מע באַהאַנדלט מענטשן אָפֿט לויט ווי זיי רעדן און פֿירן זיך אויף.
דער פֿאַקט וואָס מע האָט אַראָפּגענומען די צענזור פֿון ליטעראַטור און טעאַטער הייסט נישט, אַז די ליטעראַטור און דאָס טעאַטער וועלן בלײַבן אויף שטענדיק נעסטן פֿון ניבול־פּה. אָן אַ צענזור וועט זיך שאַפֿן אַ פֿרײַע ליטעראַרישע סבֿיבֿה, אַ פֿרײַ טעאַטער. עס וועט פֿאָרקומען אַ לאַנגזאַמע פֿונאַנדערטיילונג.
מיט אַנדערע ווערטער: דער פֿאַקט וואָס שרײַבער און אַקטיאָרן קאָנען זיך באַנוצן מיט מיאוסע ווערטער און ס׳קומט נישט דערפֿאַר קיין שטראָף, הייסט נישט אַז אַלע ביכער און אַלע פּיעסן וועלן זײַן פֿול מיט מיאוסע רייד. אַפֿילו איצט דערשײַנען אָפֿט ביכער וווּ מע זעט נישט דאָס באַרימטע „וואָרט פֿון פֿיר בוכשטאַבן“ און עס זענען פֿאַראַן פּיעסן וווּ מע רעדט נישט די זעלבע ווערטער.
דאָס הייסט אָבער נישט אַז די ליטעראַטור און דאָס טעאַטער פֿון דער צוקונפֿט וועלן זיך אַזוי אויסהיטן פֿון סעקס ווי דאָס איז געווען דער פֿאַל אין די צײַטן פֿון דער קעניגן וויקטאָריאַ. עס זענען פֿאַראַן היפּאָקריטן וואָס וואָלטן איבער הויפּט געוואָלט אַרויסנעמען פֿון דער ליטעראַטור און פֿון דער קונסט יעדן אָנדײַט פֿון סעקס און איבערלאָזן בלויז „הייליקע רייד“, שמן־זיתדיקע אויסדרוקן. אָט די מענטשן האָבן שוין לאַנג פֿאַרשפּילט די מלחמה.
נאָך פֿרוידן, נאָך די פֿיזישע און גײַסטיקע דערפֿאַרונגען וואָס דער מאָדערנער מענטש איז דורכגעגאַנגען, קאָן ער מער נישט קוקן אויף סעקס ווי אויף שמוץ. אויב סעקס איז שמוץ, זענען מיר אַלע שמוציק און מיר קומען אַרויס פֿון שמוץ. אויב סעקס איז שמוץ, זענען אונדזערע הייליקע ספֿרים שמוציקע ווערק.
דער מאָדערנער שרײַבער און דער שרײַבער פֿון דער צוקונפֿט וועט באַהאַנדלען סעקס ווי איינעם פֿון די וויכטיקסטע פֿאַקטאָרן אין מענטשלעכן לעבן. מע קאָן הײַנט מער נישט שרײַבן קיין ראָמאַן און אויסמײַדן די אינטימע באַציִונגען צווישן די העלדן. מע קאָן מער נישט שילדערן קיין ליבע, קיין גט, קיין פּלאָנטער פֿון אייפֿערזוכט און פֿאַרראַט, מע זאָל נישט דערבײַ אויסקלערן די סעקסועלע פֿאַרהעלטענישן צווישן אָט די פֿיגורן.
מיר לעבן איצט איבער אין דער ליטעראַטור און אין טעאַטער אַ צײַט פֿון איבערגאַנג. דער פֿאַקט וואָס די צענזור איז אַזוי גוט ווי געענדיקט ווערט אויסגענוצט פֿון אַ סך שלעכטע שרײַבער צו איבערראַשן דעם עולם מיט סעקס־סצענעס, אַלץ איינס צי זיי פּאַסן יאָ צו דער האַנדלונג אָדער נישט. פֿיל לייענער וועלן לויפֿן קויפֿן אַ בוך בלויז דערפֿאַר, ווײַל אויף יעדער שורה טרעפֿט מען דאָס וואָרט מיט די פֿיר בוכשטאַבן.
The literature of the future will use every word in the dictionary, even the slang dictionary, if it so chooses. True, there is an individual censorship which the artist imposes on himself for various reasons—some sentimental, some aesthetic, and some connected with his personal inhibitions and idiosyncrasies. But censorship by others is becoming a thing of the past. Some people believe it is careless to remove censorship from literature and theater while keeping a strict censorship on movies, radio, and television. Yet lifting the curbs on speech in the theater and literature should not necessarily doom these arts to the nether depths of language and good taste. A free literature and unfettered literary viewpoint can emerge from the removal of such restraint. The fact that writers and playwrights take special license in the use of obscene language, without fear of censure under the current condition, does not seal the fate of all future plays and books. Those amongst us who would advocate a “pure” theater and lily-white written page, in which all reference or suggestions of sex are replaced with “holy” or abridged versions, have long since lost the war. After Freud and the psychological enlightenment that came in the wake of his discoveries, one can no longer look upon sex as “dirty.” If sex is “dirty,” we are all dirt, spawned by dirt.
The modern writer and the writer of the future will treat sex as one of the most important factors of human life. It is difficult to undertake a novel, the central theme of which is love, divorce, jealousy or lust, without vivid descriptions of the sexual lives of its characters. But the absence of censorship is also exploited by many poor writers and playwrights whose sole aim is to sell their works by offering the reading public shockingly frank sex scenes, whether or not they are necessary to the plot. Readers will often flock to purchase a book simply because it has gained notoriety through the use of four-letter words. Yet dirty words and sexually descriptive passages are often worlds apart. Writers who freely use foul language are often woefully unskilled in depicting a sex scene in an artful manner. Conversely, there are novelists who eschew the use of “obscene” language in their writing, yet are adroit in penning a love scene on the most intimate level.
There are writers who will not elaborate on a sexual theme or scene. Yet these people do not, through the use of pen and tongue, hesitate to vilify, defame, smear, or involve another in a harmful situation. In the book The Tree of Life, a study in magic by occultist writer Israel Regardie, very little is mentioned concerning the use of “dirty” words. The greatest emphasis, however, is placed on the harm wrought to others by the calumnious and evil tongue. Yet this is the area where most people are unguarded and least mindful of the great suffering they can inflict on others. No “dirty” word is as far-reaching in its devastation as the socially accepted word dropped by the evil tongue. Those who supported Stalin while he wrecked the lives of countless innocents—enthusiastically upholding him and defending his vicious acts—sullied their pens and tongues without the use of a single foul word.
פֿאַקטיש זענען מיאוסע רייד און סעקס־שילדערונגען זייער ווײַט איינס פֿון אַנדערן. שרײַבער וואָס באַנוצן זיך מיט אַ וווּלגאַרער שפּראַך זענען אָפֿט שרעקלעך אומבאַהאָלפֿן אין שילדערן סעקס. זיי פּרוּוון מיט ווערטער פֿאַרטרעטן שילדערונגען. פֿאַרקערט, שרײַבער וואָס צענזורירן זייער שפּראַך זענען אָפֿט זייער שטאַרק אין שילדערן די פֿאַרהעלטענישן צווישן מאַן און פֿרוי.
דאָסטאָיעווסקי, מאָפּאַסאַן, זאָלאַ ,באַלזאַק זענען געווען מײַסטער אין שילדערן סעקס באַנוצנדיק זיך דערבײַ מיט אַ פֿאַרהעלטענישמעסיק ריינער שפּראַך.
מע דאַרף נעמען אין אַכט, אַז אין די אַלטע שפּראַכן האָבן כּמעט נישט עקזיסטירט קיין מיאוסע ווערטער. עס איז נישטאָ אין העברעיִש, אין סאַנסקריט און אַפֿילו אין אַלטן גריכיש און לאַטײַן קיין מיאוסע ווערטער. דער באַרימטער שרײַבער הענרי מילער האָט מיר צוגעשיקט די העברעיִשע איבערזעצונג פֿון זײַן ווערק „די טראָפּיק אָוו קענסער“ – „חוגו של סרטן“. איך האָב אַרײַנגעקוקט אין אָט די ביכער און געזען, אַז עס איז דאָרט נישטאָ קיין ניבול־פּה. די ווערטער וואָס ווערן גענוצט אין אָט דער איבערזעצונג זענען גענוצט געוואָרן אומצאָליקע מאָל אין דער תּורה, אין דער גמרא, אין שולחן־ערוך, אין אונדזערע שאלות און תּשובֿות.
איך האָב לעצטנס זיך געטראָפֿן מיט שרײַבער פֿון אינדיע און זיי האָבן מיך פֿאַרזיכערט, אַז גענוי דאָס זעלבע איז ריכטיק וועגן סאַנסקריט.
ווידער אין ענגליש איז געווען אַ צײַט ווען דאָס וואָרט הונט איז געוואָרן פֿאַררעכנט פֿאַר אַ וואָרט וואָס איז נישט פּאַסיק אַרײַנצונעמען אין פּאָעזיע. ווען איך בין אָנגעקומען אַרבעטן אין „פֿאָרווערטס“ האָט מען מיר געזאָגט, אַז אַב. קאַהאַן דערלויבט נישט צו באַנוצן אין זײַן צײַטונג אַזוינע ווערטער ווי לויז, וואַנצן, סיפֿיליס. ער האָט געהאַלטן, אַז דאָס זענען אומאָנשטענדיקע ווערטער, וואָס שאָקירן די לייענער.
נו, אָבער די תּורה האָט זיך נישט געשעמט צו באַנוצן דאָס וואָרט כּינים און איבערצוגעבן די נעמען פֿון אַלערליי הויט־קראַנקייטן.
עס זענען פֿאַראַן שרײַבער וואָס היטן זיך צו שילדערן סעקס. אָבער זיי היטן זיך נישט צו זידלען מענטשן, אויסצוטראַכטן ליגנס, צו פֿאַרדרייען מיינונגען. אין דעם ספֿר „חפֿץ חיים“ רעדט זיך זייער ווייניק וועגן ניבול־פּה. דאָס הויפּטגעוויכט ווערט דאָרט געלייגט אויף לשון־הרע, רכילות, שקר, חניפֿה. דאָס איז אַ געביט וווּ די מערסטע מענטשן זענען נישט געהיטן.
קיין שום מיאוס וואָרט קאָן נישט טאָן קיין טויזנט חלק שאָדן וויפֿל עס טוט לשון־הרע, רכילות, שקר און יעדע פֿאָרעם פֿון דעמאַגאָגיע. יענע וואָס האָבן געלויבט סטאַלינען בעת ער האָט אומגעבראַכט מיליאָנען מענטשן, יענע וואָס האָבן פֿײַערלעך פֿאַרזיכערט, אַז סטאַלין טוט נישט קיין שום שלעכטס ייִדישע שרײַבער, בעת סטאַלין האָט ליקווידירט די לעצטע ייִדישע שרײַבער צוזאַמען מיט דער ייִדישער ליטעראַטור, – האָבן אָן מיאוסע ווערטער באַשמוצט זייער צונג און זייער פּען.
איך וויל דאָ אָנווײַזן אויף גאָר אַ וויכטיקן פֿאַקט, וואָס שרײַבער גיבן זיך זעלטן אָפּ אַ רעכענונג וועגן דעם.
דאָס אַזוי גערופֿענע מיאוסע וואָרט האָט, ווי יעדע זאַך אויף דער וועלט, זײַן פֿונקציע. ווען אַ וואָרט ווערט נישט באַנוצט אין דער עפֿנטלעכקייט און מע זאָגט עס אַרויס בלויז אין זעלטענע אָדער אינטימע מינוטן, האָט עס די קראַפֿט צו ווירקן. דאָס איז די הויפּט־סיבה פֿאַר וואָס מענטשן האָבן זיך געהיטן פֿאַר אָט די ווערטער. די ווערטער האָבן געהאַט זייער אָרט, זייער פֿונקציע. די אונטערוועלט, וואָס האָט זיך באַנוצט מיט אָט די ווערטער אין טאָג־טעגלעכן לעבן און אַזוי אַרום אָפּגעטעמפּט זייער שאַרפֿקייט, זייער קראַפֿט צו שאָקירן, האָבן געמוזט אויסטראַכטן אַנדערע אויפֿרייצנדיקע ווערטער.
אין תּלמוד ווערט דערלויבט צו באַנוצן זיך אין געוויסע מאָמענטן מיט אַ לשון און מיט מעשׂים וואָס ווירקן אויף דעם געמיט. דאָס באַנוצן זיך מיט אינטימע ווערטער צו אָפֿט און בײַ יעדער געלעגנהייט שאַפֿט אַ סאָרט סעקסועלע אינפֿלאַציע. אַ מענטש וואָס זידלט אַ גאַנצן טאָג, האָט מער נישט אין זײַן שפּראַך די קראַפֿט יענעם אָנצוזידלען ווען ער האָט עס פֿאַרדינט. בײַ יענע וואָס שווערן אַ גאַנצן טאָג, פֿאַרלירט די שבֿועה יעדע באַדײַטונג. בײַ יענע וואָס שילטן אַ גאַנצן טאָג, ווערט די קללה גאָרנישט. דאָס איז אויך ריכטיק אין פֿאַרקערטן זין. יענע וואָס לויבן אַלץ און באַנוצן זיך כּסדר מיט אַזוינע ווערטער ווי גרויס, געניאַל, וווּנדערלעך, פֿאַרלירן זי מעגלעכקייט צו לויבן עפּעס ווען ס׳איז ווירקלעך נייטיק און פֿאַרדינט. אַ גוטע קעכין ווייסט גענוי וויפֿל פֿעפֿער און געווירצן מע קאָן אַרײַנטאָן אין אַ מאכל.
דאָס באַגרענעצן די שפּראַך איז נייטיק פֿאַר דער ליטעראַטור און פֿאַר אַלע אַנדערע צוועקן. יעדע איבערטרײַבונג טעמפּט אָפּ די שפּראַך. ווערטער האָבן אַ היפּנאָטישע ווירקונג, אָבער בלויז דאַמאָלסט, ווען מע באַנוצט זיי אויפֿן ריכטיקן אָרט.
מענטשן אין הויכע פּאָזיציעס מוזן זײַן ספּעציעל פֿאָרזיכטיק מיט ווערטער. ווען דער פּרעזידענט זאָל זאָגן וועגן אַ צווייטער מלוכה די זעלבע שאַרפֿע ווערטער וואָס אַ וווּלגאַרער זשורנאַליסט, וואָלט דאָס געקאָנט אַרויסרופֿן אַ מלחמה. ווען מענטשן הערן אויף באַהערשן די שפּראַך און לאָזן זיך באַהערשן פֿון פּוסטע און ליידיקע פֿראַזן, בלײַבן זיי פֿאַקטיש אָן אַ לשון. זיי קאָנען מער נישט ריכטיק זיך אָפּרופֿן אויף געשעענישן.
אין אונדזער באַריידעוודיקער צײַט האָבן די מערסטע ווערטער בײַ זייער פֿיל מענטשן פֿאַרלוירן זייער באַדײַטונג. די מיאוסע ווערטער זענען מער נישט מיאוס, די שיינע ווערטער זענען מער נישט שיין. צום גליק זענען נאָך אַלץ פֿאַראַן מענטשן וואָס היטן זיך פֿאַר ליגנס, לשון־הרע, אומבאַרעכטיקטע זידלערײַען, פֿאַלשער לויב, מיאוסע רייד, און זיי האַלטן פֿאַקטיש אויף די שפּראַך. מע ווייסט, אַז זייערס אַ וואָרט האָט נאָך אינהאַלט. זייערס אַ זאָג האָט וואָג. אָן די דאָזיקע מענטשן וואָלט דאָס מענטשלעכע מין געבליבן שטום, נישט געקוקט דערויף וואָס דאָס ווערטערבוך ווערט אַלץ רײַכער.
מיר ווייסן, אַז אין די ערשטע צײַטן נאָך דער רעוואָלוציע האָבן די קאָמוניסטישע צײַטונגען אין רוסלאַנד געזידלט די קאַפּיטאַליסטן מיט די ערגסטע רייד. אָבער דאָס האָט שוין לאַנג אויפֿגעהערט. די „פּראַוודאַ“ און די „איזוועסטיאַ“ רעכענען זיך שוין איצט מיט דעם לשון. עס איז אויפֿגעקומען צוזאַמען מיט דער מאַכט פֿון רוסלאַנד, מיט דעם ווילן צו קאָאָפּערירן מיט אַנדערע מלוכות.
אַ הפֿקר־לשון האָבן בלויז יענע וואָס האָבן נישט קיין באַציִונג צו זיך און צו אַנדערע. זייער לויב איז קיין לויב נישט. זייערע זידלערײַען האָבן נישט קיין האַפֿט. זיי שעמען זיך נישט איבערצודרייען זייערע רייד קאַפּויער בײַ יעדער געלעגנהייט. עס זענען מענטשן וואָס האָבן פֿאַרלוירן די גרעסטע מתּנה וואָס גאָט האָט געגעבן דעם מענטש: די שפּראַך.
קורץ, שמירת־הלשון קאָן נישט זײַן אין דער האַנט פֿון צענזאָר, דער מענטש אַליין מוז ווערן זײַן צענזאָר. נאָך עפּעס, מיאוסע רייד זענען בלויז אַ קליינער טייל פֿון דער מיאוסקייט, וואָס דער נישט־עטישער מענטש ברענגט אַרויס פֿון זײַן מויל.
איך גלייב נישט, אַז דער מענטש פֿון דער צוקונפֿט וועט אויפֿהערן היטן זײַן וואָרט. העכסט וואָרשײַנלעך וועט צוזאַמען מיטן וווּקס פֿון דער מענטשלעכער קולטור און מיטן גלויבן אין די העכערע כּוחות, וואַקסן די שמירת־הלשון – די אָפּגעהיטנקייט מיט ווערטער – אויף יעדן געביט.
There is another important observation with which writers rarely concern themselves. The so-called “dirty” word has, as every other word in the spoken language, its unique function. When a word is not openly used, but is reserved solely for certain private usage, it becomes extremely effective. This is why people refrain from common use of a word that has its particular place and function. A man who uses belligerent language in daily speech soon loses the power to summon appropriate words with which to berate another, howsoever at fault the second one may be. Those who employ solemn oaths in their daily speech often find it impossible to muster an oath meaningful enough to be believed by others. Coming from one who is given to cursing all day long, a curse loses all power and meaning. The opposite of this is just as true. An individual given to the use of superlatives in describing every menial thing, words like “fabulous,” “wonderful,” “marvelous,” will soon find it difficult to praise the praiseworthy. Limitation in language is necessary both in the world of literature and in our daily speech. Indiscriminate use of a word weakens its meaning. When used in the proper context and with correct emphasis, however, words can produce a hypnotic effect. A skilled cook must know just how much spice and flavoring to add to a dish. The job of guarding speech cannot be delegated to a censor. Man must ultimately be his own censor.
In this word-laden era, people have almost surrendered the privilege of expressing exact thought through effective speech. Ugly words have lost their ugliness through repetition. Beautiful words have been stripped of their freshness through familiarity. Fortunately, there are still the countless people who reject the lie, the evil expression, the twisted and malicious phrase. It is these people who uphold the weight and might of the true word. As champions of the true word, they engender respect and admiration in others. Without these standard-bearers of truth through speech, human expression would become useless, even mute, the fact notwithstanding that our dictionaries are growing ever fuller. Irresponsible and reckless language is the folly of those who feel no moral or social obligation to others and who choose to disregard its cost to themselves. Their praise is as worthless as their abuse. They have no misgivings about making complete reversals whenever a reversal might yield an advantage. “Dirty” words are but a small and relatively innocuous portion of the dirt that an unethical person allows to leave his lips. Such a person has lost the greatest gift bestowed upon man—language—the gift of communication.
